Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1949, Side 17

felldur, að hann væri hvergi nærri slíkur garp-
ur sem Stepan Stepanich, og raunar huglaus
skræfa, er sýnt hefði órækan vott um bleyðu-
skap, þegar beitiskipið lenti í illviðri á leiðinni
frá Singapore. Eldri hásetarnir sögðu, að hann
hefði aðeins yfirborðsþekkingu á sjómennsku,
þrátt fyrir ráðríki sitt og afskiptasemi, og ekki
mundi heilabúið heldur mikið í hausnum á hon-
um, þótt langur væri — hann væri bara mont-
inn, það væri allt og sumt. Yfirleitt höfðu þeir
megnustu óbeit á honum og kölluðu hann Lon-
gintes eða Nöldurskrjóð sín á milli.
Fyrst eftir að hann kom um borð reyndi bar-
óninn að koma á ýmsum breytingum í starfs-
venjum skipsins. Áður höf'ðu æfingarnar verið
fremur stutt athöfn, en baróninn fór að lengja
þær allt upp í þrjár klukkustundir — hásetun-
um til mikils kvalræðis, þar eð þeir voru nógu
þreyttir fyrir, eftir sex tíma vaktir, þar sem
þeir urðu að standa upp á endann allan tímann.
En kapteinninn var fljótur að beizla ofurkapp
hans.
Og æringinn Yegorka, einkaþjónn kapteins-
ins, sagði hásetunum frá orðaskiptum þeirra á
þessa leið:
„Jæja, hann sendir eftir Longintesi, bræður,
og segir við hann: „Heyrið þér, Karl Kernan-
dich“, segir hann, ,,þér megið ekki vera að taka
upp þessa nýbreytni á starfsháttum skipshafn-
arinnar og þreyta mennina með óþörfum æf-
ingum. Látið þér þetta afskiptalaust“, segir
hann“.
„Og hvað sagði kauði við því?“
„Hann varð eldi’auður eins og karfi. „Já,
herra“, segir hann. „Ég áleit bara, að það væri
flotanum fyrir beztu“. segir hann. „Afsakið
mig, barón“, segir kapteinninn þá, „en þér þurf-
ið ekki að segja mér, hvað flotanum er fyrir
beztu. Honum er fyrir beztu, að mennirnir séu
ekki ofreyndir að ástæðulausu. Þeir hafa nóg að
gera fyrir því“, segir hann. „Og hásetarnir okk-
ar eru duglegir menn og prýðispiltar, svo að þér
þurfið engar áhyggjur að hafa þeirra vegna.
Og svo var það ekki meira“, segir hann. Og
Longintes mátti snauta burt, heldur en ekki
lúpulegur", sagði Yegorka að lokum, en háset-
arnir réðu sér ekki fyrir kæti.
Yfirleitt varð barón von der Bering illa þokk-
aður á öllu skipinu vegna fi’amkomu sinnar og
skoðana á hei-aga. Yfirmönnunum geðjaðist
ekki að honum heldur, allra sízt hinum yngri,
sem drukkið höfðu í sig hinar nýju frelsishug-
sjónir þessa tímabils og vildu koma þeim í fram-
v í K I N G u R
kvæmd með fi’jálslegri samskiptum við háset-
ana. Ihaldssamar skoðanir barónsins og ski’af
hans um það, sem hann kallaði „hinar helgu
erfðavenjur" aðalshroki hans og stói’bokkaskap-
ur — allt var þetta eitur í þeirra beinum. Þá
var þeim ekki betur við hann, „olnbogaböi’num
flotans", stýrimönnum og vélstjórum. Þeir eru
jafnan móðgunargjarnir og tortryggnir gagn-
vart hinum yfirmönnunum, enda urðu þeir fljót-
lega varir við séi’gæðið og mikillætið, sem leynd-
ist bak við kuldalega hæversku barónsins.
Og loks var kapteininum ekkert um lauten-
antinn gefið. Hann var aðmírálnum engan vegin
þakklátur fyrir að „demba þessum þýzka þver-
haus á sig“ og vissi ekki, að aðmírállinn hafði í
klókindum sínum flutt baróninn yfir á Moguchy,
einmitt vegna þess, að hann þóttist vita, að
kapteinninn á Moguchy mundi ekki geta þolað
hann, og þannig fengi hann tilefni til að senda
þennan óvinsæla yfirmann heim til Rússlands.
Vai’la kom það fyrir, að nokkur yfirmanna
yrti á baróninn, nema nauðsyn bæri til. Heita
mátti, að hann væri útskúfaður úr hinum
kumpánlega félagsskap þeirra. Þó gátu mið-
skipsmennirnir ekki á sér setið að ei’ta hann
öðru hverju með nöprum glósum um „þi-æla-
haldai’a og afturhaldsseggi, sem ekki skildu tákn
hinna nýju tíma“, og með því að vegsama Stepan
Stepanich. „Hvílík unun það var að vinna undir
hans stjói’n!“ sögðu þeir fjálglega. „Hann var
i’eyndur og mikilhæfur sjóliðsfoi’ingi, og prýði-
legur félagi þar að auki! Hvernig hásetai-nir
elskuðu hann líka og dáðu! Og hve vel hann
skildi þá! Og hveniig þeir lögðu sig í líma til
að gera honum til geðs!“
„Jafnvel Stubbxp- elskaði hann!“ hrópaði
hrokkinhæi’ður miðskipsmaður, Koshutich að
nafni, sem hafði sérstaka unun af að erta „þenn-
an þýzka þurrdrumb“, eins og hann kallaði
hann. „Við sjáum aldi’ei Stubb þessa dagana“,
bætti hann við. „Hann hlýtur að liggja ein-
hvei’sstaðar í felum, veslings skepnan. Hvernig
skyldi standa á því?“
Baróninn virtist ekki hlusta á þessar sneiðar
og í’eigði sig aðeins ekki ósvipað kalkúnhana.
Og með hinni blindu fastheldni eintrjáningsins
hélt hann áfram uppteknum hætti og lét sem
hann tæki ekki eftir óvinsældum sínum.
Bax’óninn hafði reyndar aldrei séð tangur né
tetur af Stubbi, allan þennan mánuð, þótt Stubb-
ur hefði einu sinni séð hann, úr öruggri fjar-
lægð. Þá hafði Kochnev bent á hann og sagt:
„Vai-aðu þig á þessum“ með svo skelfilegri rödd,
299