Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1951, Blaðsíða 15

Albert Engström:
KRAFTAKARLAR
SAGA
Höfundur eftirfarandi sögu, sænska skáldiö Albert
Enyström, er t'alinn einhver fyndnasti rithöfundur,
sem uppi hefur verið á Norðurlöndum. Hann var um
margra ára skeið ritstjóri skopblaðsins „Strix“ og
birti í því fjölmargar skemmtilegar sögur, skrítlur
og teikningar. Ýmsar af hinum skemmtilegu teikn-
ingum Engströms liafa birzt á „frívakt“ Víkingsins
undanfarin ár. ■—- Engström átti góða vini meðal
sxnskrar sjómannastéttar. Lýsir hann mörgum hinna
öldruðu sægarpa, er hann kynntist, á mjög hressi-
leyan og gamansaman hátt, þótt ef til vill séu þxr
lýsingar blandnar nokkrum ýkjum.
Söderbom skipstjóri hafði boðið mér til
groggdrykkju um borð í briggskipinu Alma frá
Laangsund. Þetta var um hásumar. Flestir há-
setarnir voru hér í heimahöfn og skipstjórinn
hafði ekki viljað neita þeim um að fá sér snún-
ing með stelpunum úr átthögum sínum, einkum
þegar hann gat þá líka notað tækifærið til þess
að ræða við útgerðarmenn sína, sem þarna
voru búsettir. Auk þess var líka hnausþykk
þoka, svo að ekki var viðlit að greina ljósin
frá vitanum á Norðurhellu. Hann þurfti einnig
að skjótast í búðir fyrir sjálfan sig, og að síð-
ustu má geta þess, að hann gerir æíinlega það,
sem honum sjálíum þóknast, án þess að ráð-
færa sig við útgerðina. Hann er svo sem búinn
að sigla nóg af peningum ofan í vasa útgerðar-
manna, þeirra okurkarla, og veit hvað hann
má bjóða sér.
Samtals voru því meir en nógar ástæður til
þess, að hann sigldi hér inn á höfn og lét akk-
erin falla.
Söderbom karlinn er gamaldags skipstjóri,
samanrekinn kubbur, ísgrár á hár og skegg,
ataleygur og ákveðinn í framgöngu. Hann hef-
ur siglt um öll höf heimsins frá því hann var
stárktittur, og í hans augum er Eystrasalt eins
og hver önnur súpuskál.
Stýrimaðurinn, hann Matthías Anderson, er
jafnaldri hans og fæddur og fóstraður á sama
stað og hann, og er þar ofan í kaupið nauðalík-
ur honum. Skipstjórinn og hann eru eins konar
Síamiskir tvíburar. Sem sagt: þeir ólust upp
saman, tóku próf saman, og hafa alla æfi siglt
saman, og rífast alltaf ef þeir eru ekki að störf-
um.
En Anderson fékk aldrei neina skútu til um-
ráða, og nú orðið mundi hann ekki heldur kunna
því að standa sem stjórnandi á þiljum á nokkr-
um farkosti. Hann er rauðhærður með langa
hárbrúska í eyrunum og nösunum, á nefbroddi
og augabrúnum. Báðir bera þessir heiðursmenn
gullhringa í eyrnasneplunum til varnar gigt.
Sá, sem kynnti mig fyrir báðurn þessum
körlurn er Mattson, skipstjórinn á jaktinni Al-
brektina. Hann er einnig kominn mjög til ára
sinna. Hann er ljóshærður risi með langt villi-
mannaskegg, hörkuleg, grá augu og vörina fulla
af neftóbaki. Á smábandsárum sínurn var hann
ægilegur áflogahundur og enginn á öllum flot-
anum komst í hálfkvisti við hann að ljúga. Á
stjórnborði .á jaktinni hans má lesa skýrum
stöfum nafnið ALBREKTINA, en á bakborð er
letrað ANITKERBLA, því að letrið á að ganga
áfram eins og skipið, segir hann. Mattson er
gamall félagi minn af sjófuglaveiðum frá því
fyrir óramörgum árum síðan, og þess vegna
erum við nú báðir boðnir til að gista skipstjór-
ann á Alma'.
Við sitjum allir fjórir í hinni rúmgóðu og
viðkunnanlegu káetu. Þar eru speglar, sófar
og stólar, svo að þetta má í rauninni kallast
salur. Á einum veggnum hangir mynd í sléttum
rauðviðarramma og undir spégleri. Myndin er
af skipi og Söderbom hefur málað hana, þegar
hann var léttadrengur.
I loftinu framan við fokkumastrið er skráð:
Nafn skipsins
Heddvík kemur
Frá NiSurlöndum
og er Á leið til Lon-
V í K I N □ U R