Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1951, Blaðsíða 18

frá, skal frá öllu sagt. Já, við vorum að fást
við seglið og. ..
„Máttson, komstu nú að e'fninu, skollafótur-
inn þinn“.
„Já, við drógum iiin seglið og felldum þær
tuskur, sem eftir voru af. .. .“
„Þetta er nú meiri bölvuð prédikunin", skaut
skipstjórinn inn í.
„Skál. En nú vorum við komnir helzt til
grunnt, svo að við urðum að stýra í misvísandi
vestur og síðan til suðvesturs og að lokum
skreið svo dallurinn inn í hafnarmynnið í Rat-
an. Hefur nokkur ykkar komið til’Ratan? Eng-
ström? Nú, þá kannast þú við kramið. Við vor-
um þeir fyrstu, sem náðu höfn undan stormin-
um, en brátt þyrptist mesti fiöldi af skipum
inn í höfnina á eftir okkur. Möi-g af skipun-
um voru svo illa útleikin, að þau urðu að liggja
þarna lengi til að lappa og staga í skemmd-
irnar. Óveðrið hélzt í nokkra daga. Nokkrir
skerjagarðskarlar komu sér þá saman um að
halda ball fyrir stelpurnar í bænum. Brenni-
vin höfðum við flestir, en þeir sem ekki áttu
það til urðu sér einhvers staðar úti um leka.
Við vorum sjö eða átta strákar, sem stóðum
fyrir þessu, og leigðum til þess eldhús og her-
bergi hjá gamalli kerlingarhrotu. Allir kunn-
um við að spila á harmoniku, en sumir vildu
samt ekki taka þátt í dansinum. Þeir fengu að
sitja í eldhúsinu og spila fimrqkort, asnaspil
og hálftólf, eða fjandann þær nú heita allar
þessar spilakúnstir. .. .“
„Já, en hann Gústav Mattson, sem var svo
sterkur?“
„Ef ég fæ ekki að segja frá eins og mér
þóknast, getið þið sjálfir farið til Ratan og
spurzt fyrir um hann þar. Nú, nú, nema hér
kemur heíll skari af Norðlendingum, verka-
mönnum í sögunarverksmiðju, og vilja fá að
dansa með. Gjarnan, sögðum við, því að telp-
urnar höfðu auðvitað sín gömiu sambönd við
þá. Gjaman megið þið dansa, sögðum við, en
við höfum svo lítið brennivín, að það er ekki
nema handa okkur sjálfum. En dansa megið
þið svo mikið, sem ykkur listir, músíkina sjá-
um við um. En þá fór nú bara fjandinn í Norð-
lendingana af því að þeir fengu engan spíra
hjá okkur, og þegar minnst varði brá einn
Norðlendingurinn fæti fyrir strák úr okkar
hópi. En það hefði hann betur látið ógert, því
að strákurinn var enginn annár en Gustav
Mattson. Hann var alnafni minn, en ég er ekki
þar með að segja eða halda því fram, að hann
hafi verið ég. En hann var svona álíka sterkur
og ég.
All right. Gústav Mattson kom til okkar, þar
sem við sátum í eldhúsinu og spiluðum fimm-
kort, og sagði alla málavöxtu. Hann spurði
hvort við ættum ekki að byrja að útvarpa. En
ég sat í gróða og svaraði: Nei, Gústav Mattson,
okkur liggur ekkert á. Við skuluin bíða augna-
blik. En rétt þegar hann byrjaði að dansa aft-
ur, opnuðu einhverjir glugga og hentu inn um
hann fullri fötu af skólpi og alls konar gumsi,
og það hittist svo á, að súpan hvolfdist öll yfir
Gústav og stelpuna hans. Gólfið var löðrandi
í öllu maukinu og lyktin í herberginu var verri
en úr nokkrum fjóshaug.
77
um auða hafsins vegi . . . fer stakur már um miðja vetrarnótt".
J
164
VÍKIN G U R