Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1951, Page 20

Brúöurin— Elskar þú mig nú í raun og sannleika,
Adólf ?
Adólf: — Það geri ég vissulega. En mundu samt að
það varst þú, sem settir hjónabandsauglýsinguna í
blaðið.
Austfirzkar Munchhausen-sagnir, sagðar á föðurmálinu.
Þegar ég kom af vaktinni inn í hásetakelfann, henti
ég rennblautri húfunni, þokusuddakaldri, á ofninn
til að þurrka hana, sletti mér niður við borðið og
greip kaffikönnuna.
„Er sama þokan enn?“ spurði Jói.
„Ætli ekki“, svaraði ég, „eða heyrir þú ekki hel-
vitis gaulið í flautunni?"
„Ojú, en ég átti nú við hvort hún væri jafn svört
enn?“
„Kolsvört".
„Já, svört maður", gall við í Tóta, „hún er alltaf jafn
helvíti svört Austf jarðaþokan".
„Er það?“
,„Ojá, ætli það sé ekki svo“, svaraði Tóti. „Ég held
að hún hafi stundum verið svört, hérna árin sem ég
sigldi með honum Kristjáni gamla á „Bárunni". En
það gerði nú ekki mikið til, því karlinn þekkti bæði
kolluna og ströndina betur en svellþæfðu ullarbrókina
sína“, hélt Tóti áfram.
Ég leit á Tóta og sá fljótt að frásagnarandinn var
yfir honum, en mér þótti samt rétt að ýta lítið eitt við
honum.
„Ha, hvernig þá?“
Það lyftist brúnin á Tóta og hann hóf þegar frá-
sögnina:
„Ég skal bara segja ykkur eitt dæmi. Við vorum í
fiskiflutningum frá Skálum á Langanesi til Seyðis-
fjarðar það sumar. Einn laugardagseftirmiðdag sigldum
við frá Skálum í svo svartri þoku, að ekki var nokkur
A FRlVi
leið að sjá hvað væri aftur eða fram á kollunni. Ég
stóð við stýrið og sagði karlinn mér að stýra SSE.
A vaktaskiptum tók karlinn sjálfur við stýri, en ég
fór í koju og kom ekki á dekk aftur fyrr en á sunnu-
dag'smorgun, að ég tók við vaktinni af Geira. Enn
var svarta þoka, svo ég spurði hann um leið og ég
tók við stýrinu, hvort ekki hefði sést land um nóttina.
„Ekki held ég nú það, karlinn hefur altaf verið
að blása í þokuhornið og einu sinni blés hann svo í
það að það kom gat í þokuna, eins og eftir riffilkúlu
og sást þar glitta í eitthvað svart, hefur sennilega
verið land, því karlinn sneri sér þá þannig, en það
var ekki svo að hægt væri að gera staðarákvörðun,
gatið skrapp strax saman og karlinn hætti að blása",
og Geiri spýtti brúnni tóbaksklessu út í þokuna. En
helvíti var gaman að sjá hvernig klessan sat föst í
þokunni, meðan við sigldum fram hjá henni.
Ég hafði ekki staðið lengur en góðan klukkutíma við
stýri, þegar karlinn kom sjálfur upp og tók við stjórn.
„Farðu framá Tóti og gerðu klára kastlínuna", segir
hann.
Ég glápti bara á Karlinn. Mér hefði nú fundizt nær
að gera klárt akkerið, láta það fara og bíða svo þess
að eitthvað létti upp. En sem sagt, karlinn skipaði fyrir
og mitt var að hlýða. Ég stóð því klár með kastlínuna
þegar karlinn fór að hægja ferðina á kollunni. Rétt
á eftir lét hann vélina taka afturá og kallaði til mín:
„Hífa kastlínu í land“.
Hífa í land, sagði ég svona við sjálfan mig. Hífa
einhvern fjandann útí þokuna? Nú hlaut karlinn að
vera búinn að missa alla vitglóru. Ég bjó mig samt
til að kasta línunni stjórnborðsmegin út.
„Bakborðshlið að bryggju", öskraði karlinn.
„Bakborðshlið að bryggju", öskraði ég, snerist á hæl,
þeytti línunni útí þokuna og batt endann í fangah'nuna
okkar. En viti menn, lagsmaður, það er sko, fanden
gale mig, hífað í línuna og eftir augnablik glymur
bolaraust Jónasar bryggjuvarðar:
„Það er fast“.
Og þegar Geiri kom upp úr lúkarnum lágum við
bundnir við bæjarbryggjuna á Seyðisfirði".
„Fjandi hefur karlinn verið kræfur", sagði ég.
„Ójá, hann var það, en hann sigldi nú heldur ekki
eingöngu eftir kompás og loggi, hann hlustaði eftir
bergmálinu af mótorskellunum frá fjöllunum og öllum
fjandanum, þegar þoka var.
„Ég trúi nú ekki vel“.
„Trúir þú ekki“, segir Tóti og það hálf þykknar í
honum. „Ég skal þá segja ykkur aðra sögu af karlinum,
svo þið getið sannfærst um að þetta er satt. Einu sinni
166
V í K I N G U R