Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1951, Blaðsíða 12

Ingibjörg Sigurðardóttir:
sióuAnnsxonAn
Hún situr við gluggann og horfir til hafs
á heillandi lognöldu-glitið,
sem skráð er meS gullletri geislanna stafs
á græði hvar augað fær litið.
Með draumblíðum augunum dvelur hún hjá
drifhvítu, vélknúðu fleyi,
sem siglir á miðin um sædjúpin blá
við sólbros frá kveðjandi degi.
Hún á „hann“, sem stýrir um öldunnar slóð
auðsælu gnoðinni fríðu,
í hjarta hans svellur hið hafsækna blóð
sem hræða ei bylgjurnar stríðu.
í þrekraun færir hann þjóðinni brauð
með þrótti sem karlmenni prýðir,
líf sitt að veði hann leggur þeim auð,
á leginum hugdjarfur stríðir.
Hann seiðir hið lokkandi lognöldu glit
og lundin er framgjörn til dáða,
hann þekkir vel sjómannsins þrotlausa strit
og þrekraun við hættuna bráða.
En Ægir er bráðger að breyta um svið,
og blækyrra lognöldu kvakið
á svipstundu breytist i brimþungan nið
og bylgjunnar helgreipa takið.
hún hélt að höfuðið á honum væri, og halda
þeirn niðri.
„Þakka yður fyrir, hr. Winch“, segir hún
hátt, „verið þér sælir. Verið þér sælir“.
Hún róaðist dálítið, þó hún hefði ofurlítinn
ekka, eins og kvenfólki er títt, þegar það læzt
ætla að hætta að gráta, en getur ekki. Svo
þagnaði hún alveg, og rám rödd heyrðist til
fóta í rúminu: „Er hann farinn?“
„ó, Bill“, segir hún snöktandi, „ég sá draug-
inn!“
„Er hann farinn?" segir Bill aftur.
„Já, hann er farinn“, segir konan með hrolli.
„Ó, Bill, hann stóð við fótagaflinn og horfði
á mig, með andlit og hendur eins og maurildi
og blautt hár niður á enni. ó!“
Bill settist upp, hægt og varlega, með lokuð
augu.
„Konan hans fékk ekki peningana seinast",
segir frú Burtenshaw, „en af því honum kom í
Hún stendur við gluggann og horfir með hryggð
á hrímhvíta bylgjunnar falda.
Bryggjan við ströndina er brimlöðri skyggð
og brotstjór við hamrana kalda.
Fleyið hans smáa það færist þó nær,
þó feyki því vindur og alda.
Hetjan er sterk, sem við stjórnvölinn hlær
og stefnunni reynir að halda.
Báturinn sigrar hvern bylgjunnar sJcafl.
Við brimsogin ógnandi þungu
hinn islenzki sjómaður teflir sitt tafl
með tignarsvip hetjunnar ungu.
Hann hræðist ei neitt, því að hjartað er stál
sem hert er í sjómannsins starfi.
1 fórninni græðir hann gullið % sál
og gefur það þjóð sinni að arfi.
Hún stendur við gluggann, í sortann sér
á síðustu þrautinni endi,
bátur festur við bryggjuna er,
hún brennandi þakkargjörð sendir
til föðurins góða í himninum há,
í hjarta er ástin og gleði,
fagnaðartár henni blika á brá
hún blessar það afrek er skeði.
Kappinn, sem sigraði, kominn er heim
og konuna faðmar að hjarta,
ástin og karlmennska í augunum tveim
er einkenni á svipnum hans bjarta.
Sjóhrakti hlynurinn hlýjuna fær,
hjúkrun og kærleikans lotning.
Ástúðleg særolcið af honum þvær
hin ókrýnda hetjunnar drottning.
hug, að það stafaði af einhverjum mistökum,
birtist hann mér en ekki þér. Ég verð að fara
sjálf með peningana"
„Já, ég heyrði það“, segir Bill, „og mundu,
ef þú skyldir týna þeim eða verða rænd, þá
láttu mig vita strax. Heyrirðu það? Strax!“
„Já, Bill“, segir konan.
Þau lágu kyrr um stund, þó frú Burtenshaw
héldi áfram að titra, og svo segir Bill: „Næst
þegar maður segir þér, að hann hafi séð draug,
trúir þú honum máske“.
Konan tók út úr sér sængurhomið, sem hún
hafði troðið upp í sig, þegar hann tók til máls.
„Já, Bill“, segir hún.
Bill fékk henni fimmtán shillinga næsta
föstudag og hvern föstudag upp frá því, og
þannig stendur á því, að þegar aðrar konur
verða að láta sér nægja að skoða föt og hatta
í búðargluggunum, getur frú Burtenshaw eign-
azt það. ó. H. þýddi.
15B
VÍKIN □ U R