Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1950, Page 8

Vörð, bakborðsmegin, þá sjáum við í skini ljós-
kastara okkar, að Vörður sekkur skyndilega.
t sömu andránni sjáum við björgunarbát á
hvolfi, sem á voru allmargir menn, og rétt á
eftir sjáum við björgunarfleka, sem á voru
þrír menn, að því er virtist. Báturinn og flek-
inn voru skammt framundan. Um leið og þetta
gerðist, sem var allt í einni svipan, sigldum
við Bjarna Ólafssyni fram til móts við björg-
unarbátinn, en þá sást, að Vörður maraði í
kafi, rétt við framstefnið, en við sluppum við
flakið“.
Bjarni Ólafsson var að koma frá Bretlandi,
svo sem fyrr er sagt. Var skipið því ákaflega
létt og valt mjög mikið er það lagðist þvert í
vindinn. óttaðist Jónmundur Gíslason það
mjög, að svo gæti farið, er þeir kæmu að björg-
unarbátnum, að togarinn myndi velta á bátinn
og velta honum yfir og mönnunum af honum.
Þetta var hið hættulegasta í sambandi við björg-
un mannanna, úr því sem komið var. Frá þessu
sagðist Jónmundi á þessa leið:
,,Er við vorum sloppnir fram hjá flaki Varð-
ar, fórum við vindmegin við mennina á kjöl
björgunarbátsins og dælt var olíu og lýsi í sjó-
inn, til að lægja ölduna. — Hér kemur hinn
merkasti þáttur alls björgunarstarfsins", segir
Jónmundur, „en það er, hve menn mínir gengu
rólega og örugglega að því að ná mönnunum
af kjöl bátsins upp í skipið, en það veit hver
maður, að undir slíkum kringumstæðum, geta
hin minnstu mistök orðið æði örlagarík.
Níu menn voru á kjöl björgunarbátsins og
gekk greiðlega að ná þeim. Gísli Bjarnason
skipstjóri, var á meðal þeirra. Hann var meidd-
ur á baki og í öxl. Hann hafði orðið á milli
bátsins og skipsins. Aðrir skipverjar voru ó-
meiddir og hressir vel, þó þeir væru kaldir.
Mönnunum á flekanum var því næst bjargað.
Voru þessir tólf menn aðeins skamma stund í
sjó. Var nú leitað með kastljósi annarra manna.
Eftir nokkra stund sést maður í bjarghring og
var honum bjargað rétt á eftir.
Leið nú alllöng stund, sennilega 30 til 40
mínútur. Fannst ekki annað en brak, en þá
sést enn til manns í bjarghring og var honum
bjargað skjótlega, en mjög var af manni þess-
um þá dregið. (Það mun hafa verið matsveinn-
inn). Litlu síðar fundum við Jóhann Jónsson
í bjarghring. Hann var látinn er hann fannst
og hefur sennilega látizt skömmu eftir að hann
fór i sjóinn. Lífgunartilraunir voru gerðar á
honum, en þær báru engan árangur".
„Allt gerðist þetta með svo skjótum hætti“,
sagði Jónmundur Gíslason, skipstjóri, „að um
klukkan sjö var allt um garð gengið. Rokið
hélst fram eftir nóttu. Það mun hafa verið
verst, er Vörður sökk og meðan á björgun mann-
anna stóð.
Við andæfðum á slysstaðnum fram yfir mið-
nætti. Leituðum að mönnum þeim, er enn vant-
aði. Við fundum t. d. bakborðs björgunarbát-
inn á réttum kili og ýmislegt brak annað, körf-
ur og fleira. Mennina fjóra, er fórust, fundum
við ekki.
Á tólfta tímanum kom togarinn Geir á slys-
staðinn, en hann var, eins og sagt var í upp-
hafi, lengra frá slysstaðnum og átti á móti
storminum að sækja“.
Jónmundur Gíslason skýrði frá þessu, sem
hér hefur verið sagt, á mjög hógværan hátt.
Mjög rómaði hann framgöngu sinna undir-
manna og sagðist aðeins hafa sagt frá þessu
sem „áhorfandi“, en ekki þátttakandi. „Þessi
björgun er sérstakt lán“, sagði Jónmundur að
lokum.
Undir þessi orð er óhætt að taka. Því óvíst
er, hve örlög skipsbrotsmannanna hefðu orðið,
ef björgun þeirra hefði ekki borizt skjótt.
'Sv. Þ.
Frásögn Kára Jóhannessonar.
„Ég var nýkominn á „vakt“ klukkan hálf sjö
á sunnudagsmorgun í vélarúmi skipsins, er ég
veitti því athygli, að skipið hallaðist óvenju
mikið á bakborða. Þegar ég var að hugleiða,
hvort kol myndu hafa færzt til í „kolaboxum“,
þar sem hálfgerð „grubba“ var, hringdi 1.
stýrimaður úr brúnni og spurði, hvort ég vissi
ástæðuna til þessa. Hann hafði þá einnig veitt
því athygli. Ég sagði honum síðan, að rann-
sökuðu máli, að allt væri í lagi hjá okkur, og
fékk skömmu síðar þær fréttir úr brúnni, að
sent hefði verið „fram í“, og þá komið í sjós,
að neðri ,,lúgar“ væri hálffullur af sjó. Vakti
ég þegar 1. vélstjóra, Jens V. Jensson, og voru
síðan, að stuttum tíma liðnum, gerðar ráðstaf-
anir til þess að byrja að dæla ,sjó þessum út.
Þurfti 1. vélstjóri að gera smálagfæringar í
„framlúgar", svo hægt væri að dæla frá véla-
rúminu, en eftir að það var gert, virtist sem
skipið rétti sig dálítið aftur, og datt engum í
hug, að nein hætta væri á ferðum. Skipverjar
margir voru þá einnig við austur, til að reyna
að rétta skipið enn meir. Gekk svo til klukkan
fimm síðdegis, að haldið var í horfinu, og vel
það, en eftir það virtist lekinn aukast. Þegar
ég kom upp úr vélarúminu um klukkan sex, til
að fá mér matarbita, jókst halli skipsins svo
skyndilega, að matur allur og leirtau runnu af
borðinu.
Framh. á bls. 7h.
42
VIKINSUR