Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1971, Síða 10

Hin aldnu hempa
Sigurpáll er nú 68 ára gamall.
Undir heiðríkum himni liggur
landið fagurt og frítt. Ut við
öldustokk varðskipsins Þórs
stendur aldraður maður og horf-
ir á hin fögru sveitabýli, sem
blasa við frá varðskipinu, þar
sem það klýfur spegilsléttan
sjóinn á ferð sinni inn Beru-
fjörð. Þetta er hin aldna kempa
Sigurpáll Steinþórsson, sem
þama lítur ástaraugum til þeirra
sveitabýla, sem renna framhjá.
Sveitin á jafnmikla ást í brjósti
hans og sjórinn, því hvort-
tveggja hefur hann stundað. Og
þó þessi kempa sé nær sjötugu,
þá má hver ungur piltur öfunda
hann af líkamsburði og þrótti.
Sigurpáll er einnig góður sögu-
maður og getur fléttað sögu sína
góðlátri kímni. Menn veltast
um af hlátri, þegar hann segir
söguna af penpíulegu borgara-
stelpunni, sem var í sveit, og
þótti það klám að nefna nafn
hrútsins og því sagði hún alltaf,
þegar hún var tilneydd til að
nefna hrútinn á nafn. „Hann er
kominn í túnið óþokkinn, sem
stekkur upp á ærnar.“
Sigurpáll Steinþórsson, er
fæddur 20. september 1903 að
Þverá í Ólafsfirði, sonur hjón-
anna Steinþórs Þorsteinssonar og
Kristjönu Jónsdóttur. Þegar Sig-
urpáll var á fjórða ári fluttust
Siffurpáll Steinþórsson
foreldrar hans að Vík í Héðins-
firði. Ekki var jörðin stór, sem
þau hjónin fluttust á. Jörðin
fóðraði aðeins eina kú, og varð
því faðirinn að leita lengra til
að afla heimilinu matar. Sótti
hann til fiskjar, á vorin og sumr-
in, á fjórrónum árabát og gaf
það vel í búið.
Bærinn Vík stóð rétt við mar-
bakkann, upp á smá hól. í
aftakaveðrum af norðri og suðri,
var bærinn umflotinn sjó. En
aldrei komst sjórinn til að leka
niður í kjallarann, því upp fyrir
hólinn komst sjórinn aldrei.
Sigurpáll var ekki gamall, þeg-
ar hann fór að sýna áhuga á
sjónum. Hann var þá iðulega
niðri í fjöru, þegar faðir hans
og aðrir voru að leggja á sjó-
inn og þurfti þá oft að taka hinn
unga svein með valdi grátandi
frá skipi. Sá ungi hélt þá um
hnífilinn (stefnið) og varð hinn
versti, þegar hann varð að sleppa.
Sigurpáll var ekki nema 6-7
ára þegar faðir hans leyfði hon-
um að beita lóðarspotta, sem
hafði 60 króka. Faðirinn hafði
það mikla ánægju af þessu, að
hann réri með soninn út og lét
hann sjálfan leggja, þennan
spotta, framan við fjöruna und-
an íbúðarhúsinu í Vík. Síðan var
hinn ungi sveinn látinn draga
línuna og mikil var ánægja hans
þegar lúða birtist á einum krókn-
um í sjóskorpunni. Sá litli inn-
byrti lúðuna, en hún gerði sér
lítið fyrir og skellti honum um
koll.
Strax og Sigurpáll hafði aldur
til, var hann látinn gefa fénu,
þegar það var í húsum. Beitar-
húsin voru í um það bil 1%
km. fjarlægð frá bænum. Leiðin
þangað lá inn ströndina fyrir
fjarðarbotninn, þar sem áin
rennur til sjávar úr vatninu. Á
vetrum var oft yfir ísbrú að
fara, en alltaf var fylgst með
hinum unga sveini að heiman.
Sigurpáll komst snemma í
kynni við Víkuránna. Hann var
eitt sinn að leika sér á brúnni,
sem lá yfir ánna, ásamt Stefáni
Stefánsyni, Björnssonar. Þeir
höfðu spýtudrumb í spotta, sem
þeir sigldu eftir ánni. Brúin var
6 metrar á lengd og um 40 sm.
á breidd, en helmingur brúar-
innar var klofinn af rekatré.
Sigurpáll fer út á tréð, sem
mjög var hált af slíi, og það
skiptir engum togum að hann
missir fótanna og slengist út í
ánna. Það sem varð honum til
bjargar var að þetta var ekki
langt frá húsi foreldra hans, en
á húsinu var gluggi á suðurhlið-
inni þar sem faðir hans sat og
VlKINGUR
298