Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1949, Page 45

Orustan vid Trafalgar 21. október 1805.
hafði lagt fyrir, og enda þótt óvinirnir væri bæði mann-
fleiri og hefði fleiri skip og byssur, voru þeir ger-
sigraðir. Nelson særðist, en þegar að orustunni lokinni
gaf hann út hina venjulegu skipun: „Þar sem almátt-
ugur guð hefur blessað vopn lians hátignar og veitt
þeim sigur, hefur fiotaforinginn í hyggju að halda al-
menna þakkarhátíð fyrir téðan sigur klukkan tvö í dag
og hvetur hann öll skip til að gera slíkt hið sama við
fyrstu hentugleika“.
Þegar fréttin um sigurinn barst til Lundúna, var
henni tekið með miklum fögnuði eins og við var að
búast. Nelson var í októbermánuði veitt barónstign og
fleiri metorð fylgdu í kjölfarið.
Vanguard kom til Napoliflóa 22. september og var
tekið með áköfum fögnuði. Geta verður um óhlýðni
Nelsons við Keith lávarð. Sjálfsagt gramdist honum,
að Keith skyldi vera settur honum ofar og hann skrif-
aði: „Ég er nú farinn alvarlega að hugsa um að draga
mig í hlé. Greenwich-hælið virðist tilvalinn dvalarstaður
fyrir mig eftir að augljóst er, að ég er ekki talinn
hæfur til að hafa á hendi stjórnina á Miðjarðarhafinu“.
Loks sneri Nelson heim til Englands, en ömurlegt
mun líf hans hafa verið og bar margt til þess, heimilis-
vandræði meðal ahnars, þar til hann dró fána sinn
aftur að hún á St. Georc/e til að sigla inn á Baltiska
flóann í febrúar 1881.
Það var annan dag marzmánaðar, sem Nelson hélt af
stað með sjö skip til að sameinast Sir Hyde Parker,
er hafði verið skipaður yfirforingi flotans, sem sendur
var til Baltiska flóa. Stríð var að skella á við Rúss-
land, Svíþjóð og Danmörku, en talið var, að auðvelt
mundi að skilja Danmörku frá þessu bandalagi. En þar
skjátiaðist mönnum. Annars hefði engin orusta orðið
á Baltiska hafinu.
Klukkan eitt 2. apríl hófst orustan undan Kaup-
mannahöfn. Klukkan hálf þrjú hafði Nelson náð al-
gerri yfirhönd í bardaganum. Vildi hann nú komast
hjá frekara blóðbaði og sendi krónprinsinum bréf.
„ . . . Nelson vaia-flotaforingi hefur skipun um að
þyrma Danmörku, svo framarlega sem hún hættir að
veita viðnám. Skipin, sem sett voru til varnar strönd-
um hennar, hafa gefizt upp fyrir brezka flotanum, en
ef skothríðinni heldur áfram af hálfu Danmerkur, verð-
um við að kveikja í öliu herfanginu, sem við höfum tek-
ið, án þess það sé á voru valdi að bjarga mönnunum,
er hafa svo drengilega varið það“.
Þetta bréf leiddi til þess, að vopnahlé var samið og
Danmörk var að lokum skilin frá hinum óvinaríkjunum.
„Þetta var vissuiega sorgardagur fyrir Danmörk",
segir Southey. „Það var föstudagurinn langi. En al-
menn hugaræsing og sorg varð til þess, að öll hátíða-
brigði gleymdust... Englendingar voru önnum kafnir
við að lagfæra skip sín, koma herfanginu fyrir og út-
hluta föngunum. Á meðan voru Danir önnum kafnir
á ströndinni við að annast særða og fallna. Blóðbaðið
hafði verið ægilegt. . .“.
Síðar i mánuðinum var Parker kallaður heim og tók
þá Nelson við stöðu hans, sem yfirflotaforingi. Samn-
VIKINGUR
327