Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1950, Síða 12

Um það bil sem faðir hennar var að renna
niður síðasta munnbitanum var hún enn að
reyna að finna ráð til að koma fanganum und-
an. Faðir hennar hafði opnað stofudyrnar til
að hleypa inn hreinu lofti, og það var ómögu-
legt að fara um stigann óséður. Hún minntist
á sjúkt geraníublóm í garðinum, en það hafði
engin áhrif á hann.
„Ég myndi ekki hreyfa mig þótt allar ger-
aníur veraldarinnar væru að drepast“, sagði
hann. „Ég ætla bara að reykja úr einni pípu
enn, og svo fer ég beint í háttinn. Hlaup hafa
vond áhrif á mig“.
Hann fór upp stigann, þrátt fyrir allar til-
raunir dóttur hans til að aftra því. og hún sat
eftir í þögulli skelfingu og hlustaði á þungt
fótatak hans yfir höfði sér. Hún heyrði rúmið
braka ámátlega undan þunga hans, og tíu
mínútum síðar kváðu við um allt húsið háværar
hrotur ánægðs manns.
Loks tók hún einnig á sig náðir; og er hún
hafði legið andvaka í tvo tíma lokaði hún aug-
unum til að geta einbeitt huganum betur. Hún
vaknaði við það að sólin skein inn um gluggann,
og í garðinum var verið að bursta föt.
„Ég hef næstum náð því af“, kallaði faðir
hennar upp í gluggann. „Ég hef sjálfsagt eyði-
lagt öll sönnunargögn í málinu; en ég get ekki
verið í búningi, sem er útataður í for. Hann er
nógu skítugur samt“.
Ungfrú Pilbeam læddist að dyrunum að her-
bergi föður síns og gægðist laumulega inn. Ekk-
ert lífsmark heyrðist úr skápnum, og allt í einu
datt henni í hug að fanginn kynni að hafa kafn-
að. og hún skalf af ótta.
,.Uss!“ hvíslaði hún.
Áfjátt en hálfkæft „uss“ heyrðist úr skápn-
um, og ungfrú Pilbeam steig hljóðlega inn í
herbergið. Skjálftinn var af henni.
„Hann er niðri að bursta af sér forina“, sagði
hún í hálfum liljóðum.
,.Hver?“ sagði skipstjórinn.
„Feiti lögregluþjónninn", sagði stúlkan kulda-
lega, og mundi óvirðingar föður síns.
„Hvað er hann að gera þar?“ spurði skip-
stjórinn forviða.
„Hann býr hérna“.
„Leigjandi?" spurði skipstjórinn grallara-
laus.
„Faðir minn“, sagði ungfrú Pilbeam.
Skelfingarstunan, sem barst úr skápnum,
hljómaði eins og tónlist í eyrum stúlkunnar.
En brosið hvarf jafnskjótt af vörum hennar, og
hún varð gripin glímuskjálfta, því stunurnar
breyttust í niðurbældan hlátur.
„Uss!“ sagði hún þyrkingslega, kerrti höf-
uðið og strunsaði út úr herberginu og niður stig-
ann og fór að bera fram morgunverð handa
föður sínum.
í þröngum og dimmum skápnum fannst skip-
stjóranum máltíðinni aldrei ætla að linna. Lög-
reglubjónninn virtist kunna vel við það að sitja
lengi yfir mat, og skipstjórinn heyrði djúpa og
hr.júfa rödd hans og góðlátlegan hlátur. Skip-
stjórinn fór að telja, til að drepa tímann, og
þegar hann var orðinn leiður á því fór hann
að þyl.ia kvæði, sem hann hafði lært í skóla.
Síðan fór hann, af sýnu meiri innileik. með það
litla, sem hann hafði lært síðan; og enn linnti
ekki glamrinu og hávaðanum fyrir neðan.
Honum létti stórum, þegar hann heyrði lög-
regluþjóninn ýta stólnum frá borðinu og fara
að skálma um gólfið. Skömmu síðar hevrði hann
fótatak hans nálgast upp stigann, og hann hélt
niðri í sér andanum, skelfingu lostinn, þegar
hann heyrði að komið var inn í herbergið og
þung hönd lögð á skáphúninn.
„Elsa!“ kallaði lögregluþjóninn. „Hvar er lyk-
illinn að veggskápnum? Ég þarf að ná í hina
skóna mína“.
„Þeir eru hérna niðri“, hrópaði ungfrú Pil-
beam, og skipstjórinn heyrði lögregluþjóninn
ganga niður stigann, og prísaði sig sælan.
Viku síðar — eftir hans tímatali — heyrði
hann létt fótatak ungfrú Pilbeam nálgast upp
stigann og hljóðna við skápdyrnar.
,,Uss!“ sagði hann strákslega.
„Ég er að koma“, sagði stúlkan. „Verið þér
rólegur".
Lykli var snúið í skránni. Dyrnar voru opn-
aðar og skipstjórinn skjögraði út úr skápnum,
blindaður af skæru dagsljósinu.
„Pabbi er farinn“, sagði ungfrú Pilbeam.
Skipstjórinn svaraði því engu. Hann var önn-
um kafinn, ýmist við að h.júkra hægra fætinum,
sem hafði gleymt að láta að stjórn, eða klípa
og klappa á þann vinstri, sem var sofandi. Þess
í milli skotraði hann rauðþrútnurn ásökunar-
augum að ungfrú Pilbeam.
„Þér þurfið að þvo yður og borða“ sagði hún
hlýlega, „fyrst og fremst að þvo yður. Þarna
er vatn og handklæði, og meðan þér eruð að
hafa yður til, ætla ég sjálf að borða“.
Skipstjórinn hökti að þvottaborðinu, og leið
skár strax og hann hafði difið höfðinu niður í
kalt vatnið. Þegar hann hafði greitt sér fyrir
framan spegil lögregluþjónsins og snúið upp
á yfirskeggið, leið honum mun betur, og hann
gekk niður stigann í ágætu skapi.
„Mér þykir leitt, að hann er faðir yðar“, sagði
hann um leið og hann settist að borðinu.
46
V í K I N □ U R