Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1967, Qupperneq 4

Helgistund um borð.
presturinn þarf að ferma sjó-
menn. Ég minnist eins atviks,
þar sem farmaður einn kom til
Mr. Cassons, sem þá var prest-
ur í Kobe í Japan, hann sagðist
vilja láta ferma sig með syni sín-
um, sem átti að fermast næst
þegar faðirinn kæmi til Englands.
Presturinn tjáði honum, að hann
þyrfti að gangast undir allan
fermingarundirbúninginn. Þeir
biðu ekki boðanna og farmaður-
inn fékk fyrstu lexíuna í Kobe og
bjó sig undir þá næstu á leiðinni
til Singapore, þar sem hann var
spurður út úr, fékk þar verkefni
til næstu sjómannastofu og þann-
ig koll af kolli, unz hann tók
síðustu lexíuna heima í sinni sókn
í Englandi og hann fermdist með
syni sínum.
Á hverjum morgni heimsækir
sjómannapresturinn öll nýkomin
skip í höfninni og einn morgun-
inn sendi hann mig út af örkinni
til að hafa samband við nokkur
skip. ,,Talaðu fyrst við skipstjór-
ann, hann er oft einmana." Hlut-
verk mitt var að segja þeim frá
sjómannastofunni og bjóða þeim
ýmsa aðstoð, svo sem að skipu-
leggja fyrir þá ferðir um sögu-
staði í nágrenninu og ef einhver
væri í sjúkrahúsi, þá myndi
presturinn láta honum í té ýmsa
aðstoð. Auk þess var mér frjálst
að ræða við þá um heima og
geima ef þeir væru á þeim bux-
unum, og sumir vilja ræða trúar-
leg mál, ef þeim liggur eitthvað
á hjarta. Presturinn á ótal vini á
skipsfjölum og það kom á daginn,
að mér fannst ég vera eins og
tannhjól í slípaðri vél. „Sjálf-
stæðið var þeirra mikli höfuð-
stóll,“ þessi orð skáldsins komu
mér í hug, þegar ég var farinn að
ræða við einn kapteininn, hann
var kapteinn á sínu skipi, sem
var svo sem engin ,kvín merí/
hafði verið togaraskipstjóri. —
Hann drakk rauðvín vegna þess
að bjórvömbin var farin að vaxa
honum í augum. Hann bölvaði
hafnarverkamönnunum, sem hót-
uðu að gera verkfall og skipið
hálfafgreitt og þeytti grútdrull-
ugum sixpensaranum langt aftur
á hnakka eða teymdi derið fram
á nef. „Þetta er sonur minn, tíu
ára, hann verður sjómaður, ekki
vitund sjóveikur." Síðan teygði
hann risastórar lúkurnar upp á
hillu og setti haglega smíðaðan
teinæring á borðið, þetta dund-
aði ég við að smíða úr eldspýt-
um.“ — „Ég safna frímerkjum,
þú átt ef til vill einhver frá Is-
landi?“ Og ég var svo heppinn að
eiga fáein frímerki, sem ég gaf
honum með mikilli gleði. Hvort
hann hefði nokkurn tíma séð haf-
mey, nei, það aftók hann með
öllu, sjórinn er bara salt vatn og
engin rómantík lengur. Hann hló
hressilega þangað til við kvödd-
umst. Þessi maður var Þjóðverji
og þar af leiðandi ekki í kristi-
lega sjómannafélaginu, en það
hefur sívaxandi afskipti af út-
lendingum, einkum Indverjum,
Pakistönum, Japönum, Kínverj-
um o. fl. og eru þeir að sjálfsögðu
af ýmsum trúarbrögðum, og er
það á sinn hátt vandamál um alla
kristnina, hvernig þá beri að um-
gangast, en út í þá sálma verður
ekki farið hér.
Hvorki meira né minna en eitt
þúsund skip fara um Lundúna-
VÍKINGUR
Presturinn vitjar sjúkra sjómanna.
260