Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1951, Blaðsíða 30

Anton Tsékoff
Frnmhaldgsaga 1
Þjónar réttvísinnar
1 þessu blaöi hefst stutt framhaldssaga eftir
rússneska stSrskáldið Anton Tsékoff. Mun
sagan sennilega koma öll í fjórum til fimm
blöðum. Þðtt hún hefjist eins og hver önnur
sakamálasaga, er grunntðnn hennar gaman-
sa/mur og endir hennar kemur lesendum á
ðvart.
Anton Tsékoff er fxddur í Suður-Rússlandi
1860, nam læknisfræði í Moskvu og stundaði
læknisstörf þar um nokkurt skeið. Árið 1886
kom út fyrsta smásagnasafn hans og síðan
hvert af öðru. Er hann talinn einn hinn snjall-
asti smásagnahöfundur, sem uppi hefur verið.
Hann ritaði einnig allmörg leikrit, sem hafa
verið leikin víðs vegar um heim.
Þótt Tsékoff væri afkastamikill rithöfund-
ur, var likamsþrek hans bilað mörg siðustu
árin. Gekk hann með ðlæknandi berklaveiki og
andaðist úr þeim sjúkdðmi árið 1901, hl ára
að aldri. Nokkrar smásögur hans hafa verið
þýddar á íslenzlcu og Rikisútvarpið hefur flutt
fáein leikrit eftir hann.
I.
Það bar til einn fagran veðurdag í októbermánuði
1885, að vel búinn ungur maður kom snemma um morg-
uninn inn til lögreglusyórans í Sadrofsk og sagði, að
húsbóndi sinn, Mark ívanovitsch Kljausof óðalsbóndi,
hefði verið myrtur. Hinn ungi maður sagði tíðindin
náfölur og skjálfandi.
— Hver eruð þér? spurði iögreglustjórinn.
— Ég heiti Psékoff, svaraði aðkomamaður, og hef
verið ráðsmaður hjá Kljausof.
Þegar lögregiustjórinn kom með lið sitt heim að búsi
Kljausofs, var þar fullt af fólki fyrir, og allir, sem
komizt gátu, þyrptust saman frammi fyrir svefnher-
bergi húsbóndans. Fregnin um morðið hafði flogið eins
og eldur i sinu um allt héraðið, og þarna voru jafnvel
saman komnir menn úr ýmsum næstu þorpum. Mönn-
um var forvitni á, að frétta meira um annan eins merk-
isatburð. Úti fyrir húsinu var svo mikill hávaði, að
vart heyrðist mannsins mái. Margir í hópnum voru fölir
og alvarlegir og nokkrar konur höfðu grátið.
Lögreglustjórinn gætti fyrst nákvæmlega að dyrun-
um á svefnherberginu, en hurðin var harðlæst og lykill-
inn stóð í skránni að innan.
— Bófarnir hafa efalaust brotizt inn um gluggann,
sagði ráðsmaðurinn. Hann var enn skjálfandi af
hræðslu.
Lögreglustjórinn og menn hans gengu út í garðinn
til að rannsaka gluggann. Hann var aftur og glugga-
tjöldin fyrir.
— Hefur nokkur ykkar litið þangað inn? spurði lög-
reglustjóri, og sneri sér að heimilisfólkinu, sem stóð
allt í hóp í kringum hann.
— Nei, svaraði garðyrkjumaðurinn, lágur maður
gráskeggjaður. Við höfum ekki þorað það.
— Mark Ivanovitsch, sagði lögreglustjórinn við sjálf-
an sig. Ég hef löngum sagt þér, að svona myndi það
enda. En þú vildir aldrei hafa mín ráð.
— Annars var það garðyrkjumaðurinn, sem fyrstur
tók eftir þessu, sagði Psékoff. Honum datt fyrst í hug,
að hér væri eigi allt með feldu. Hann spyr mig í morg-
un, hvers vegna húsbóndinn liggi alltaf í rúminu, og
þá mundi ég undir eins, að ég hafði ekki séð hann
síðan á föstudag.
— Ójá, sagði lögreglustjórinn og andvarpaði. Þar
höfum við misst vænan mann og viðkunnanlegan og
bezta lagsbróður. f glöðum hóp var hann óviðjafnan-
legur. En hann var svo óreglusamur — guð varðveiti
hann — og því hef ég alitaf búizt við, að það myndi
enda einhvern veginn svona. — Stepan, sagði hann og
sneri sér að einum af mönnum sínum. Farðu og náðu
í hervörðinn og segðu rannsóknardómaranum um leið,
að Mark Ivanovitsch hafi verið myrtur. — Nei, bíddu
við. Það er annars réttast að ég skýri frá því skriflega.
Lögreglustjóri skipaði þjónum sínum að halda vörð
um húsið, skrifaði dómaranum og fór svo inn til ráðs-
mannsins að drekka te. Og meðan á því stóð, var hann
alltaf að hrósa hinum framliðna.
— Já, sagði ráðsmaðurinn. Hann var af gömlum og
góðum ættum, vellríkur og hafði allt, sem hann vildi
höndina til rétta, og þó leið honum ekki vel. En það
var sjálfs hans sök, allt að kenna drykkjuskapnum og
slarkinu. Þetta var óskaplegt líf, sem hann lifði. Og
svo endaði það á því, að hann var drepinn.
Rétt í þessu kom rannsóknardómarinn, Nikolaj
Jermolajevitsch Tschubikof. Hann var bár maður og
sterkbyggður, liðlega fimmtugur, hafði gegnt embætt-
inu í 25 ár og var alþekktur sem heiðvirður, skynsamur
og duglegur embættismaður. Með honum var ritari hans,
Ivan Djukofskij, hár maður og grannur, um þrítugt.
Hann var alltaf með i ferðuVn rannsóknardómarans.
— Getur það verið satt! sagði dómarinn um leið og
hann gekk inn í herbergi Psékoffs. Ég get varla trúað
því — fæ mig naumast til þess.
•— Það er ekki von, sagði lögreglustjórinn.
— Og það er ekki nema rúm vika síðan ég sá hann
176
VIKINEUR