Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1950, Qupperneq 16

Siglt veatur.
Loks eftir of skamman tíma til að útbúa
Súðina (því skipasmiðaverkfallið stóð yfir og
lentum við í örðugleikum út af því), lögðum
við af stað þ. 11. júlí til Grænlands og komum
þangað að morgni þess 18. júlí í fjörðinn, sem
FiskaSgerö um borö í Súðinni.
Færeyingahöfn liggur við, en hann heitir á
máli Grænlendinga: K’angerdluarssoruseq, sem
helzt gæti þýtt Marghöföafjörður á íslenzku.
Ferðin vestur gekk eins og í sögu. Blíðlætis-
veður alla leið. Samt var dálítil súld og rign-
ing, er við fórum af stað frá Reykjavík og
ísland hvarf okkur þess vegna ekki með neinu
rómantísku yfirbragði.
Er vestur undir Grænland kom, lá þétt þoka
yfir hafinu, sem greiddist þó fyrir sólu, en
sunnan undir Drangey, sem Danir kalla Egg-
ersö, varð hún þéttari með hráslagalegri súld
og þar lentum við í íshrafli. Sjór var spegil-
sléttur og djúpdimmur undir nótt að sjá.
Þarna er flói, sem straumhörð sund liggja
að og sýndist vera mikill straumur í sjónum.
Þarna urðum við að liggja til heila nótt sökum
ísa og þoku. Sást lítt framundan meðan nætur-
dimman hélzt, en uppi yfir var eins og brygði
fyrir birtu upp af snævi í norðrinu, er tók að
elda aftur. Minnti það mann á hinn mikla
frera, er maður vissi að lá þar falinn norður
í þokunni eða, ef til vill, bak við bungu hafs-
ins. Fannst manni loftið og þessi birta minna
á vetur, þótt miðsumar væri og staddir værum
við langt fyrir sunnan hnattstöðu Islands.
Einnig orkaði í þessa átt hinn ferski þefur
af ísnum.
Segir nú ekki af því að undir eins og birta
tók, var haldið enn lengra suður til að losna
úr ísnum og ná merkjum stefnuvita, sem er í
nánd við Júlíönuvon, svo hægt væri að taka
hættulausa stefnu norður með vesturströndinní.
Ekki sáum við land á þessum slóðum, utan
ímyndað, að ég tel, og sigldum við svo djúpt
yfir flóann út af Eystribyggð, sem mun vera
á breidd við spölinn milli Garðskaga og Bjarg-
tanga hér heima. En þar fyrir imian mun hið
,,Græna land“ Eiríks rauða vera að sögn þeirra,
er séð hafa.
Þann 16. júlí sjáum við fyrst land. Var það
Nunorsuit = Miklulönd, sem er stór, vogskorin
eyja með hrikalegum fjöllum úti fyrir skag-
anum norðan við Eystribyggð. Úr því hélzt
landsýn óslitið, ef ekki byrgði myrkur eða
þoka. Þótti mér sú sýn fögur, þegar sólin gyllti
sæinn og hinar margbreytilegu fjallamyndir.
Minnti það mig mjög á, er maður siglir að
vorlagi í björtu veöri djúpt úti fyrir Vest-
fjörðum. Feikna stórir fjalljakar voru á sveimi
hér og þar norður með ströndinni eftir að
kom norður fyrir Friðriksvon eða Pámiut eins
og Grænlendingar kalla það.
Loks aðfaranótt þess 18. júlí erum við komn-
ir norður á móts við Færeyingahöfn og hittum
Richard, einn af bátum Björgvins Bjarnasonar
frá ísafirði, og eltum hann inn, því að vatn
það, er við höfðum með okkur, var næstum
þrotið, en annars hafði áetlunin verið að sigla
norður til Tovkusaq, sem er um 80 mílum
norðar.
Innsiglingin í Marghöfðafjörð er nokkuð
vandasöm í dimmviðri vegna skerja og eyja,
sem fullt er af þar úti fyrir. Er heldur lítill
viti á eyju einni, Sátut, rétt fyrir utan fjarð-
armynnið, sem visar leiðina, en ekki lýsir hann
langt í þess konar þoku, er þar leggst yfir,
því að hún er víst ekki öllu þynnri en Aust-
fjarðarþokan hér heima, sem ekki gengur
hnífur í, eins og allir vita. Enda varð okkur
VÍKINGUR
5D