Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1949, Síða 66

hann stóð upp í vagninum og fleygði sér í út-
breiddann faðm móður sinnar.
Og þarna, á meðan vagninn skrölti niður göt-
una, með glápandi vagnstjóra og farþega, föðm-
uðust móðir og sonur, grátandi hrærðum hjört-
um.
Þrátt fyrir að ég væri mjög snortinn af þess-
um viðburði, sat enn í nösum mínum ilmur af
þessum kjötbúðingum. Svo þegar vagninn stanz-
aði, kippti ég í kápu frú Flitt. „Ekkert held ég
að gleddi Dikka meira en ein kjötkaka frá
„Mömmu Walsh“.
„Þú segir nokkuð“, svaraði frú Flitt, og nú
var tungan laus í Dikka. Við snerum nú öll til
búðarinnar og fengum okkur þrjár þær stærstu
kjötkökur, sem til voru. Vel bakaðar, með fall-
egri, sprunginni, brúnni skoi'pu.
„Hvenær“, spurði ég milli bitanna, „hvenær
verður þú að fara aftur Dikki?“
„Aldrei“, greip móðir hans fram í. „Við lát-
um það duga, sem Dikki hefur lært af orðum“.
Og hún hélt áfram: „Ekki að tala um að hann
fari aftur og lifi á köldu drasli, aðeins til að
læra örfá orð í viðbót“.
Heyr, heyr!“ skrækti Dikki og feitin rann
niður hökuna. '
Þýtt: M. Jensson.
Eyjólfur Guðmundsson
sjómaður, Þórsgötu 15, Reyltjavík
Gamall sjómaður setur skip sitt í naust. Eyj-
ólfur er nú 61 árs og hættur sjómennsku. Hann
hefur verið háseti á skipum Eimskipafélagsins
í þrjú ár og ríkisins síðan, eða í 30 ár.
Eins og að líkum lætur, hefur margt á dag-
ana drifið á öllum þessum tíma. Þarna hefur
hann starfað öll sín manndómsár og situr nú
uppi með þreytta limi og bogið bak. Hann hefur
verið með mér háseti á Esju, hinni eldri og hinni
yngri, og nú síðast á Heklu í rúmt ár. Saman
höfum við siglt í 30 ár. Ávallt hefur hann sýnt
árvekni og trúmennsku í starfi, svo að fágætt
er. Veikindadagar hans hafa ekki verið ýkja
margir öll þessi ár, því að staðið var meðan fært
var. Ég vil nota þetta tækifæri til þess að þakka
Eyjólfi fyrir dyggilegt starf og fyrir það, hve
góður skipsfélagi hann var. Veit ég, að ég mæli
einnig fyrir munn annara skipsfélaga hans, er
ég flyt honum þakkir og kærar kveðjur, með
ósk um bjart æfikvöld, að loknu góðu dagsverki.
Ásg. Sigurðsson.
ReykjavíkursýrLLngLn
Reykjavíkursýningin, sem staðið hefur yfir
undanfarnar vikur í hinum nýju og glæsilegu
húsakynnum Þjóðminjasafnsins, tókst að ýmsu
leyti vel, enda mun hún hafa kostað geysimikla
vinnu. Mjög áberandi vað það á sýningu þess-
ari, hversu við erum fátækir af gömlum gripum
og minjum um líf og starf horfinna kynslóða.
Það, sem sýnt var af því tagi, var í miklum
minnihluta á sýningunni. Þetta er ekki sýn-
ingarnefnd að kenna, heldur stafar það bókstaf-
lega af því, hve lítið hefur geymzt af slíkum
minjum.
Einhver athyglisverðasta deild sýningarinnar
var sjávarútvegsdeildin. Var þar mjög ánægju-
legt að koma og höfðu forstöðumenn hennar
sýnt bæði dugnað og hugkvæmni við að koma
henni upp. Mátti fá þar furðu glögga mynd af
þróun sjávarúútvegs í Reykjavík frá tímum ára-
skipanna og fram á vora daga — tíma nýsköp-
unartogara og glæsilegra kaupskipa. Svo var til
ætlazt, að hér í blaðinu birtust nokkrar myndir
frá sjávarútvegsdeildinni, ásamt stuttri lýsingu
á ýmsu hinu helzta, sem þar var að sjá. Mynd-
irnar urðu ekki tilbúnar í tæk tíð, en væntan-
lega birtast þær í næsta blaði.
Leiðrétting.
Leiðar villur slæddust inn í smágrein í síðasta blaði,
um Björn Ólafs frá Mýrarhúsum sjötugan. Faðir hans
var Ólafur Guðmundsson (ekki Sigurðsson). Móðir hans
var Anna Björnsdóttir bónda á Möðruvöllum í Kjós
Kortssonar (ekki Karlssonar).
34B
VÍKINGUR