Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1952, Qupperneq 23

kæmi aftur og sæi, að hann hefði orðið of seinn. Þetta
hræðilega þorp með daunillu kofunum og óþverralega
fólkinu myndi verða jafnað við jörðu, en það myndi
ekki endurvekja hana til lífsins.
Unga stúlkan reyndi að hugsa um þá tvo menn, sem
henni voru kærir, reyndi að safna hugrekki við vit-
undina um hve mikils virði hún væri þeim; lífið hafði
alltaf verið svo unaðslegt.
Það byrjaði að grána af degi, og hún starði út yfir
ána, þar sem hún vissi, að dauðinn lá í felum — en
vatnið var enn jafn slétt. Þegar betur birti sá hún
þorpsbúa tínast niður á árbakkann til að stara í átt-
ina til hennar — og sá, að þeir sneru vonsviknir heim.
Á meðal þeirra forvitnu var Ta, og andlit hennar
var afmyndað af reiði. Að síðustu sneri hún heim á
leið, en allt í einu tók hún að baða út handleggjunum
ákaflega og benda út á ána. Zona, sem var orðin hálf
ær af öllu því, er hún hafði mátt þola, leit í sömu átt.
Hefði hún bara haft handleggina lausa svo hún
hefði getað falið andlitið í höndum sér! Hún hné sam-
an og grúfði sig niður — hún hafði strax komið auga
á stóran haus með langa, ægilega skolta og hálflokuð,
letileg augu. Dauðinn nálgaðist óðum — dauðinn í
þessu hræðilega gerfi. Uppi á árbakkanum ráku þorps-
búar upp óp:
„Umfasi! Umfasi! Megir þú lifa að eilífu, Umfasi!“
Viðbjóðsleg lyktin varð sterkari, og nú heyrði hún
í raunveruleikanum öll hljóðin, er hún reyndi af öll-
um kröftum að slíta sig lausa, því nú var haus ófreskj-
unnar rétt við steininn.
„Zona“, heyrði hún rödd segja: „Beygðu þig eins
langt niður og þú getur. Ég þori ekki að láta á mér
bera. Komdu nær!“
Hún hélt þetta væri óráðsímyndun og rak upp eitt
skerandi óp, svo þagnaði hún undrandi, þegar hnífur
skar sundur böndin og handleggir drógu hana niður í
vatnið í skjóli við stein, svo þau sáust illa frá ár-
bakkanum.
Ta heyrði ópið og brosti í fyrsta sinn í langan tíma,
hún teygði úr sér'— hún var undarleg á að líta í
ensku fötunum, sem hún hafði stolið frá hinni hötuðu,
hvítu konu — og þegar hún sá fórnarlambið dregið
niður í vatnið, kunni hún sér ekki læti.
Finlay hughreysti stúlkuna sína, þegar þau komu út
í ána.
„Láttu eins lítið bera á þér í vatninu og þú getur,
það er ekki langt yfir að hinum bakkanum. Þessi bölv-
aður krókódílshaus, sem ég hef á bakinu, er svo þung-
ur, að ég get ekki hjálpað þér mikið, þú verður að sjá
um þig sjálf“.
Hann stundi, en tókst þó að hlægja, þegar fólkið á
árbakkanum rak upp gleðiöskur.
„Nú er ekki langt eftir, Zona. Við verðum að treysta
þvi, að þetta fólk beri slíka lotningu fyrir Umfasi, að
það þori ekki að koma of nærri“.
Zona skreiddist upp úr árleðjunni í skjóli runna, sem
óx niður að vatninu. Finlay klappaði á stóra krókódíls-
kollinn við hlið sér og brosti ánægjulega.
„Þetta var laglega af sér vikið, var ekki svo? Ég
réðist á kvikindið lengra upp með ánni, því mér datt
í hug, að þetta væri skepnan, sem fólkið hafði séð. Ég
hafði ekki annað en hníf, svo ég varð dð stinga hann
á viðkvæmasta stað. Þegar ég hafði murkað úr honum
lífið, ákvað ég að skera af honum hausinn og hafa hann
á bakinu. Ég vona ég hafi ekki hrætt þig allof mikið!“
„Þú varst alveg afbragð, Gerald! Þú getur farið
nærri um tilfinningar mínar, þegar þetta andstyggi-
lega skrímsli kom syndandi. En hvað eigum við nú að
gera, og hvað verður um pabba?“
Finlay varð mjög alvarlegur, en reyndi að sýnast
rólegur. „Við verðum að halda áfram til Halfaya. Þar
bíður þú á meðan ég fæ menn til að fara með mér til
Dingwan til að jafna sakirnar við þessa blóðþyrstu
þorpara“.
Zona leit framan í hann, en sagði ekki fleira. Bæði
voru þau hrædd um að hjálpin bærist prófessornum
of seint.
Þau komu í rökkrinu á móts við Halfaya. Þau voru
þreytt og illa til réika, en þau höfðu peninga og fengu
menn til að ferja sig yfir ána. Þau tóku land skammt
frá þorpinu og héldu í áttina þangað. Þá heyrðu þau
hást hróp og maður kom fram úr hópi burðarkarla,
sem báru stóran stranga af geitarskinnum.
Það var Ibn Gann ,og hann starði á Zonu eins og
hann tryði vart sínum eigin augum. En þau sögðu hon-
um ekkert um, hvernig þau hefðu komizt þangað.
„Hvar er prófessorinn, Ibn Gann?“ spurði Zona og
stóð á öndinni af eftirvæntingu.
Þegar hún lét til sín heyra, færðist líf í geitarskinns-
strangann og út úr öðrum endanum kom grátt höfuð
prófessorsins í ljós.
„Slepptu mér strax, Ibn Gann! Ég hef aldrei reynt
neitt jafn skelfilegt og þessa ferð“.
Prófessorinn var ekki glæsilegur á að líta, og Ibn
Gann brosti.
„Ég varð að drepa geiturnar og flá þær samstundis
til að fela gamla herrann", sagði hann. „Ég er hrædd-
ur um, að lyktin hafi verið of römm fyrir hans heiðr-
aða nef“.
Þau þrjú voru ekki beinlínis hátíðlega búin, þegar
þau gengu fyrir lögreglustjórann. Hann vildi fá þau
með refsileiðangrinum til Dingwan, en þau tóku því
fjarri, þau vildu sem fyrst komast aftur til siðmenn-
ingarinnar. Þau leigðu sér bát, og er þau lögðu af
stað, stóð Mikeljohn prófessor og horfði til baka til
staðarins, þaðan sem þau höfðu svo nauðulega sloppið
lifandi.
Hann leið á þau ungv, sem sátu arm í arm og brostu
hamingjusöm. 011 voru afar þakklát fyrir að hafa slopp-
ið svo hamingjusamlega, en prófessorinn sagði aðeins:
„Ég kom nú reyndar einungis hingað til að rann-
saka jurtagróður. Það var gaman að kynnast um leið
siðum hinna innfæddu".
Siglt beitivind.
Sunncm kaldur seglin í
sxrinn falda ýfir,
ei má halda undan, — því
út skal tjalda klýfir.
Egill frá Nausti.
VIKINGUR
23