Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1951, Blaðsíða 9

kom Silas Winsh að heimsækja Bill. Það var
síðdegis á iaugardegi og auðvitað var Bill úti,
en frúin bauð honum inn, og þegar hún var
búin að sækja stól fram í eldhús, bauð hún
honum sæti.
Silas var í fyrstu mjög kurteis, en þegar
hann var búinn að litast um í stofunni og sjá
hve tóm hún var, hóstaði hann ofurlítið og
sagði: „Ég hélt Bill vegnaði vel?“ segir hann.
„Það er líka svo“, segir frúin.
Silas hóstaði aftur.
„Ég býst við hann vilji hafa rúmt um sig?“
segir hann og lítur í kringum sig
Frú Burtenshaw þurrkaði sér um augun, og
svo, af því hún vissi að Bill og Silas höfðu
verið góðir vinir, færði hún sig nær honum og
sagði honum hvernig í öllu lá. „Betri eigin-
mann en hann, þegar hann er ódrukkinn, er
ekki hægt að hugsa sér“, segir hún og þurrkar
sér aftur um augun. „Hann myndi gefa mér
hvað sem væri ef hann ætti það“.
Andlitið á Silas varð enn lengra en venju-
lega. „Það var nú reyndar þannig“, segir hann,
„að ég er dálítið illa stæður núna, og ég kom til
að vita hvort Bill gæti ekki hjálpað mér ofur-
lítið, þangað til úr rætist fyrir mér“. *
Konan hristi höfuðið.
„Jæja, ég vona ég megi bíða eftir honum
hérna?“ segir Silas. „Við vorum einusinni mestu
mátar, og oft hef ég gert honum greiða. Hvenær
ætli hann komi heim?“
„Einhverntíma eftir tólf“, segir konan, „en
yður væri betra að vera ekki héma þá. Þér
skiljið, í því ástandi gæti hann haldið að þér
væruð draugur, kominn samkvæmt loforði, og
orðið óður af hræðslu. Hann hefur oft talað um
það“.
Silas klóraði sér í höfðinu og leit á hana
hugsandi.
„Því skyldi hann ekki taka mig fyrir draug?“
segir hann loks, skelkurinn gæti gert honum
gott. Og þegar til kemur, því skyldi ég ekki
látast vera draugur og vara hann við drykkju-
skap?“
Frúin komst í slíka æsingu af þessari hug-
mynd, að hún mátti varla mæla, en að lokum,
þegar hún var búin að margendurtaka, að hún
vildi ekki gera slíkt, hvað sem í boði væri, komu
þau sér saman um, að Silas skyldi koma inn
um klukkan þrjú um nóttina og gefa Bill hátíð-
lega aðvörun. Hún fékk honum lykil, og Silas
sagðist ætla að koma rennandi votur frá hvirfli
til ilja og látast hafa drukknað.
„Það er mjög fallegt af yður að gera allt
þetta ómak fyrir ekki neitt“, segir konan, þegar
Silas stóð upp til að fara.
VÍKINGUR
„Minnist ekki á það“, segir Silas. „Það er
ekki í fyrsta sinn, og ég vona ekki síðasta, sem
cg geri mér far um að hjálpa meðbræðrum
mínum. Við ættum öll að gera það sem við
getum hvert fyrir annað“.
„Munið, ef hann skyldi komast að því“
secn'r konan skiálfandi, „bá veit ég ekkert um
það. Ff til vill ætti ég að látast alls ekki sjá
yður“.
„Það er líldega bezt“. segir Silas í dyrunum.
„Það eina, sem ég fer fram á, er það, að þér
felið skörunginn og annað, sem kynni að vera
við höndina. Og kað væri betra að smyrja lás-
inn, svo ekki heyrðist surg í lyklinum".
Konan lokaði á eftir honum og fór svo inn og
settist og hugsaði málið í einrúmi. Það sem
einna helst huggaði hana, var það, að Bill myndi
vera svo augafullur, að hann myndi trúa hverju
sem væri í draugabransanum.
Það var komið fram yfir miðnætti, þegar
tveir félagar komu með Bill heim, og eftir að
hann hafði boðizt til að slást við þá alla fjóra,
barði hann þilið fyrir að flækjast fyrir sér og
staulaðist svo upp á loft til að hátta. Áður en
tíu mínútur voru liðnar, var hann steinsofnaður,
og þegar vesalings konan hafði gert sitt bezta
til að halda sér vakandi, sofnaði hún líka.
Hún vaknaði allt í einu við hljóð, sem frysti
merginn í beinum hennar — þá hjartasárustu
stunu, sem hún hafði nokkru sinni heyrt á
ævi siimi, og þegar hún lyfti höfðinu frá kodd-
anum, sá hún Silas standa við rúmgaflinn. Hann
hafði makað andlitið og hendurnar í því, sem
kallað er sjálflýsandi litarefni, húfan var aftur
á hnakka, og blautar hártjásur löfðu niður
í augu. Sem snöggvast stanzaði hjartað í frú
Burtenshaw, og svo gaf Silas frá sér aðra stunu,
svo hana hryllti við. Það var stuna, sem virtist
byrja í næstum engu, en óx og breiddi úr sér
þangað til herbergið lék á reiðiskjálfi og glasið
glamraði á snyrtihillunni fyrir ofan vaskinn.
Enginn hlutur í herberginu var ósnortinn,
nema Bill, hann hélt áfram að sofa eins og
kornbarn. Silas gaf frá sér tvær stunur til
viðbótar, og svo hallaði hann sér fram yfir
rúmgaflinn og starði á Bill, eins og hann tryði
ekki sínum eigin augum.
„Reynið einusinni skrækróma“, segir frú
Burtenshaw.
Silas reyndi fimm sinnum skrækróma, og svo
fékk hann hóstakviðu, sem hefði nægt til að
vekja þá dauðu, en ekki bærði Bill á sér.
„Nú aftur fáeinar dimmar“, hvíslaði frú
Burtenshaw.
Silas sleikti varirnar — gleymdi litnum —
og reyndí þær dimmu aftur.
155