Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1949, Qupperneq 65

vinnutaps á meðan. Hún hafði keypt blá seviots-
föt á Dikka, sem reyndar voru alltof stór, skó,
sem voru minnst 2 númerum of stórir, og jafn-
vel húfan gleypti hausinn á Dikka. Þá keypti
hún handa honum skrítlublöð til að lesa á leið-
inni og sælgæti. Loks gaf hún honum tvo skild-
inga. En Dikki sat bara með hendur í vösum á
bekkendanum og horfði niður á vagngólfið. Ekki
vildi hann kveðja hana með kossi, eða taka í
hönd mína. Ég sá að frú Flitt var komin á
fremsta hlunn með að taka hann úr lestinni
aftur, þegar stöðvarþjónninn blés til burtferð-
ar.
Rétt þegar lestin hafði runnið nokkur fet
meðfram brautarpallinum, leit hann upp og
horfði á okkur, alvarlegur og stúrinn á svipinn.
Þegar lestin var komin úr augsýn, sneri frú
Flitt sér að mér og faðmaði mig að sér grát-
andi. Kyssti mig og þrýsti mér að sér, alveg
eins og ég væri sonur hennar, og veinaði:
„Dikki, elsku Dikki minn, af hverju lét ég þig
fara ?“
Eftir hálfan mánuð kom fyrsta bréfið frá
Dikka. Hann skrifaði, að auk stafrófsins væri
hann nú búinn að læra að segja: „Gjörið svo vel.
Þakka fyrir“. Þetta var það fyrsta, sem honum
var kennt. Nú var hann að læra að segja
„Mamma“ og fleiri orð. Eftir það skrifaði hann
vikulega og lét ávallt miða til mín fylgja bréf-
inu til mömmu sinnar. Hún kom vanalega heim
til okkar og las bréfin og sagði okkur hvaða ný
orð hann hefði lært. Dikki virtist vera gáfað-
astur af nemendunum og þeir höfðu ekki við að
kenna honum ný orð.
Einhvernveginn trúði ég þessu ekki, fannst
það óskiljanlegt. Þó grobbaði ég af honum með-
al strákanna, þegar við söfnuðumst saman und-
ir ljósastaurnum á horninu. Ég hafði fundið upp
að Dikki kynni nú miklu fleiri orð en nokkur
okkar hinna.
Loks, er hann hafði verið í skólanum í sjö
mánuði, fékk frú Flitt orðsendingu um að Dikki
kæmi heim í leyfi. „Hann kemur með lestinni
næstkomandi laugardag um miðdaginn“, sagði
frú Flitt. „Og ég vona að þú mætir þar með mér
til að taka á móti honum“.
Auðvitað varð ég glaður og fór með henni, til
að bjóða Dikka velkominn. „Hvað ætli verði
hans fyrsta orð?“ sagði frú Flitt upp aftur og
aftur, er við biðum á stöðinni. „Ég gat ekki
sofið síðastliðna nótt“, sagði hún, „vegna um-
hugsunar um það. Ætli hann segi: sæl mamma!"
Sjálfur var ég afar spenntur og stóð upp við
grindurnar/og horfði í gegn um rímiana, til að
sjá þegar Dikki stigi af lestinni.
Hann var með þeim fyrstu er stigu út úr
vagninum og kom hlaupandi eftir stöðvarpallin-
um með töskuna í hendinni. En hvað hann hafði
breytzt! Andlit hans og allt! Hann leit miklu
fullorðingslegar út.
„Þarna er hann“ hvíslaði frú Flitt. Hún var
svo nærsýn, að hún sá hann varla, en stakk
höfðinu milli rimlanna og kallaði:
„Dikki, elsku Dikki minn!“
Hann kom hlaupandi til okkar án þess að
skipta sér af farmiðaafgreiðslumanninum, greip
um hendur mömmu sinnar, opnaði munninn —
en ekkert orð heyrðist. Ég hélt fyrst að orðin
drukknuðu í hávaðanum í kring um okkur. En
þá hlýtur hann sjálfur að hafa fundið að engin
orð komu. Hann þrýsti saman vörunum og gleð-
in hvarf úr augum hans. Hann sleppti hönd
móður sinnar, greip töskuna, afhenti farmiða
sinn og kom yfir til okkar. Engan koss bauð
hann móður sinni, né heilsaði mér, fram yfir
smáhneigingu. Ég tók tösku hans og spurði
hvernig hann hefði það. Hann svaraði með
gamla merkinu, stakk þumalfingrinum upp úr
vasanum, og labbaði áleiðis að götunni.
Við gengum þegjandi frá stöðinni og biðum
öll þrjú eftir sporvagni númer 22, án þess að
segja eitt orð. Stigum upp í vagninn og sett-
umst í sætin við dyrnar. Dikki sat einn sér á
móti mömmu sinni og mér. Enn var ekkert sagt
og engin merki gefin. Ég bað í sífellu: „Heilaga
guðsmóðir, fyrir guðs skuld, láttu eitthvað
ske!“ Spenningurinn var orðinn aumingja frú
Flitt óbærilegur. Ég hefi aldrei í lífinu séð eins
niðurbrotna manneskju.
Sporvagninn skrölti eftir Doddsstræti og
stanzaði við gatnamótin. En einmitt þá lagði
hinn indæla ilm af hinum ljúffengu kjötbúðing-
um „Mömrnu Walsh“ fyrir vit okkar, þar sem
við sátum í vagninum.
„Dikki“, sagði ég í hugsunarleysi. „Hvað
fékkstu að borða?“
„Kalt drasl, gamli“, hrópaði Dikki. „Morgun,
kveld og miðjan dag ekkert annað en bannsett
kalt drasl“.
Ég var nærri dottinn niður á gólfið, og hvað
frú Flitt viðvék, sem hafði setið í hnipri, eins og
deyjandi fugl, er það að segja, að hún spratt
upp allt í einu.
„Dikki!“ hrópaði hún hástöfum. „Dikki, litli
drengurinn minn!“
„Mamma!“ stundi Dikki. „Mamma mín“. Og
VIKINGUR
347