Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1949, Qupperneq 15

þannig nú á dögum. Nú erum við frjálsír menn,
og allir hafa jafnan rétt fyrir löngunum".
„Kapteinninn getur ekki vitað um allt, sem
gerist á skipinu“, svaraði bátsmaðurinn. „Það
er lautenantinn, sem við höfum með að gei’a“.
„Jæja, en ef nauðsyn krefur, getur einhver
okkar kært hann fyrir kapteininum“, sagði lyf ja-
sveinnimx diýldinn.
„Þú ættir rétt að reyna það! Dettur þér í hug,
að kapteinninn mundi steypa stéttarbræðrum
sínum í ónáð og smán vegna einhvers okkar?
Nei, bróðir, það er ekkert gagn að því, að ein-
hver okkar kæri. Það nxundi bara egna yfirmenn-
ina upp á móti okkur og vex-ða verst fyrir okkur
sjálfa. Eix á árum áður höfðum við aðx-a aðferð",
sagði bátsmaðurinn, sem var gamall í hettunni
og fylgdi foi’num erfðavenjum neðra þilfai’sins.
„Hvaða aðfex’ð var það, bátsmaður?“
„Jú, sjáið þið nú til. Ef einhver yfirmaðurinn
misþyi’mdi okkur hásetunum að ástæðulausu,
svo að okkur ofbauð óréttlæti hans, þá varð
skipshöfnin að gi’ípa til öi’þrifaráða. Við tók-
um þá höndum samaix, ef svo mætti segja, og
sendum bátsmanninn með foi’mlega kæru til
kapteinsins.“
„Og kom það að nokkru gagni?“
„Það var undir kapteininum komið. Sumir
kapteinar létu húðstrýkja alla skipshöfnina, í
staðinn fyrir að í’annsaka málið. En aðrir létu
fara fram óvilhalla rannsókn og dæmdu það af
sanngirni. Aldi’ei gleymi ég því — það var
fyrsta árið mitt á sjónum — þegar við geixgum
fyrir Chapligiix aðmíráð og kærðum Zanzonev
flotadeildarforingja. Þá fengum við allir hýð-
ingu í staðimx fyrir rannsókn. Það var grátur og
gnístran tanna, og sjálfur fékk ég hundrað svipu
högg — það var allt og sumt, sem við höfðum
upp úr þeirri kæru. f axxnað skipti kvöi’tuðum
við um lauteixaixtinn okkar við Chulkhov kap-
tein, sem nú er aðmíráll, og þá varð annað uppi
á teningnuixx. Hann ygldi sig hi’æðilega meðan
hann hlustaði á kæruna, en lofaði þó að rann-
saka málið“.
„Og gerði hann það?“
„Já, það gerði hann. Og viku síðar fór lauten-
antinn af skipinu, vegna heilsuleysis, að sagt
var, og við gátum aftur dregið andann eins og
frjálsir menn. Nei, við komumst ekki í nokkurt
klandur í það skipti. Já, þannig fórunx við að
því, bræður — sendum formlega kæru. En hvort
það hafði nokkur áhrif eða ekki, það var nátt-
úrlega undir hælinn lagt“.
„Jæja, ekki trúi ég því, að okkar kapteínn
láti misþyrma hásetunum sínum!“
„Kapteinninn er eina vonin. En hann getur
ekki vitað allt, sem gei’ist á skipinu. Það er þessi
lappalangi Þjóðvei’ji, senx allt er undir komið“.
Umræðurnar unx nýja lautenantimx héldu á-
fi’am nokkra stund. Að lokum var afráðið að
bíða átekta fyrst um sinn. Ef til vill hefði hann
svo nxikimx beyg af kapteiniixum, að hann þyi’ði
ekki að breyta þeim reglum, sem Stepaxx Stepa-
íxich hafði sett. Þessar vonir sefuðu kvíða þeirra
xxokkuð. Og svo spurði búi'maðurinn, ungur
spjátrungur, sem bar steinhi’ing á litlafingi’i:
„En hvað um landgönguleyfið, Akinx Zak-
harich? Ætlar hann að lofa okkur að litast um
í Singapoi’e?“
„Ekkei’t minntist hann á það“.
„Þú ættir að tala um það við hann, Akim
Zakharich".
„Það skal ég gera“.
„öllum þykir gaman að teygja svolítið úr fót-
unum í landi. Og það er sagt, að Singapoi’e sé
'skemmtileg borg, með fögru útsýni og glæsileg-
um veitingahúsum — og ég hef líka heyrt, að
þar séu ágætar vei’zlanir. Blessaður talaðu um
það við hann, Akim Zakharich".
Rétt í þessu kom þjónn lautenantsins, Oshui’-
kov, hlaupandi inn til þeirra og sagði við báts-
manninn: „Akim Zakharich! Lautenantinn vill
tala við þig!“
„Hvað vill hann nú?“
,,Ekki veit ég það. Hann situr inni í káetunni
og er að fara yfir einhver skjöl . . .“.
„Ætlar hann nú eitthvað að fara að jagast
aftur? Já, þetta er ljóti . . . .“. Bátsmaðui’inn
bölvaði hraustlega og hraðaði sér út.
„Ætlarðu að halda áfi-anx stax’finu sem þjónn
hjá lautenantinum?" spux’ðu hinir hásetarnir
Oshux'kov.
„Ég kemst víst ekki hjá því. Ég verð bara að
bíta á jaxlixxn og bölva í hljóði. Mér segir svo
hugur um, að það vei’ði ekkert sældarbrauð.
Hann er strax fariixn að halda yfir mér ræður
um það, sem hamx kallar „aga“. Ég verð að
vinna öll vei’k mín orðalaust og hiklaust eins og
vél, segir hann“.
III.
Andúð nýja lauteixantsins á Stubbi, og hótun
hans um að láta kasta honum fyrir borð, vakti
illaix kurr meðal hásetanna. öllum ofbauð þeim
sú takmai’kalausa grimmd, að láta sér detta í
hug að di’ekkja þessu uppáhaldi þeirra, sem svo
oft og margsinnis hafði stytt þeim stundir í
VI K I N G U R
297