Skinfaxi - 01.02.1934, Qupperneq 78

78
SKINFAXÍ
Her eilt dömi av inongum:
Ut stendur nev í neðra.
Sortnar bergið í gomlum berii.
Hamrar av gráum gróti riaga í erva mót lofli.
Hutnar hitt kalda havið
inni við riimman stein.
Men eisini tí fjálga og skœra riugir hann at geva ljóð:
Nú nemur náttin við smærur.
Nú riimmir i blánanrii liðum.
Nú hoyrist so náttarvarur
ein melriur frá ljóriligum iðum
og fjallið hvílir í hvirru.
Bert riunið frá riimmilunria.
Nú riurvar eitl liav í kyrru.
Til bóla seyðirnir stunria
Eina bestur er hann í sínum smáu ein0rindis yrkingum,.
sum t. d. hesari um Iiarnið:
Fyrr vart tú rireymur í huga
— á reki sum morgunskýggið,
nú erl tú mannsbarn á folrium
— kykur, og dýrasti uggi.
Tú veksur við liðina á mær
— ein loynligur máttur á vegnum,
— eitt boð frá tí veldugu skapan,
ið ræður lívi og degnum.
Málsliga er hann ein hin mest f0royski av skalrium okkara.
Skaldmyndir hansara eru beinraktar og mynriaðar við so
málanrii orðum, at hóast vit longu hava nógvar góðar náttúru-
yrkingár á f0royskum, so kennast mangar av yrkingum han-
sara eins og tær knappliga vísa á virði, ið vit 011 ganga
framvið riag um riag uttan at geva tí reiðiliga gætur.
Tað er hitt serstakt f0royska hann vil leggja fram í riagin.
Tí leitar hann aftur í ættina, sökir fram ættareyðkenni og
roynir at fala tey út frá teirri náttúru, ættarfólki livrii í og
saman við á sama hátt sum vit. Tí gevur hann sær far um
fólkalív, siðir og máliskur goniul skjalriur o. 1. Og liann
roynir sjálvur, ikki uttan heppni, at enriurnýggja hesi skjalri-
rini.