Skinfaxi - 01.02.1934, Qupperneq 48

48
SKINFAXl
kveina ekki. Þær eins og syngja undir þessum mjúku skóni,
undir þessum léttu fótum.
Ó, þetta fótatak. Rögnvaldur roðnar af fögnuði af þvi að
það er Rósa, sem er að koma.
Hún drepur á hurðina. Hver mundi drepa svona á hurð
í Innridal, nema hún? Enginn. Enginn mundi virða Rögn-
vald þess að drepa á dyrnar, nema hún. Það veit haiin.
Svona létt, svona leikandi létt, alveg eins og lnin leiki á
hljóðfæri.
„Nú ert það þú,“ segir hún, „og situr hér aleinn. Svona
eru þessir karlmenn. Þetta er nú rélt eftir þeim. Hér aleinn
eins og munkur og ert að lesa i hók. Það er vist eitthvað
skemmtilegt, eða hitt heldur.“
Rögnvaldur lítur upp, lítur upp úr bókinni, en leggur hana
þó ekki aftur.
„Eg ætlaði nú annars að sækja töskuna mína, ekkert ann-
að. Þarf að fara að húa niður. Eg má vist til. Hvað ertu
annars að lcsa? Svona niðursokkinn. Lof mér að sjá.“
Hún kemur til lians, fast að honum, var víst að gá á bók-
ina, held eg, lýtur ofurlitið niður á við og snertir hann með
hárinu. Bylgja af jörpu hári kemur við kinn hans. Svona
silkimjúkt!
„Heyrðu annars,“ og rómurinn er nú allt annað, gáskalaus,
hlýr og gáskalaus. Og um leið finnur Rögnvaldur laufléttan
arm snerta á sér herðarnar andartak. „Eg þarf að segja þér
nokkuð, sem eg er búin að segja systrum þínum. Eg sagði
þeim, að eg ætlaði til útlanda í haust. Eg var ráðin í því
áður en eg kom hingað. Það er óþolandi að standa. i þess-
ari búð. Mér leiðist á Akureyri, hefir alltaf leiðzt þar, síð-
an eg flutti þangað fyrir tveim árum. Og eg fer i haust.
Eilthvað fer eg, Rögnvaldur. En það er svo sem ekki alveg
sjálfsagt, að eg fari til útlanda. Hamingjan veit það, hvort
eg kemst svo langt, hvort eg kemst nokkurntíma lengra en
— en hérna að Innridal.“
Svo var lnin farin, öll á burtu og sagði um leiö: „Eg er
víst orðin galin. Helga sem bíður eftir mér niðri í slofu.“
Hún tók ekki einu sinni töskuna. Kannske hún hafi aldrei
ætlað það. Og það er ekkert víst, að Helga hafi beðið niðri.
Rögnvaldur er alveg ruglaður allt kvöldið og nóttina. Hann
er svo syngjandi sæll. Og þó er hann fullur af óró og óá-
nægju með sjálfan sig. Rósa gaf honum svona færi á sér.
Það skilur hann, þó hann sé ekki veraidarvanur. En hann
var varla búinn að átta sig, þegar hún fór. Jú. En hann