Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1951, Side 8

Smásaga
eftir
W. W. JACOBS
Draugagangur
„Allir eru hjátrúarfulir", sagði næturvörð-
urinn og gældi við svartan kött, eineygan, sem
var nýbúinn að nota buxurnar hans fyrir vasa-
klút; „ef þessi köttur hefði stolið kvöldmatnum
frá sumum, hefðu þeir hegðað sér bjánalega og
goldið þess alla ævi“.
Hann klóraði kettinum bak við eyrað, þungur
á brúnina. „Hent honum í sjóinn, það hefðu
þeir gert“, sagði hann löngunarfullur, „og
kastað í hann kolamolum þangað til hann sökk.
Eins og ég sagði, allir eru hjátrúarfullir, og þeir
sem eru það ekki, ættu að vera næturverðir um
tíma, það myndi lækna þá. Ég þekkti einu sinni
mann, sem drap svartan kött, og það sem eftir
var ævinnar gat hann aldrei drukkið sig hálfan
án þess að sjá hann afturgenginn. Eyðilagði
alveg fyrir honum lífið.
Hjátrú er öldungis réttmæt að vissu marki,
sagði hann, en það er nú með hana eins og
flest annað, sumir ganga of langt. — Þeir
myndu trúa hverju sem væri. Þeir eru sálar-
sljóir, og ef þú ert ekkert að flýta þér, skal ég
segja þér sögu af kunningja mínum, Bill
Burtenshan að nafni, því til sönnunar.
Mamma hans var hjátrúarfull, og vissi ævin-
lega þegar vinir hennar dóu, því þá heyrði hún
þrjú þung högg á þiiið. Henni skjátlaðist bara
einusinni, eftir að hafa misst ekki fæfri en
sjö vini, þá komst hún að því, að það var mað-
urinn í næstu íbúð að negla upp myndir klukk-
an þrjú að næturlagi. Hún uppgötvaði það, þeg-
ar hann barði á þumalfingurinn á sér.
49. Sigurjón Jóhannsson, Haganesvík .... 7,12
50. Styrmir Gunnarsson, Akureyri....... 5,80
51. Theódór Jónsson, Bíldudal.......... 6,05
52. Víðir Sveinsson, Neskaupstað ...... 6,00
53. Þórður Guðjónsson, Akranesi ........5,73
54. Þórður Jóhannesson, Garði.......... 6,21
55. Oliver Guðnason, Eskifirði ........ 6,03
Nr. 9 og 31 höfðu ekki lokið sundprófi og var
því ekki vitað um meðaleinkunnir þeirra.
Þegar Bill var uppkominn, fór hann til sjós,
og það gerði hann enn þá hjátrúarfyllri en
áður. Hann og félagi hans, Silas Winch, fóru
nokkrar ferðir saman, og tal þeirra var svo
hroðalegt, að sumir þorðu varla upp á þilfar
einir í myrkri. Silas var toginleitur, vesaldar-
legur náungi, sá aldrei nema svörtustu hliðina
á neinu og fáraðist út af öllu. Hann sá allsstaðar
drauga, og aumingja Benni gamli Huggins
svaf í heila viku á gólfinu, vegna þess að Silas
hafði séð hálsskorinn draug í kojunni hans
Hann gaf Silas dollar og slipsi til að hafa koju-
skipti við sig.
Þegar Bill Burtenshaw hætti sjómennsku og
kvæntist, missti hann alveg sjónar á Silas, og
það eina, sem hann átti til minningar um
hann, var blaðsnepill, sem þeir höfðu báðir und-
irritað með blóði sínu og lofuðu, að sá, er fyrr
dæi, skyldi birtast hinum. Bill gekkst undir
þetta kvöld eitt, þegar hann vissi ekki hvað
hann gerði, og í mörg ár á eftir fór hrollur um
h'ann, þegar hann hugsaði til, að Silas dæi fyrr.
Og þegar honum datt í hug, að hann dæi sjálfur
fyrr, fór enn þá meiri hrollur um hann.
Bill var ágætur eiginmaður, þegar hann var
algáður, en hann hafði gott kaup, tvö þúsund
á viku, og þegar maður hefur svo mikið og að-
eins konu að sjá fyrir, er eðlilegt að hann drekki.
Frú Burtenshaw reyndi allskonar ráð og að-
ferðir til að lækna hann, en til einskis gagns.
Bill reyndi líka sjálfur, því hann vissi, að
drykkjuskapur er böl, og honum datt það snjall-
ræði í hug, að konan skyldi steypa yfir hann
fullri fötu af köldu vatni í hvert sinn, er hann
kæmi fullur heim. Hún gerði það í eitt skipti,
en með því að hún varð að hafast við úti í
garði það sem eftir var nætur, var það aldrei
reynt oftar.
Bill versnaði með aidrinum, og fór meira að
segja að selja húsgögnin til að geta drukkið
enn meira. Og síðan sagði hann konunni, að
hann yrði að fara í krána vegna þess hve heim-
ilið væri óvistlegt.
Einmitt þegar allt var upp á það versta,
VÍ K I N G U R
154