Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1949, Blaðsíða 28

Incjibjörr/ Siguröardóttir
Björgunarafrekið við Látrabjar
Látrabjargiö bifast eigi,
brimi vætt á nótt og degi,
ekki finnst á fold né legi
fegri saga en þar er skráö.
Greypt á háum bjargsins brúnum
bezta frægö meö helgum rúnum,
þar var af höndum hreysti-lcnúnum
hetju fórnarsigri náö.
Berst með loftsins bylgjuhraöa
brögnum frétt um milcinn skaöa,
skip í strandi bylgjur baöa,
baráttan viö dauöann háö.
Hraustra drengja hjálparsveitin
hlustar djörf á neyöarskeytin,
undirbúin er svo leitin,
engan vantar þrelc né ráö.
Leita meöan Ijós af degi
lýsir grýtta hamravegi,
þeir um síöir líta á legi
lamaö skip í bylgjuslag.
— Heim á bæi flýta förum.
fréttagreiöir eru í svörum,
hyggja aö meö huga snörum
hjálparstarfi næsta dag.
Brimiö g.nýr viö bjargiö háa,
byrgir skyggniö nóttin gráa.
Býr sig heima á bænum lága
brynjuö hreysti drengja sveit.
Fyrr en landsins fannavoöir
fagur skreytir morgunroði
knúin fram. af kærleiksboöi
kappagangan byrjar leit.
Kveöja sína kæru vini
lconur, mæöur, feöur, syni,
enginn veit hvort hrausta hlyni
heila aftur f,ær aö sjá.
Beöiö er af heitu hjarta,
himneskt, trúarljósiö bjarta
í skyndi greiöir skug.ga svarta,
skyldan æösta kallar þá.
Bera á sínum hraustu heröum
hjálpartæki af ýmsum geröum,
hrauns á vegi hraöa feröum,
hjálpin þarf aö berast fljótt.
Strandaö skip í heljar hrönnum,
hafsins þungu bundið spönnum,
þreyta og kuldi þjakar mönnum,
þeir hafa lifaö voöanótt.
Kappar rata réttar leiöir,
roÖi dagsins húmiö greiöir,
bylgjan þunga fellur, freyöir
fast aö bjargsins köldu rót.
Eygja brátt af bröttum tindi
brotiö skip af sjó og vindi,
hjálparstarfiö hefst í skyndi,
handtök eru traust og fljót.
Sigmenn vanir síöan falla
svarta niöur hamrastalla,
hvötin æösta knýr þá alla
hvergi hræöast brim né grjót.
Fylktu liöi í fjöru standa;
farsæl átöJc hraustra handa
draga tólf úr dauöans vanda
drengi. nýju lífi mót.
Beztu hjúkrun hvjáöum veita,
heljarstríöi i sigur breyta,
bróöurkærleiks höndin heita
hóf þar merkiö guöi vígt.
Undir bjargi hrikaháu
hinum hröktu ncittstaö sáu,
stóöu á veröi i stóru og smáu,
starfið unnu heillaríkt.
í dimmu nætur digna eigi,
djarfir mæta nýjum degi,
hefja á köldum hamravegi
31 □
V I K I N G U R