Skinfaxi - 01.02.1934, Qupperneq 39

SKINFAXI
39
Við vorum sambílis, út yfir Mýrdalssand, þrír kenn-
arar úr Mýrdal, eftir miðnóttina, í ágætu veðri: Þor-
steinn, Ilalldór Sölvason og eg. Okkur leið vel. Við
konnun til Víkur fyrir fótaferð, hressir og glaðir.
Við þökkuðum hver öðrum fyrir samveruna og
kvöddumst. Þar sá eg minn kæra starfsbróður sið-
ast, við skin morgunsólarinnar.
Enginn veit livað átt liefir fyr en misst liefir. —
Þorsteinn Friðriksson var ágætum gáfum gæddur.
Sérstakiega var minnið skarpt og trútt.
Hann var einn liinn samvizkusamasti maður og
skylduræknasti, er eg liefi haft kynni af. Fyrir þá
sök átti liann óskipt traust allra, er hann vann með
og til hans þekktu. Af þessum kostum lians leiddi
næstunx takmarkalausa ósérhlífni og trúmennsku i
störfum. Kristin trú var honum lijartfólginn lielgi-
dómur, og hann lét því lítt yfir trú sinni í fjölmenni.
En eg minnist nú jxess, er eg sá hann kominn að alt-
arinu, ásamt lieitmey sinni, á brúðkaupsdegi. í stað-
inn fyrir gamla versið hljómaði þá sálmurinn: Eg er
kristinn, eg vil leita Jesú þín af hug og trú.
Næst kristinni lífsskoðun hygg eg að ungmennafé-
lagshugsjónin liafi átt dýpstar og sterkastar rætur i
hug hans og hjarta.
Þorsteinn varð eigi gamall, aðeins liálf finuntugur.
Nöfnin mást og gleymast og minningin hverfur
með samferð amönn un um.
En álirif hins góða manns verndast og vaxa í lífi
kynslóðanna.
Og í trúnni á lífið með algóðum föður mannkyns-
ins; í nafni þeirra, senx mest hafa misst við fráfall
Þorsteins Eriðrikssonar og i félagi við þá, kveð eg
lxann eins og síðast — við skin morgunsólarinnar.
Guð gefi öllum góðan dag!
Lilla Hvainmi, 10. nóv. 1933.
Stefán Hannesson.