Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1968, Side 24

Ragnar Jóhannesson:
Síldurþorp, Firði, og Fjallvegi
Litlu þorpin okkar.
Margir tala með hálfgerðri
lítilsvirðingu um litlusjávarþorp-
in okkar. Við slíka menn er ég á
öndverðum meiði, enda sjálfur
smáþorpari, og hefi kynnzt mörg-
um þeirra nokkuð. Þau eiga sína
töfra, sinn sérstaka blæ.
VestfirSir.
Þeir landshlutar, sem fjarlæg-
astir hafa þótt frá höfuðstaðnum
og óaðgengilegastir vegna sam-
göngutregðu, eru Vestfirðir og
Austfirðir.
En á síðari árum hafa sam-
göngur orðið greiðari, bæði á
landi og í lofti.
Þessum tveimur fjarðaklösum
svipar, að mörgu leyti, hvorum
til annars, en eru þó að öðrum
þætti ólíkir. En á báðum stöðum
eru há fjöll og djúpir firðir. Sá,
sem siglt hefir um ísafjarðar-
djúp og litið tign þess, fjöl-
breytta firði og snæfjöll, gleymir
því seint. Suðurfirðir eru marg-
ir fríðir, og fjallaleiðir í senn
fagrar og hrikalegar. Leiðin um
strandlengjuna miklu, sem kennd
er við Barðaströnd, getur verið
þreytandi, ef hún er farin í ein-
um áfanga. En njóti góðs útsýnis
yfir Breiðafjörð með öllu eyríki
sínu, til jökulsins, Snæfellsness-
og Dalafjalla, þá verður lúi ferða-
manns léttbærari. Og — Barða-
strandarleiðin á sér góðar enda-
stöðvar: Bjarkalund hið innra og
hinn prúða Vatnsfjörð hið ytra.
------------------------_____----------
Brot úr ferðaminningum
^---—-----------------------------------
AustfirSir
Ferðamannastraumurinn aust-
ur á land á sumrin fer hraðvax-
andi. Kemur þar líka til, að til
skamms tíma hafa verið síldar-
sumur á Austurlandi og atvinnu-
líf í góðum blóma. Þessu fylgir
fjör og spenna, vekur forvitni og
löngun til að líta eigin augum
þennan þátt atvinnuvega vora,
sem er svo mikils verður fyrir
hag og afkomu þjóðarbússins.
Mér finnst ætíð, þegar ég kem
austur á fjörðu sem ég sé kominn
í annað land, sem er þó rammís-
lenzkt í sniðum í aðra röndina.
Þessir lognsælu firðir, með sæ-
bröttum fjöllum og hýrum döl-
um, eiga sér alveg óviðjafnanlega
töfra, sem verka sefandi og lað-
andi á gestinn, sem kominn er frá
hinum miklu víðernum Suður- og
Vesturlands.
Að vísu kann slíkum gesti að
fara svo, ef hann á að dveljast
til lengdar í einum svona firði,
að fjaðrakreppan fari að segja
til sín og hann fari að sakna hins
bláa víðsýnis og jafnvel útsynn-
ingsins, sem við bölvum svo mik-
ið hér suður á nesjum.
Logn og þoka.
En sá, sem hefir aldrei verið
staddur austur á fjörðum á logn-
kyrru kvöldi, hefir enn ekki
kynnzt til fullsyndisleikíslenzkra
fjarða. Lognið er djúpt og kyrrt,
tindótt fjöllin spegla dimmar og
fjölbreytilegar útlínur sínar í
skyggndum fleti. — Svo læðist
kannski þokan inn úr fjarðar-
mynninu, borin ósýnilegu afli í
allri kyrrðinni, hvít eins og ull
blessaðrar Maríu meyjar. Hún
fer með fjallseggjum og leggur
síðan byggðina undir sig, þegj-
andi og hljóðalaust.
Síldarþorp.
— En undanfarin sumur hefir
síldin, sá dularfulli fiskur, hald-
ið sig að verulegu leyti út af
Austfjörðum, en misjafnlega
djúpt. Og þessum litla fallega
fiski fylgir líf og fjör.
í öllum austfirzku þorpunum
er tekið á móti síld, og er svipur
þeirrar atvinnu yfirgnæfandi í
bæjarbragnum þær vikurnar. 1
þessum þorpum, sem flest eru
löng og mjó, sökum landslagsins,
er atvinnulífið fyrir allra augum,
VÍKINGUR
340