Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1968, Qupperneq 54

Allt mögulegt var reynt tíl að
hafa upp á þjófnum — en allar
tilraunir í þá átt voru alveg ár-
angurslausar. Gyðingnum þótti
sárt að missa svona mikla pen-
inga, eins og vonlegt var, en bar
sig þó vel. Hann flutti nú pen-
ingaskápinn upp í svefnherberg-
ið sitt, bjó vel og vandlega um
gluggann á herberginu, settinýja
og trausta skrá á hurðina, og
læsti dyrunum vandlega áður en
hann fór að hátta á kvöldin; þar
að auki hafði hann hlaðna
skammbyssu við hendina, og gat
ekki trúað, að stolið yrði úr pen-
ingaskápnum í annað sinn.
Svo leið fram að jólum.
Verzlun Gyðingsins gekk vel —
jafnvel betur en áður — og um
nýársleytið var hann búinn að
græða svo mikið, að hann gat á
ný lagt hundrað dali til hliðar,
og ætlaði hann nú endilega að
koma því fé á banka eins fljótt
og auðið yrði. Hinn fyrsta mánu-
dag í janúarmánuði ætlaði hann
að leggja af stað til Halifax. —
Kvöldið fyrir — um klukkan tíu
— taldi hann peninga sína; það
voru þrjú hundruð og tíu dalir og
nokkur cents. Hann lét þá í pen-
ingaveskið eins og hann var van-
ur, háttaði síðan og sofnaði. En
um morguninn, þegar hann fór á
fætur og opnaði skápinn, þá voru
þar aðeins tvö hundruð og tíu
dalir og nokkur cents — hundrað
dalir höfðu horfið um nóttina
meðan hann svaf, og það voru
einmitt hundrað dalir, sem hann
hafði ætlað að leggja í bankann.
Það voru tuttugu fimm dala seðl-
ar; hann hafði vafið bláu bandi
utan um þann bunka, og látið
hann í miðhólfið í peningavesk-
inu.
Gyðingurinn varð nú bæði
hryggur og gramur og um leið
forviða, og gat ekkert í þessu
hvarfi peninganna skilið. Honum
fannst það helzt líta svo út, að
hann hefði verið beittur göldrum.
Dyrnar á herberginu voru enn
harðlæstar og lykillinn var í
skránni að innan, glugginn hafði
ekki verið hreyfður á minnsta
hátt, svo sjáanlegt væri; og niðri
í húsinu sáust engin merki til
þess, að nokkur hefði farið þar
inn, hvorki um dyrnar né glugg-
ana. Snemma um nóttina hafði
fallið töluverður snjór, og hefðu
því átt að sjást för heim að hús-
inu, ef einhver hefði komið þang-
að seinni hluta nætur. En hvergi
sást þar móta fyrir neinum för-
um.
Mönnum þótti þessi atburður
næsta kynlegur, og var margt um
þetta talað og margar getgátur
að því leiddar. Sumir gátu þess
til, að Gyðingurinn væri að
skrökva þessu upp, eða hefði mis-
talið peningana, eða í þriðja lagi,
að hann væri ekki með réttu ráði.
Aðrir héldu að kerlingin, móðir
hans, hefði leikið á hann í hvoru-
tveggja skiptið, hefði tekið þessa
tvö hundruð dali, og ætlað að
geyma þá, þangað til þau þyrfti
nauðsynlega á þeim að halda. —
Nokkrir þóttust vita til þess, að
gömlu konunni væri illa við, að
sonur hennar setti peninga á
banka, af því hún hefði svo oft
heyrt getið um bankahrun.
Svo var leynilögregluþjónn
fenginn frá Halifax. Sumir sögðu
að það hefði verið lítt reyndur
maður. En hann gjörði allt, sem
hann kunni í þessu efni, og fór
að öllu eftir nýjustu reglum list-
arinnar. Hann mældi húsið hátt
og lágt, skoðaði hverja smugu og
hverja fjöl, sem í húsinu var, og
komst loks að þeirri niðurstöðu,
að þjófurinn hefði komist upp á
húsið á sunnudagskvöldið, þegar
byrjaði að snjóa, og hefði síðar
um nóttina farið ofan um múr-
strompinn (sem var mjög víður),
og þannig komist inn í svefnher-
bergi Gyðingsins, og hefði svo
komist frá húsinu aftur áður en
hætti að snjóa, og þessvegna
hefðu för hans ekki sést um
morguninn.
Þetta þótti ekki sennileg til-
gáta, en samt fannst mönnum það
ekki alveg ómögulegt, að slung-
inn þjófur og lítill vexti hefði
getað komist inn í herbergið með
því móti, að fara ofan um reyk-
háfinn. — Mönnum hafði ekki
áður dottið reykháfurinn í hug.
En svo kom gamla spurningin á
ný: Hví tók þjófurinn ekki alla
peningana, sem í skápnum voru,
fyrst hann tók nokkuð á annað
borð ? Hví tók hann ekki peninga-
veskið með öllu, sem í því var?
Og hví var hann að hafa fyrir
því að læsa skápnum áður en
hann fór? Það þurfti þó ofurlít-
inn tíma til þess; og innbrots-
þjófar standa víst ekki lengur
við en þeir nauðsynlega þurfa,
þar sem þeir stela. — En svo leit
það út, sem þessi þj ófur ætti ekki
sinn líka í víðri veröld. Hann
hlaut að heyra til alveg spánýj-
um þjófaskóla — var kænni,hug-
rakkari, kurteisari (jafnvel ofur-
lítið mannúðlegri) en þjófar al-
mennt gerast. Hann vildi auð-
sjáanlega ekki gera neinum bilt
við, tók ekki aleigu manns,
skemmdi ekkert, og gekk frá öll-
um hirzlum eins og þær voru áð-
ur — fór bara burtu með tæpan
þriðjung af öllum peningunum.
Undarlegur glæpamaður þetta!
— Alveg einstakur þjófur!
Þannig hugsuðu menn þar í
þorpinu. En allir voru jafnnær
eftir sem áður. Þjófurinn fannst
hvergi, og enginn sá ráð til að
finna hann. Lögregluþ j ónninn
fór aftur heim til Halifax. En
Gyðingurinn hét að gefa þeim
manni hundrað dali, sem hefði
upp á þjófnum.
En nú kemur Hallur til sög-
unnar.
Hann fór líka að hugsa um
þetta og velta því fyrir sér á
ýmsa vegu. Honum fannst þetta
vera líkast flókinni gátu — líkast
reikningsdæmi — líkast leik á
taflborði — og hann gat ekki í
öðru skilið, en að hægt væri að
ráða fram úr þessu með ofurlít-
illi umhugsun. Og allt í einu þótt-
ist hann sjá, hvernig í öllu lægi
— hvernig peningarnir hefðu
hoi’fið og hver væri þjófurinn.
Hann gat svo um það við hús-
bónda sinn, að hann héldi að hann
gæti fundið þjófinn og jafnvel
þjófinn líka.
Húsbóndi Halls fór nú á fund
Gyðingsins og sagði honum, að
hann þekkti mann, sem gæti bent
370
VÍKINGUR