Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1951, Page 11

Bíll rétti upp handleg’g'inn og sór. Svo lagfii
liann niður handlegginn og velti fyrir sér, hvað
myndi koma næst.
„Ef þú nokkurntíma rýfur eiðinn með svo
miklu sem einni teskeið", segir Silas, ,,Þá
sérðu mig aftur, og þegar þú sérð mig í annað
sinn, detturðu dauður niður eins og skotinn.
Enginn maður getur séð mig tvisvar án þess
að deyja“.
Bill svitnaði um allan kroppinn. „Þú ferð var-
lega, er það ekki, Silas?" segir hann. „Þú manst,
að bú hefur séð mig einusinni, á ég við?“
„Og það er eitt annað, áður en ég fer", segir
Silas. „Ég á ekkju á lífi, og ef hún fær ekki
hjálp, sveltur hún“.
„Vesalingurinn", segir Bill, „vesalingurinn".
„Ef þú hefir dáið á undan mér“, segir Silas,
..myndi ég hafa litið eftir þinni góðu konu —
sem ég hef nú svæft svefni hinna réttlátu —
meðan mér entist líf og heilsa.
Bill sagði ekki neitt.
„Ég hefði gefið henni fimmtán shillinga á
viku“, segir Silas.
HvaS mikið?“ segir Bill og lyfti næstum höfð-
inu upp úr sængurfötunum, en konan var næst-
um rokin upp af undrun og reiði.
„Fimmtán shillinga, segir Silas með sinni
voðalegustu rödd. „Þú sparar það í áfengis-
kaupum".
„Ég — ég skal fara og hitta hana“, segir
Bill. „Hún gæti verið ein af þessum sjálf-
stæðu —“.
„Ég banna þér að koma nærri staðnum",
segir Silas. „Sendu það í pósti vikulega; Shap-
stræti 15 er heimilisfangið. Réttu upp hand-
legginn og sverðu, eins og þú gerðir áðan“.
Bill gerði eins og honum var sagt, svo lá
hann skjálfandi, meðan Silas stundi þrisvar vof-
eiflega.
„Vertu sæll, Bill“, segir hann. „Vertu sæll.
Ég fer nú aftur í hvílu mína á hafsbotni. Á
meðan þú heldur báða eiðana, verð ég þar kyrr.
Ef þú rýfur annanhvorn þeirra eða ferð til
konunnar minnar, birtist ég aftur. Vertu sæll!
Vertu sæll!“
Bill sagði „vertu sæll“, og eftir langa þögn
vogaði hann að gjóta auga upp úr sængurföt-
unum og sá að draugurinn var horfinn Hann lá
vakandi í nokkra tíma, þungt hugsandi og
tautaði fyrir munni sér heimilisfangið, svo
hann gleymdi því ekki, og rétt fyrir fótaferða-
tíma féll hann í friðsælan svefn. Konu hans
kom ekki dúr á auga, en lá titrandi af reiði yfir
því, hvernig leikið hefði verið á hana, og af
umhugsun um, hvernig hægt væri að ráða bót
á því.
VÍKINGUR
Bill sagði henni allt að létta um morgunínn,
oít svo fór hann með tár í augum niður og tæmdi
dálítinn bjórkút í vaskinn. Fvrstu tvo, þriá
daerana var hann svo þyrstur, að hann hefði
gefið mörg þúsund fyrir að mega svala sér,
en með tímanum batnaði honum. og svo fór
honum eins og öðrum bindindismönnum. hann
tók að tala illa um áfengi og kalla bað eitur.
Hans fvrsta verk. begar hann fékk útborgað
á föstudaginn, var að senda nóstávísun til Shap-
stræti 15. og frúin grét af reiði og varð að
bera við höfuðverk. Hún fékk höfuðverk á
hverjum föstudegi í heilan mánuð. og Bill,
sem var hressari og heilsubetri en nokkru sinni
áður, kenndi mjög í brjósti um hana.
Þegar Bill var búinn að senda sex póstávís-
anir, var hún ekki orðin annað en skinn og
bein —af áhvggium og ergelsi yfir því hvernig
Silas féfletti hana. Hún horði ekki að Ijóstra
unn við Bill af tveimur ástæðum: í fyrsta lagi
af bví hún kærði sig ekki um, að hann bvriaði
aftur að drekka, og í öðru lagi af því hún ótt-
aðist. hvað hann mvndi taka til bragðs, þegar
hann kæmist að því, hvernig hún hefði gabbað
hann.
Hún lá vakandi eina nótt og hugsaði málið,
meðan Bill svaf í ró og næði við hlið hennar,
og allt í einu kom henni ráð í hug. Því lengur
sem hún hugsaði, bví betur leizt henni á það,
en hún lá lengi áður en hún þorði að gera
meira en hugsa. Þrisvar eða fjórum sinnum leit
hún á Bill og hlustaði á andardrátt hans, og svo,
titrandi af æsingu og ótta, byrjaði hún leikinn.
,,Hann sendi það“, sagði hún með átakanlegu
ópi. ,,Hann sendi þaS“.
„Hv — hv — hvað er að?“ segir Bill í svefn-
rofunum.
Frú Burtenshaw skeytti ekkert um hann.
„Hann sendi það“, æpti hún aftur. „Reglu-
lega á hverju föstudagskvöldi. 6, látiS hann
ekki sjá ySur aftur"
Bill, sem var í þann veginn að spyrja, hvort
hún væri orðin bandvitlaus, rak upp voðalegt
óp og stakk sér á kaf í mitt rúmið.
„Það eru einhver mistök", sagði frú Bert-
enshaw, í róm, sem hefði heyrzt gegnum tíu
rúm. „Það hlýtur að hafa týnzt í pósti. Það
hlýtur að vera“.
Hún þagði stundarkorn og sagði svo: „Jæja
þá, ég skal fara með það sjálf í hverri viku.
Nei, Bill skal ekki fara, ég get lofað því. Farið
nú burt, hann gæti þá og þegar litið upp“
Hún tók að kjökra með ekkasogum, og Bill
tók að hugleiða, hversu vel hann væri kvæntur,
þegar hann fann hana láta koddana þar, sem
157