Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1968, Page 21

bátar lægju úti á hafi, jafnvel
þótt þeir væru nærri heimahöfn,
svo lengi, sem fært var veðurs
vegna að stunda veiðarnar, enda
fiskurinn algjörlega unninn á
skipsfjöl. — Var hann settur í
salt og lifrin geymd á tunnum.
Línan beitt um borð á opnu dekk-
inu, þótt hafvindar blésu og sviði
í sár og svellkaldan góm. Bátur-
inn var heimili manns, fyrir
sunnan, vestan og norðan. Það
mátti heita, að maður kynni
varla göngulagið þá sjaldan, að
maður fékk það hnoss að stíga
fæti á gamla Frón.
Eigendur Skírnis voru þeir Jón
Grímsson, kaupmaður á Suður-
eyri og Sigurður Eðvard Hall-
björnsson, sama stað, og var Sig-
urður jafnframt skipstjóri hans.
Skírnir var 28 lestir að stærð,
með 28 hesta avancevél. Hann
var tvímastraður, með hekk og
rúnnað stefni við sjólínu. Hann
hafði skrásetningarstafina Is—
410. Grænn á lit með hvíta rönd
í efsta borði.
Sigurður átti og stjórnaði
Skírni í sjö ár, en þegar hann
keypti Hermóð mun báturinn
hafa í því sambandi orðið eign
bankans á Isafirði. — Því næst
er Oddur Hallbjörnsson, bróðir
Sigurðar, með bátinn á vegum
bankans á reknetum m.m. — Síð-
ar komst hann svo í eign Magn-
úsar Jónssonar og Valdimars
Guðmundssonar á Flateyri og enn
síðar í eign Finns Guðmundsson-
ar frá Görðum, sama stað, og
þaðan var hann keyptur af Har-
aldi Böðvarssyni til Akraness ár-
ið 1926. Eftir það var hann við
Suðurland. Fyrst Akranesi og
síðar í Grindavík og Sandgerði.
Og núna á þrettándanum þ. 6.
janúar 1968 var hann höggvinn
upp og í eld færður á íþróttavelli
Keflavíkurkaupstaðar.
Skírnir, sem þjónað hefur ís-
lenzku athafnalífi í 51 ár hefur
verið mikið happaskip, enda oft-
ast verið undir stjórn atorku- og
aflamanna. — Ótrúleg auðæfi
hefur þetta litla skip borið að
landi á þessu 51 ári, og væri gam-
an að vita nú hina réttu upphæð
VÍKINGUR
Sigurður Hallhjörnsson.
þeirra í krónum. — Bátnum hef-
ur, það ég bezt veit, aldrei hlekkzt
á, en verið mikil happafleyta,
enda ágætur í sjó að leggja og
þrælsterkur. Hann varði sig jafn-
an vel, hvort sem var í hafróti
eða 1 glímunni við hinn forna
fjanda, hafísinn, því að bátnum
var stundum haldið úti á há-
karlaveiðum, djúpt undan Vest-
f j örðurn og komst hann þá stund-
um í krappan dans við ísinn.
Ég- ætla nú að segja frá þrem-
ur atriðum, sem eru mér sérstak-
lega minnisstæð frá veru minni á
Skírni og sýna þau um leið svip-
myndir úr lífi sjómannanna, sem
voru á stóru bátunum fyrir rúm-
lega hálfri öld.
Það var sumarið 1919, að við
vorum á leið norður til Siglu-
fjarðar á síldveiðar. Þetta var á
síldarleysisárunum. Við veiddum
auðvitað ekkert. Fengum ekki
fyrir hálfu fæðinu yfir vertíðina,
en það er nú önnur saga. — Það
var norðan grenjandi rok og
vindbára, en ekki sjór. Skírnir
seig hægt fram móti straumi og
vindbáru út af Straumnesinu.Við
strákarnir vorum fyrir aftan
stýrishúsið og spjölluðum saman,
um leið og við nutum varma sól-
arinnar. En Sigurður var í stýris-
húsinu ásamt fleirum af áhöfn-
inni. — Allt í einu stakk Skírnir
nefinu svo djúpt í holbáruna, að
skuturinn þeyttist í háaloft. Ól-
afur Þorkelsson, frændi minn,
sem stóð uppi á grindinni á hekki
bátsins sveif í háalofti aftur af
hekkinu, rétt eins og æfður sund-
kappi frá stökkpalli. Hann kom
flatur niður á sjóinn, milli Skírn-
is og fremri snurpubátsins, sem
var í togi aftan í. Einhver hróp-
aði í Sigurð, sem sló strax af vél-
inni. Við sáum Ólaf fljóta aftur
með hlið fremri snurpubátsins.
Þeir voru fljótir, strákarnir, að
draga bátinn að Skut Skírnis.
Mnlverk nf „Skírni" eftir Jóhnnn Pnlsson.
337