Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1951, Page 5

sannra föðurlandsvina á ríkisstjóm Islands og
Alþingi Islendinga, er það kemur saman næst,
að hvika eigi frá fyrri kröfum og yfirlýsingum
um landhelgi Íslands. Að nema þegar úr gildi
brezk-danska samninginn frá 1901. Að lýsa því
yfir að landhelgin sé hér eftir 4 sjómílur frá
yztu annnesjum. Að allir firðir og flóar séu
landhelgi og veiði með hvers konar botnvörp-
um eða botnsköfum sé bönnuð þar. Leitað sé
fulltingis og verndar þeirra stórþjóða, sem þeg-
ar hafa fært út landhelgi sína, ef með þarf“.
Þannig hljóðar sú ályktun. Bandaríkjamenn
og Rússar hafa fyrir nokkru fært út landhelgis-
takmörk sín og áskilið sér rétt til landgrunns-
ins.
Sumir kynnu að álíta, að þeir hafi tekið sér
þenna rétt í krafti valdsins, en ég held að
hvergi hafi verið véfengdur hinn siðferðilegi
réttur þessara þjóða til landgrunnsins, sem að
ströndum þeirra liggi. Norðmenn heyja nú
baráttu fyrir útvíkkun sinnar landhelgi. Það
ætti að vera okkur styrkur og hvöt til þess að
hefjast handa.
Alþingi hefur sagt upp brezk-danska land-
helgissamningnum og gengur hann úr gildi í
október næstkomandi. Það var vonum seinna,
að þetta spor var s.tigið af okkar hálfu. Það er
stuttur tími til stefnu og mikið liggur við að
öll þjóðin sameinist um þessi mál. Því að:
í sameining vorri er sigur til hálfs,
í sundrungu glötun vors réttasta máls.
Viðurkenning annarra þjóða á landhelgi ís-
lands, yrði sú bezta efnahagsaðstoð, sem við
gætum óskað eftir okkur til handa. Það má
enginn íslendingur skerast úr leik, því að kraf-
an um stækkun landhelginnar er framhalds-
þáttur í sjálfstæðisbaráttu þjóðarinnar. Hér
skipta ekki flokkarnir skoðunum manns, þeir
skiptast um hagnað og tjón þessa lands. tslenzk
sjómannastétt verður að taka forustuna og
hvetja til liðveizlu alla þjóðholla menn.
Þó að útverði þína, þú öfluga stétt
grafi aldanna fallþunga hrönn,
þú með vaxandi samtökum vinnur þér rétt
og með verkum í stríðþungri önn.
*
Þó að bresti um stafn, þó að bylji á súð,
ekki bugar hann sjómannsins þrótt.
Þó að sjóarnir rísi og fossi um flúð,
út á fjarlægust miðin er sótt.
V í K I N G U R
151