Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1950, Qupperneq 11

að honum þykir vænt um að hitta yður, þegar
hann kemur“.
„Og mér þykir vænt um að kynnast honum“,
sagði skipstjórinn í hrekkleysi sínu.
Ungfrú Pilbeam lét ekki uppskátt um efa-
semdir sínar, og braut heilann ákaft um það,
hvernig framkvæma skyldi handtökuna. Hana
grunaði fastlega, að jafnskjótt og faðir hennar
birtist í dyrunum myndi gesturinn hafa það til
marks og skjótast út um bakdyrnar. Drykk-
langa stund vai- óbægileg þögn.
,,Ég var heppinn að reita þennan lögreglu-
þjónsbjálfa til reiði“ sagði skipstjórinn að lok-
um.
„Hversvegna?" spurði stúlkan.
„Annars hefði ég aldrei farið inn í garðinn
yðar“, svaraði skipstjórinn. „Þetta er í fyrsta
sinn sem við liggjum í Woodhatch, og ég hefði
kannske látið úr höfn án þess að kynnast yður.
Hvar værum við nú á vegi stödd, ef feita lög-
regluþjónsins hefði ekki notið við?“
Ungfrú Pilbeam sagði, jafnskjótt og hún náði
andanum: ,,Já, það er orð og að sönnu!“ og í
fyrsta sinn á ævinni iðraði hana þess, að hafa
ekki gæzlukonu við hlið sér.
„Skringileg tilhugsun að vita hann leita að
mér dyrum og dyngjum meðan ég sit hér“,
sagði skipstjórinn.
Ungfrú Pilbeam var honum sammála, og
skellti upp úr — hló svo hjartanlega, að hann
áræddi loks að færa stól sinn nær henni og
klappa henni á bakið. Hún stilltist jafnskjótt
við snertingu hans, og færði sig fjær honum
og sendi honum kuldalegt augnatillit.
,,Ég óttaðist að þér mynduð ekki ná andan-
um“, sagði skipstjórinn vandræðalega. „Þér
eruð ekki reiðar við mig, er það?“
Það létti augsýnilega af honum þungu fargi,
þegar hún sagði „nei“, og skap ungfrú Pilbeam
tók að mýkjast, þrátt fyrir það afhroð, sem
faðir hennar hafði goldið. Því varð ekki neitað
að þessi hrellir lögregluþjóna var laglegur; og
framkoma hans gagnvart henni var svo
skemmtilega tvíþætt dirfsku og feimni, að ang-
urværð setti að henni yfir skapgerðarbrestum
hans.
„En ef þér verðið nú handtekinn samt?“
sagði hún upp úr þurru. „Þér verðið hnepptur
í fangelsi".
Skipstjórinn yppti öxlum. „Ég held það verði
ekki af því“, sagði hann.
„Iðrist þér ekki eftir þetta?“ hélt ungfrúin
áfram skjálfrödduð.
„Ég held nú síður“, sagði skipstjórinn. „Ég
hefði ekki kynnzt yður ef ég hefði látið það
vera“.
Ungfrú Pilbeam leit á klukkuna og reyndi að
einbeita huganum. Klukkuna vantaði fimm mín-
útur í níu. Hún hafði fimm mínútna frest til að
koma skipun á hugsanir sínar, sem voru í upp-
námi.
„Ég býst við að mér sé bezt að fara“, sagði
skipstjórinn og gaf henni gætur.
Ungfrú Pilbeam stóð upp. „Nei, verið þér
kyrr“, sagði hún áfjáð. „Þegið þér. Ég þarf að
hugsa“.
Bligh skipstjóri beið í andakt og hirti ekki
um dýrmætar sekúndurnar, sem aðvöruðu hann
frá arinhillunni. Ungfrú Pilbeam greip snögg-
lega í handlegg hans og leiddi hann að dyrun-
um. því utan af steinstéttinni barst þunglama-
legt en háttbundið fótatak.
„Farið þér!“ hvíslaði hún. „Nei, verið þér
kyrr!“
Hún reyndi árangurslaust að taka ákvörðun.
„Upp stigann“, sagði hún. ,,Fljótir!“ og hún
fylgdi honum inn í svefnherbergi föður síns og
opnaði bar veggskáp, eftir nokkurt hik.
„Farið þér þarna inn“, hvíslaði hún.
,,En —“ andmælti Bligh grallaralaus.
Útidyrnar voru opnaðar.
„Lögreylan!“ sagði ungfrú Pilbeam skjálf-
rödduð. Skipstjórinn skreið inn í skápinn án
frekari andmæla, og stúlkan sneri lyklinum,
lét hann í vasa sinn og hljóp niður stigann.
Pilbeam yfirlögregluþjónn sat í hæginda-
stólnum og hafði spennt frá sér beltinu, þegar
hún kom niður; hann var hungraður og hafði
ekki af henni augun meðan hún kveikti á lamp-
anum og dró niður gluggatjöldin. Af ævilangri
viðkynningu við lögregluna vissi hún hvað henni
kom, og hún setti ölkrús við hlið föður síns
áður en hún lagði á borðið.
,,Æ. þetta kom sér vel“, sagði lögregluþjónn-
inn. „Ég hef verið á hlaupum".
Ungfrú Pilbeam yppti augnabrúnunum.
„Á eftir sjómanni, sem kollsigldi mig þegar ég
uggði ekki að mér“, sagði hann og lét frá sér
krúsina. „Það var laglega af sér vikið, og það
ætla ég að segja honum þegar ég næ í hann.
Sjáðu!“
Hann stóð upp og sýndi henni forarblettina.
„Ég hef náð því versta“, sagði hann og settist
aftur, „og ég býst við að ég geti burstað hitt af,
þegar blettirnir þorna. Á morgun ætla ég að
fara niður að höfn og reyna að hafa upp á of-
jarli mínum“.
Hann dró stólinn að borðinu og tók til matar
síns, og meðan hann tróð gúlann hélt hann á-
fram að leggja á ráð um handtöku árásarmanns-
ins; ungfrú Pilbeam var í þungum þönkum og
sneri að honum daufu eyra.
V' K I N □ U R
45