Skinfaxi - 01.02.1934, Síða 53

SKINFAXI
53
ið með hann, drosin, hara að leika sér a'ð honinn, eins og
öllum hinum.“
Kvenmaður nr. 2 hafði Jjessa skoðun:
„Við ættum nú að vita dálítið ofan í hjarta konunnar. Rósa
var hálfþrítug. Og þegar upp á þann aldurinn kemur, vitum
við flestar hverju við sleppum, en ekki eins vel hvað við
hreppum."
Ráðningarnar voru fleiri tugir. En stóra, stóra innleggið í
vísindin kom frá konunni í Sellandi. Karitas heitir hún. Kon-
an í Úthlið heimsótti hana á milli jóla og nýárs. Sú hét Sig-
urhanna.
„Eg sá þau einu sinni við kirkju og þurfti nú ekki meira
að sjá. Það gat ekki verið meira. En vel var með það farið.
Og hnífjafnt af heggja hálfu, sýndist mér.
Aumingja drengurinn. Það er ekki sjón að sjá hann siðan.
Því segi eg: Það er meira en skannnarlegt, þegar foreldrarn-
ir taka ráðin af börnunum, eins og lika allt er nii í pottinn
l)úið.“
Karítas var skorinorð og talaði fullum hálsi, unz kom að
níu síðustu orðunum. Þá eins og dró niður í henni, svo ekki
heyrðist — nema allra næsta eyra, sem var vinstra megin á
Sigurhönnu.
„Foreldrarnir?" byrjaði Sigurhanna. En þá gerðist Iíarítas
svo íbyggin á svipinn og raunaleg, að það var alveg auðsé'ð
að hún tók fjarska nærri sér framhaldið, svo Sigurhanna varð
hara öll að einni hlust og þagði. Menn verða það þegar talað
er í hálfum hljóðum.
„Já, foreldrarnir, segi eg. Þú þekkir mi líklega ráðríkið í
Arinbirni og ofsann. Ilefir hann kannske ekki hugsað lengst
af mest um sjálfan sig maður sá? Og ætli það sé fjarstæða
að hugsa sér að hann sé búinn að fá nóg af konuleysinu þessi
7 ár, síðan Guðríður heitin dó? Manni dettur j)að svona i lnig.
Ekki er hann nú nema 53. Hvað var Sigvaldi heitinn, þegar
hann gifti sig í þriðja si.nn? Hálfsjölugur, minnir mig.“
Sigurhanna mælti: „Þú heldur þé> aldrei ....“
„O, eg held svo sem ekki mikið um það. Hvað er það, sem
svona mönnum ekki dettur í hug? Fannst þér það sjálfrátt
dálætið, sem hann Arinbjörn hafði á stúlktmni framan af?
En kannske það hafi minnkað.“
Þær voru tvær frannni í eldhúsi, og Ivarílas að skera fislc
ofan í pott.
„En mig gildir svo sem einu, þó að oddvitinn hérna i Innri-
dal rcki sig á og sannfærist á þvi, a'ð það er ekki eins auðvclt