Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1951, Blaðsíða 31

aeinast. Það var á markaðínum i Farabankof. Það lá
vel á honum, og vlð drukkum heila portvínsflðsku saman
tveir einir — þó réttast sé nú að vera ekki að flíka því.
— Ojæja, enginn veit hvað að morgni mætir, sagði
lögreglustjórinn.
Dómaranum og skrifara hans var boðið te, og þegar
þeir höfðu drukkið það, gengu þeir allir fjórir inn í
útbygginguna, þar sem svefnherbergið var, til að hefja
rannsóknina.
Fyrst skoðaði dómarinn vandlega hurðina að svefn-
herberginu. Hún var úr furu, grænmáluð, r var ekki
hægt að sjá nein merki þess, að hún hefði orðið fyrir
nokkru hnjaski. Svo var ályktað, að hún skyidi brotin
upp.
— Nú ætla ég að biðja alla óviðkomandi menn að
fara frá, mælti dómarinn. Hann hafði sprengt upp
skrána með öxi. Og gætið þér nú vel að, að enginn elti
okkur inn, sagði hann við lögregluþjón, sem hjá þeim
stóð. ► T'
Itannsókarnardómarinn gekk hægt og varlega inn í
herbergið, og á eftir honum skrifarinn og lögreglu-
stiórinn. Allir námu þeir staðar innan við dyrnar og
lituðust um í herberginu. Við gluggann stóð stórt trérúm
og í 4>ví lá afarþykk fiaðrasæng og ábreiða. Koddinn
var með léreftsveri og lá frammi á gólfi. Á litlu borði,
sem stóð framan við rúmið, lá silfurúr, smápeningar
og nokkrar eldspýtur. í herberginu voru ekki önnur
húsgögn en rúmið, borðið og einn stóll. Lögreglustjóri
leit undir rúmið, en þar var ekki annað að sjá en fylk-
ingu af tómum flöskum, gamlan stráhatt og brenni-
vínskút. Við fótagaflinn lá einn skór og á honum var
þvkkt lag af ryki.
Dðmarinn leit út um gluggann og lét brýrnar síga.
— Þrælmennin, sagði hann og miðaði hnefanum á
gluggann.
— En hvar er líkið? sagði skrifarinn.
— Ég vil helzt vera laus við athugasemdir frá yður,
mælti dómarinn. Gáið þér heldur að, hvort ekki er hægt
að finna neitt grunsamlegt á gólfinu. — Þetta er í
annað sinn, sem siíkt og þvílíkt kemur fyrir í minni
embættistíð, sagði hann og sneri sér að lögreglustjóran-
um. Munið þér þegar Portretof kaupmaður var myrtur?
Þá höfðu bófarnir farið öldungis eins að. Þeir myrtu
hann í svefnherberginu og drógu svo líkið út um glugg-
ann.
Allt í einu var eins og dómaranum dytti eitthvað
nýtt í hug. Hann lyfti tjöldunum frá glugganum og
ýtti laust á hann, en glugginn hrökk strax opinn.
— Mér datt það í hug, glugginn er ókræktur, sagði
hann.
— Og hvað er þetta? Hann laut út yfir gluggakarm-
inn. Það er eins og far eftir hné á manni; eða hvað
sýnist ykkur, er það ekki rétt?
— Á gólfinu er ekkert að græða, sagði skrifarinn.
Kg fann þar eina eldspýtu, sem kveykt hefur verið á,
og það er allt og sumt. Sjáið þér til, hérna er hún. Það
er ein af þeim sænsku, sem nýfai’nar eru að flytjast.
Og hún hlýtur að vera frá einhverjum af morðingjun-
um, því Mark Ivanovitsch notaði víst algengar brenni-
steinseldspýtur. Þetta gæti nú ef til vill orðið til að
vísa okkur á morðingjana ...
— Þegiðu, sagði dómarinn, hvað ætlí mig varði um
eldspýtufjandann. Þú ættir heldur að leita í rúminu.
Dukofskij sneri Öllu við í rúminu óg leit svo upp, til
að skýra frá árangrinum.
■— Blóðbletti get ég ekki fundið, en í koddaverinu eru
til og frá smágöt, sem líklega eru tannaför, og á lök-
unum ei-u víða stórir blettir, sem öllykt er af. Eftir
öllu þessu að dæma, hljóta að hafa orðið hér mestu
ryskingar. Fyrst og fremst...
— Já, já, álit yðar á Öllu þessu, — um það varðar
mig ekkert, sagði dómarinn. Þér ættuð heldur . ..
En skrifarinn hélt áfram, eins og hann heyrði ekki
hvað dómarinn sagði:
— Og annar skórinn hans liggur hérna við fótgafl-
inn, en hinn get ég hvergi fundið.
— Nú, nú, hvað sýnir það?
— Það bendir á, að hann hafi verið kæfður rétt í þvf
að hann var að taka af sér skóna. Hann hefur vérið
kominn úr öðrum skðnum, en ekki úr hinum.
— Hvaða bull! Hví haldið þér, að hann hafi verið
kæfður?
— En förin og götin á koddaverinu. Og þegar þar
við bætist, að koddinn er allur bældur, og að hann . . .
— Verið þér nú ekki að því arna; hættið þér nú!
Við skulum heldur gá að, hvernig hagar til í garðin-
um — það væri heldur eitthvað á því að græða.
Þegar þeir komu út í garðinn, fóru þeir að rannsaka
með mestu nákvæmni allt umhverfis húsið. Á grasblett-
inum fyrir neðan var grasið bælt, og af stórri hvönn,
sem þar óx, voru mörg blöð brotin. Dukovskii fann
svolítinn bómullarlagð hjá hvönninni, og fáein dökkblá
ullarhár sá hann hanga á efstu fræhnöppunum.
— Hvaða litur var á fötunum, sem hann var í venju-
lega? sagði Dukovskij við ráðsmanninn.
— Hann var oftast í gulum fötum, svaraði ráðsmað-
urinn.
— Þá eru þetta leifar frá morðingjunum.
Svo tóku þeir nokkra af fræhnöppunum, sem ullar-
hárin héngu við og vöfðu vandlega innan í bréf. f þeim
svifum komu þangað sýslumaður og héraðslæknir. Sýslu-
maður heilsaði þeim, sem fyrir voru, og fór síðan að
spyrja spjörunum úr, en læknirinn settist á tréstubb
og góndi út í bláinn.
Á rannsókninni á glugganum var ekkert að græða,
en á grasblettinum urðu þeir varir við ýmislegt nýstár-
legt. T. d. rak Dukovski.i augun í dökkleita rák, eða
öllu heldur smábletti, sem lágu í röð frá glugganum
og að sýrenublómrunna þar í nándinni, en undir runn-
anum fannst skór, og kom hrátt í ljós, að hann átfci
einmitt saman við hinn skóinn, sem fundizt hafði í
svefnherberginu.
Þetta eru blóðblettir, sagði Dukovski.j, meðan hann
var að rýna í blettina. Og það er svo að sjá, sem þeir
séu ekki gamlir.
— Já, víst er það blóð, sagði læknirinn, sem kom nú
og lagði orð í belg.
— Þá hefur hann heldur ekki verið kæfður! sagði
dómarinn og leit hæðnislega til Dukovski.js.
— Jú, — en það hefur verið gert inni í svefnher-
berginu, og svo, þegar búið hefur verið að drasla hon-
um út fyrir, hefur hann verið stunginn með hníf eða
öðru oddvopni, svo sem til frekari fullvissu. Blóðblett-
VÍKINGUR
177