Skinfaxi - 01.02.1934, Qupperneq 24

24
SKINFAXI
eina álli mennina, þjóðfélagið. Hann undi ekki við
það, og
„andþröngt varð honum, sem Úlfi og Grími
i einingu Noregs — á menningarvori.
I fjalldölum íslands reis hönd móti hönd;
þar var liöggfrjálst og olnbogarými."
Þetla á ekki að vera lengur nema þáttur í fornsög-
unni — skemmtilegur að vísu og í fullu samræmi við
þeirrar aldar liátt. En nú eigum við ekki að nota liögg-
frelsið, sjálfræðið, til annars en þess, að styrkja ann-
arra slörf; og olnbogarýmið til þess að leita að ann-
aiTa þörfum.
Það er nú að vísu svo, að „hver er sjálfum sér
næstur“. Svo þarf það líka að vera. En svo lieppilega
vill til, að lífseðlið er nú þannig, að þá er það sjálfu
sér næst, þegar annarra þörfum er bezt fullnægt.
Þcim karin að finnast það sumum, sem lífið hefir
beygt og afskiptaleysi annarra eða andúð hefir eyði-
lagt, að lífið sé leið um örfoka land yndis og athvarfs.
Því liefir nú reyndar verið ógleymanlega meistaralega
lýst, að lrvert sandkorn á þeim Stóra-sandi á sitt hlut-
verlc — silt lífsverlc að vinna. En svo er einnig liins
að minnast, að liver eyðimörk á sínar vinjar — sína
gróðurbletti. Og gróðurblettirnir á eyðimörk lifsins er
æskan — liún er vinjarnar, sem eldri mennirnir verða
að líta vonaraugum til og eiga að vernda á sama hátt
og vegfarendurnir um eyðiinörkina Sahara gera við
sínar vinjar.
Eina leiðin út úr öllum vandræðum, livers kyns sem
eru, er samvinnan. En eini vegurinn til samvinnunnar
er skilningurinn. Og skilningurinn þarf ckki að vera
margþættari en það, að sjá og muna það eilt, að „líf
er eflir þetta líf, herra“. Að jarðlífið er ekki á enda,
þótt við skiljum við það, og að við gelum engan hlut
betur gert en vernda bið vaxandi líf — styrkja æsk-
una með samvinnu.