Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1949, Qupperneq 12

Smásaga eftir
Konstantin
Stanyukovich
Longintes og Stnbbur
Konstantin Stanyukovich, höfundur eftir-
farandi sögu, var rússneskt skáld á síðari
hluta 19. aldar (lSJt0—1902). Fjölluðu sögur
hans einkum um sjómenn og sæfarir, og er
Stanyukovich talinn með fremstu skáldum,
sem um þau efni hafa ritaö. Brezki blaða-
maðurinn og rithöfundurinn Alan Moray
Williams, sem dvelst nú hér á landi, hefur
þýtt sögu þessa úr rússnesku og á ensku, en
Skúli Bjarkan sneri henni á íslenzku.
I.
Það var snemma morguns á höfninni í Singa-
pore, þar sem deild úr Kyrrahafsflota Rússa
lá við akkeri á sjöunda tug aldarinnar sem leið,
að nýbakaður lautenant, barón von der Bering,
fór fyrstu eftirlitsferð sína um beitiskipið
Mofjuchy í fylgd með yfirbátsmanninum, sem
Gordeyev hét. Baróninn var hár og grannur
maður, á að gizka þrítugur að aldri, ljós yfir-
iitum og óvenjulega alvörugefinn á svip, og ekki
virtist hann ætla að láta margt fara fram hjá
sér. Hann hafði verið fluttur af hraðsnekkj-
unni Golup á þetta skip samkvæmt fyrirmælum
flotaforingjans og ekki komið um borð fyrr en
morguninn áður, og nú var hann að líta yfir
skipið.
Eins og títt er um nýbakaða lautenanta, var
baróninum mikið í mun að finna eitthvað til að
setja út á, en þótt hann væri allur af vilja gerð-
ur, gat hann það ekki. Beitiskipinu Moffuchy
hafði verið haldið í hinu prýðilegasta lagi þessi
tvö ár, sem það hafði siglt um höfin, svo að það
gljáði stafnanna á milli af þrifnaði og hirðu-
semi. Fyrrverandi lautenant þess, hinn ágæti
Stepan Stepanich, sem virtur hafði verið og
elskaður af foringjum jafnt sem óbreyttum há-
setum, og nú hafði verið skipaður yfirmaður á
einni hraðsnekkjunni, hafði ekki að árangurs-
lausu einsett sér að gera Noguchy að fyrirmynd-
arskipi, sem hver sjómaður, er vit hafði á, gat
verið hreykinn af. Moguchy vakti aðdáun hvar
sem það kom.
Barón Bering gekk hægt eftir neðra þilfar-
inu, en allt í einu nam hann staðar og benti á
eitthvað með löngum, hvítum vísifingrinum,
sem skreyttur var stórum hring með skjaldar-
merki barónsættarinnar Bering frá Kúrlandi.
Og það, sem hann benti á, var stór, loðinn, rauð-
leitur hundur, sem lá steinsofandi í svölum
skugga lyftingarinnar og teygði nauðljótt trýnið
út á þilfarið.
,,Hvað er þetta?“ spurði baróninn köldum,
ströngum rómi eftir nokkra þögn.
„Það er hundur, yðar göfgi“, svaraði báts-
maðurinn, sem hélt að baróninn hefði ekki séð
hann í rökkrinu undir lyftingunni og sýnzt hann
vera eitthvað annað.
„Fífl!“ sagði baróninn með þessari köldu,
skýru rödd. „Ég sé, að það er hundur, en ekki
þiljuþvaga. En mér er spurn: hvað er hundurinn
að gera hér um borð? Hundur á herskipi — heyr
á eindæmi! Hver á hann?“
„Skipið, yðar göfgi“.
„Bátsmaður — hvað heitið þér?“
„Gordeyev, yðar göfgi“.
„Gordeyev bátsmaður, talið þér greinilega;
ég skil yður ekki. Hvað meinið þér með því, að
skipið eigi hundinn?“ spurði baróninn enn með
sömu hægu, nöpru röddinni og kvað skýrt að
hverju orði eins og Þjóðverjum í Rússlandi er
títt, meðan hann horfði köldum, bláum augunum
án afláts á undirmann sinn.
Gamli bátsmaðurinn, sem aldrei hafði verið í
vandræðum með að gera sig skiljanlegan (nema
ef vera kynni stöku sinnum, er hann hafði kom-
ið augafullur úr landgönguleyfi), starði orðlaus
af undrun á langleitt andlit barónsins og svar-
aði ekki.
„Hver á þennan hund?“
„Skipshöfnin — hásetarnir, yðar göfgi“,
V í K I N □ U R
294