Skinfaxi - 01.02.1934, Qupperneq 22

22
SIvINFAXI
innar myiitar. Það getur veri'ð golt og lil ágætis, ef
vel er með það farið. En auður liverrar kynslóðar er
æskan, og því meiri ávaxta að vænta, sem beíur er að
henni lilúð. Hún hefir þann áhuga, sem endist til af-
rekanna — þá slarfsþrá, sem steitir ekki fæti við örð-
ugleikunum.
Mér er minnisstæð sagan um Alexander mikla. En
imn segir, að þegar faðir lians, Filippus konungur i
Makedóníu, var að vinna sína stóru sigra og leggja
undir sig lönd og þjóðir, þá liafi Alexander, sem þá
var barn að aldri, grátið -—- grátið yfir þvi, að ekkert
vrði eftir lianda sér að vinna og sigrast á. — Reyndin
varð nú önnur. En æskan er ekki hvílurækin og lcit-
ar ekki undan verkefnunum. Enda er það sannast, að
i héiminum verður aldrei þurrð á verkefnum, og aldrei
vanþörf á góðum mönnum, að vinna að þeim. Og trú-
asti tóngjafi líl'sins er æskan, vilji hennar og bugarþrá;
og ]>á verður áreiðanlega hugðnæmara eftirspilið á æfi-
kveldinu, ef eldri mennirnir bregða ekki fyrir liana
fætinum, svo að liim geti óbindrað lifað í samræmi
við sjálfa sig alla tið.
Við liggjum á krossgötum. En þar voru krossgötur
fyr, sem sá til fjögurra kirkna, og þar álti að liggja
úli jólanótt. Þangað komu álfar og freistuðu þess á
ýmsan liátt, að fá menn með sér. Þeir komu með gull
og gersimar, mat og drykk, en ekkert mátti af þeirn
þiggja. Þeir komu í líki móður eða systur manns. En
þeir, sem stóðusl allt þetta, áttu að standa upp í dag-
renning og segja: „Guði sé lof, nú er dagur um allt
loft“, og þá varð allur álfaauðurinn eftir og eign manns.
En léti maður undan áleilni álfanna og sjónhverfing-
um, og þægi fylgd þeirra og fjármuni, þá trylldist
maður og varð ekki sjálfur framar. Þjóðtrúin var venju-
lega hitlin á veruleikann, sem vonlegt var.
Við erum á krossgötum, að því leyti, að jafnvel livar
sem við erum og liver sem lífsreynslan er orðin, þá er