Skinfaxi - 01.02.1934, Qupperneq 65

SKINFAXI
65
jöro. Það gerir landið byggilegt, slcapar þjóðinni við-
unanleg lífsskilyrði. Án þess að rækta okkur jörð getum
við ekki flutt með fólk okkar úr bæjunum köldu oí»
dimmu i björt oí* hlý hús. An ræktaðrar jarðar getum
við ekki slytt vinnutímann og létl oki stritsins af sveita-
fólkinu. Eg bjóst ekki við því, að Skúli hinn „töluvert
b}dtingasinnaði“ myndi verða til þess að andæfa tækni
nýja thnans og vili, en halda fram handverkfærum og
útheysrubba fortímans. En það gerir iiver sá, er liefir
liorn í siðu þess að rækta jörð og ryðja lönd. Eg átti
þess ekki von, að Skúli Guðjónsson vrði postuli óræktar
og ómennsku í þessari mynd. Ef liann trúir því með
mér, að jarðrækt sé merkileg lausn, þó að ekki sé hún
einlilít, finnst lionum þá ekki dyggð að flýla fyrir liam-
ingju og farsæld alþýðunnar? En ef honum finnst
sjáJfum, að það sé lieilög dyggð að rælcta jörð og ryðja
lönd, livað er þá atliugavert við það, að aðrir l)yggi
greinar á þeirri skoðun?
Þegar Sluili gerir athuganir sinar við þau lífsviðhorf,
sem mótast annarsvegar af frumrótum mannlegs eðlis,
en hinsvegar af þeim félagslegu ástæðum, sem cinstak-
lingarnir eiga við að J)úa, kemsl liann að þeirri niður-
stöðu að allir alþýðumenn, sem liafa manndóm lil að
vænta sér einlivers af Jífinu, geri það að JvC])pikefli lífs-
ins að vinna sig upp úr sinni eigin stélt. I3eir þrá það,
þessir manndómsmenn, að komast áfram, þannig, að
heir geti Jifað ríJculega á arðinum af striti sinna fyrri
félaga, með sem allra, allra minnstri fvrirliöfn. Þetta
er einkenni allra, sem manndóminn Jiafa. I5ið Jiinir ex--
uð rolur, sem eleki eru einu sinni menn til að vænta sér
noklturs.
Þetta eru ljót orð. Eg veit það, að þetta lierfilega nið
er ósahnur og ómaklegur dómur um margan ungling.
Að vinna sig upp úr alþýðustétt á þennan liátt i þessum
tilgangi er að svíkja félaga sína og níðast á þeim. Það
er ekki tilgangurinn að komast upp úr alþýðustétt til
e