Skinfaxi - 01.02.1934, Blaðsíða 13

SKINFAXI
13
En þótt lionum heppnaðist ekki að vinna störf sín
svo öllum likaði, og þótt hann kynni aldrei þá list
að safna í'é, þá safnaði hann sér samt þeiin auði, sem
Jivorki mölur né ryð fær grandað, vináttu góðra
nianna, og þakklátsemi fjölda margra. Hann var
hrjóstgóður, og lijálpsamur langt um efni fram, gest-
risinn mjög, og liinn ágætasti vinur og félagsbróð-
ir. Hann liélt hlýlyndi æskunnar óskertu, þótt árin
fjölguðu, og var jafnan glaðvær og viðmótsþýður.
Prúðmennska iians og stilling var ætíð hin sama,
hvort sem með eða móti blés. - Heimilið var alla
tíð liið bezta, og þótti þar gotl að vera, ekki sízt þeim,
er lítils máttar voru, og var það ekki síður Guðríði
systur lians að þakka. Þau systkini ólu að miklu
leyti u]>]) tvö hörn, frændsystkin sín, og reyndust
þeim ágætlega, enda voru þau hæði harngóð mjög.
Tóku þau oft börn til sumardvalar, og eignuðust
jafnan ást þeirra og vináttu.
Með ungmennafélögum verða það félagsstörfin, sem
lengst lialda minningu hans á lofti. Þar átti hann
bezt heima. Hami unni æskunni og æskan honuni.
Félagar löðuðust að lionuin ósjálfrátt og fundu til
yfirburða lians. Tryggð hans við félagið brást aldrei
og störf i þarfir þess lét liann sitja fyrir öllum öðr-
um. Hann liafði ungur hrifizt af hugsjónum ung-
mennafélaganna, og sú lirifning bjó bonum i brjósti.
Hins væri fásinna að dyljast, er allir kunnugir vita,
að stundum var langt milli lnigsjóna og framkvæmda
bjá honuni, og þólt liann stæði fremstur í fylkingu,
var hann ekki ósærandi. Bakkus varð lioinun skeinu-
bættur um oi', og má kenna fjanda þeim um flest
mistök Þorsteins í lífinu og mestu örðugleika. Var
oss, æskuvinum bans, sár raun lil að vita, því að oss
fannst, að slíkur maður sem liann ætti ekki blett
né lirukku að baí'a í félagslífinu. Nú, er hann er all-
ur, þökkum vér liðsinni lians, og líkjum honum við