Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1971, Síða 40

FRAMHALDSSAGAN
„MARY DEARE“
eftir Hammond Innes.
Það er einasta von mín. Ég
verð að fá sannanir."
„Fyrir hverj u ?“ spurði Mike.
Hann leit með flöktandi augna-
ráði á okkur báða á víxl.
„Ég verð að ganga úr skugga
um, að sprenging hafi átt sér
stað í fremstu lestinni.
„En það hlýtur að falla und-
ir starfssvið viðkomandi yfir-
valda, að hafa afskipti af þeim
málum“, sagði Mike.
„Nei, nei, ég verð að fullvissa
mig um það“.
„En ef þér færuð til yfirvald-
anna og segið þeim sannleik-
ann“, sagði ég. „Ef þér segðuð
þeim frá tilboði Dellimare....“
„Það gæti ég ekki gert“, svar-
aði hann og starði á mig sljóv-
um augum.
„Hvers vegna ekki“, spurði
ég. „Hvers vegna ekki?“
Hann leit niður og handlék
glasið.
„Þér voruð með mér um borð
í skipinu“. „Drottinn minn“,
hvíslaði hann, að þér skuluð ekki
ennþá hafa getið yður til um hið
rétta í þessu máli. Spyrjið mig
ekki frekar. Farið heldur með
mig út þangað. Seinna.... þegar
ég hef fengið sannanir...“
Hann lauk ekki við setning-
una, en starði beint í augu mér
og bætti við:
„Nú, ætlið þér að koma með
mér þangað út?“
„Því miður“, svaraði ég. „Þér
hljótið að skilja, að nú er það
ómögulegt“. Hann rétti út hend-
ina og greip í handlegg minn.
„1 guðanna bænum“. Skiljið
þér mig ekki? Þeir ætla sér að
ná skipinu á flot og sökkva því
á djúpu vatni, og þá mun ég
aldrei fá að vita....“
Hann virtist hafa gefist upp
og ég kenndi í brjósti um hann.
En svo leit hann á mig heift-
ar augum.
„Ég hélt að þér væruð heiðurs-
maður, Sands“, sagði hann
skjálfandi röddu, ég trúði á það,
að þér mynduð taka áhættuna,
— þér og Duncan“.
„Fjárinn hirði ykkur“. „Þér
sögðuð að þér munduð taka mig
með“.
Hann reis á fætur, handleggs-
vöðvarnir stríkkuðu og líkami
hans var ekki slappur lengur.
„Þér eruð víst ekki hræddur,
er það vegna þess, að það hefir
verið gefin út handtökuskipun
á mig?“
„Nei“, svaraði ég, ekki aðeins
það“. Hvað er það þá?“
Ég teygði mig yfir borðið eftir
umslaginu.
„Þetta er ein af orsökunum“,
sagði ég og fleygði því á borðið
fyrir framan hann þannig, að
fimmpundaseðlarnir féllu út úr
því og lágu á dreif, hvítir eins
og dánartilkynning.
„Þér fóluð mér þetta í hendur,
án þess að skýra mér frá hvað
það væri“.
Ég sá, að hann starði á seðl-
ana ráðþrota á svip, og hélt á-
fram:
„Hvers vegna sögðuð þér
mér ekki sannleikann?“ Hvers
vegna tókuð þér þessa peninga?“
„Hvers vegna skýrðuð þér ekki
réttinum frá tilboði Dellimare?"
Ég hikaði og leit sem snöggv-
ast á hann, en hann mætti ekki
augnaráði mínu.
„Þér tókuð peningana úr klef-
anum hans, þér gerðuð það eftir
að hann var dauður. Var það
ekki svo?“
„Jú“, svaraði hann hljómlausri
röddu. „En hvers vegna?“
„Hvers vegna?“
Hann leit upp og starði á mig
og nú sá ég sama augnaráðið
og ég mætti, þegar ég hitti hann
í fyrsta skipti um borð í Mary
Deare.
„Vegna þess, að þeir voru þar.
Ég áleit að þeir tilheyrðu honum
ekki lengur.
„Nei, ég veit annars ekki.“
Hann hnyklaði augnabrúnirn-
ar, eins og hann reyndi að ein-
beita hugann að einhverj-u, sem
hann hafði ekki áhuga fyrir.
Hann leit út fyrir, að vera yfir-
gefinn og glataður í eigin víti,
sem hann sjálfur hafði skapað
sér.
„Ég held að ég hafi ekki verið
með réttu ráði þegar ég tók þá.
Það var hættulegt, ég skildi
það seinna.“
„En þá... ég var niðurbrotinn,
— og þegar þér vitið, að ég var
að berjast við útgerðarfélag, til
að sanna að ég gerði allt sem í
mínu valdi stóð, til að bjarga
skipinu, sem þeir vildu ekki að
ég bjargaði....“
Hann þagnaði, en sat áfram
og virtist hugsa um allt annað.
„Var það þessvegna, að þér
skýrðuð réttinum ekki frá tilboði
Dellimare? spurði ég.
„Nei“, svaraði hann og reis
snöggt á fætur. „Nei, það var
ekki vegna þess“.
Hann stóð þögull drykklanga
stund og horfði út um opna lúk-
una, svo sneri hann sér að borð-
inu aftur.
„Skiljið þér þetta ekki ennþá“,
spurði hann og festi augun á
mér.
328
VlKINGUR