Skinfaxi - 01.04.1961, Blaðsíða 33

Aðaluppistaða þessa harmleiks (gaman-
leikur er algert rangnefni, háðleikur hefði
getað gengið) er baráttan milli þess sem
er falskt og þess sem er ekta. Liðsmenn
þess falska er’u þekktar manngerðir úr
íslenzku þjóðlífi, enda af nógu að taka.
Utflytjandinn, sem „hefur fengið útborg-
aðar fimm miljónir á þessu nýby]’jaða
ári í uppbætur og styrki“, styrkir Ljónu
til söngnáms, þótt hún sé bæði raddlaus
og laglaus og hafi engan áhuga á söng.
Viðfeldin viðskipti við stúlku sem vill
,,þúsund sinnum heldur sofa vært hjá
góðum manni en gapa framan í þessu
voðalega fólki sem fyllir heiminn“.
Innflytjandinn getur fyrir sitt leyti
nieð góðri samvizku sagt nærri i’eiks-
lokum: „Talaðu varlega góði. Ég veit ekki
til að hún hafi geingið í innanundirplaggi
öll þessi ár, sem ekki væri ókeypis frá
mér, allt sjálflýsandi kattarhaus“.
Söngprófessorinn, kennari Ljónu, gam-
all óperusöngvari, hefur raunar ekki kom-
izt lengra á listabrautinni en sópa bak-
svið óperunnar í Wiesbaden, en hann hef-
ur þó að minnsta kosti forframast er-
lendis.
Efni leiksins skal ekki rakið frekar að
sinni, en gerð nokkur skil jafnframt því
sem minnzt verður á manngerðir og leik
leikenda, sem ásamt leikstjóra eiga
drýgstan þátt í að boðskapur og list Lax-
ness skilar sér ekki nógu vel í Þjóð-
leikhúsinu.
Frú Ólfer, konan sem Guðbjörgu Þor-
bjarnardóttur er ætlað að túlka, hefur
fi'á höfundarins hendi miður glæsileg ein-
kenni. Hún er grunnhyggin og undirförul,
blgjörn, ósvífin, ágeng og taugaveikluð.
Guðbjörg nær ekki tökum á þessari
miður aðlaðandi persónu. Iiún túlkar að
vísu elcki sem verst taugaspennuna áður
en sú garnla fremur sjálfsmorð í Stromp-
inum, en hún nær engum tökum á ili-
girninni og því margbrotna siðferði, sem
þessi úrkynjaða kona ber utan á sár
hvert sem hún fer. Sökum þess, sem á
skortir í leikmeðferð Guðbjargar og fleiri
leikenda, verður frú Ólfer ekki eins
ógleymanlegur persónugervingur lægstu
afla mannssálarinnar og hún gæti orðið.
Þóra Friðriksdóttir leikur Ljónu og
ræður heldur ekki við hlutverkið. Henni
tekst ekki að túlka stúlku, sem er hvort
tveggja í senn, samvizkulaus tækifæris-
sinni, sem alltaf er til reiðu fyrir hæst-
bjóðanda, og yfirborðsleg, fín dama af
gömlum ættum. Þóra er að vísu nógu
glæsileg í samkvæmisklæðum, en hún
sýnir ekki nógu ljóslega að fötin skapa
ekki manneskjuna nema að nokkru leyti.
Frekjan, sem á rætur sínar að rekja til
heimskulegs ættarhroka, kemur ekki
nógu greinilega fram.
Sennilega hefðu Inga Þórðardóttir og
Ilelga Bachmann ráðið betur við þessar
faktormæðgur að norðan.
Róbert Arnfinnsson leikur útflytjand-
ann. Ekki skyldi maður ætla, að höfundi
eða leikara hefði þurft að vera mikill
vandi á höndum við að skapa uppskafn-
ing í útflytjendastétt, sem hugsar um
það eitt að græða og sýnast. Segja má
að persónan sé fulleinföld í sniðum, þar
eð maðurinn virðist mestmegnis stjórn-
ast af gróðafíkn og kynhvöt, hvort
tveggja dálítið blandað hégómagirnd.
Eigi að síður hafa höfundi verið mis-
lagðai’ hendur í ádeilunni á spillinguna,
sem liefði getað verið miskunnarlítil með
SKIN FAX I
33