Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1951, Blaðsíða 10

„Blandið þa'ð nú dálítið", segir konan.
Silas starði á hana. „Hoyrið þér", segir hann
afar stuttaralega", haldið þér að ég sé þoku-
lúður, eða hvað?“
Hann stóð bávnn í fvlu um stund. og svo
fann hann unn hlióð. sem engin lifandi vera
gat látið fava framhiá sér. iafnvel Bill gat bað
ekki. Hann bvlti sér í svefni. og begar Silas
imfði endurtekið bað tvisvar til viðbót.ar. sneri
hann sér að knnu sinni og sagði: ..Heyrirðu?
stonnaðu bað. Stonnaðu bað strax".
Frúin lét sem hún svs»fi. og Bill var í bann
veginn að lea-o-ía pio- útaf á nv begar Silas rak
nnn enn eina vr»ffiíf1po,s» stnnn. T>essi var tiltölu-
lega ]ág. en Bill settist unn eins ng fiöður. Og
hann hafði ekkí fvrv komið auga á Silas. en
hann rak unn hrvlKlegt. ón. velti sér út af og
>>afði um sio- öllnm beim sængurfötum. sem
hann fékk hönd á fest. Svo rak frúin unn ón
og revndi að ná í sumt af þeim aftur. en Bill
hélt það væri draugurinn og togaði enn fast-
ar en áður.
„Drauginn", hvíslar Bill angistarfullum rómi,
minn kæra, góða, gamla vin, Silas Winch.
Bezta og trúasta vin, sem nokkur maður hefur
átt. Hjartabezta, og — “
„Þvaður“, segir frú Burtenshaw. „Þig hef-
ur dreymt. Og þetta með hjartagóðan vin, nú
ég hef oft heyrt þig segja — “
„Ssssh!“ segir Bill. „Ég sagði það ekki, ég
sver það. Mér datt það aldrei í hug“.
„Þú leggur big til og ferð að sofa“, segir
konan, „fela höfuðið undir sæng eins og barn,
sem er hrætt í myrkri! Það er ekkert þarna.
Hvað ætli bú sjáir næst? Síðast voru það fjólu-
bláar rottur“.
„Þetta er fimmtíu milljón sinnum verra en
fjólubláar rottur", segir Bill. „Ég vildi bara,
að það væri ekki annað“.
„Ég segi, að það sé ekkert“, segir konan.
„S.iáðu!“
Bill leit unp og gáði, og svo rak hann upp
hroðalegt öskur og stakk sér aftur undir sæng-
urfötin.
..Bill", segir Silas Winsh hræðilegri röddu.
Bill barðist um og reyndi að bora gat á rúm-
ið með höfðinu.
..Bill". segir Silas aftur. „bví svarar þú mér
ekki". Ég hef komið alla leið frá botni Kyrra-
hafsins til að sjá þig. og bú tekur svona á
móti mér. Ætlarðu ekki að segja neitt við
mig?“
„Vertu sæll", segir Bill á kafi í rúmfötun-
um.
Silas stundi aftur, og Bill, sem orðinn var
næstum algáður af hræðslunni, skalf frá hvirfli
til ilja.
„Um leið og ég dó", segir Silas, „hugsaði ég
um loforð mitt við þig. „Bill bíður núna",
segi ég við sjálfan mig, og í stað þess að vera
kyrr og láta fara vel um mig á hafsbotni,
sparkaði ég burtu líkinu af léttadrengnum, sem
lá yfir fæturna á mér, og hér er ég kominn".
„Það var afar h — h — hugulsamt — af þér
—Silas", segir Bill, „en þú varst æ — æ — æ—
æfinlega svo hugulsamur. Vei’tu sæ’.l".
Áður en Silas gæti svarað, fannst frú Burt-
enshaw, sem nú hafði tekizt að ná til sín hórnij
af sænginni, tími til kominn að blanda sér í]
umræðurnar.
„Guð komi til, Bill", segir hún. „Af hverju
talarðu svona við sjálfan þig? Hefur þig verið
að dreyma?"
1 „Dreyma!" segir aumingja Bill, og þrífur
svo fast í hana að henni lá við hljóðum.
„Ég vildi að svo væri. Sérðu hann ekki?"
„Sé hvað? Sé hvern?“
„Jæ.ja þá, eins og bú vilt" segir konan. „Ef
þér finnst gaman að halda að það sé draugur
þarna og tala við hann þá’ verði þér að góðu".
Hún sneri sér við og lézt fara að sofa, og
innan skamms tók Silas aftur til máls í sama,
hola rómnum.
„Já“, segir Bill og stynur sjálfur.
„Bill!“ segir hann
„Hún sér mig ekki", segir Silas, „og hún
heyrir ekki til mín, en bó er ég hérna. Sjáðu!"
„Ég hef séð“, segir Bill með höfuðið á kafi.
„Við vorum alltaf vinir, Bill, þú og ég“,
segir Silas, „marga ferðina fórum við saman,
félagi, og nú ligg ég á botni Kyrrahafsins, en
bú hefur bað hlýtt og notalegt heima í rúmi.
Ég varð að koma til þín og efna loforðið, og
það, sem meira er um vert, síðan ég drukknaði
hafa angu mín opnast. Bill, þú ert á góðum vegi
með að drekka þig í hel".
„Ég — ég vissi það ekki", segir Bill skjálf-
andi. „Ég skal hætta því — hérumbil, og —
þakka þér — fyrir að — að — að — aðvara mig.
V — v — vertu sæll".
„Þú hættir því alveg", segir Silas í hræði-
legum rómi. „Þú smakkar ekki einn dropa
framar af b.jór, víni eða áfengi í neinni mynd
meðan þú lifir. Heyrirðu til mín?“
* „Ekki — ekki sem meðal?" segir Bill og
lyftir sænginni ögn til að tala skýrar.
„Ekki sem neitt“, segir Silas, „ekki einu-
sinni í jólabúðing. Réttu hægri handlegginn
upp yfir höfuðið og sverðu við anda vesalings
Silas Winch, sem nú liggur á botni Kyrrahafs-
ins, að þú smakkir ekki framar dropa".
VÍKINGUR
156