Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1973, Blaðsíða 34

JJjóoruóta. í ían cíi
Mér finnst það í sannleika
helv... hart,
að hafa ekki jörð til að
ganga á.
K. N.
Það kemur ekki sjaldan fyrir
í einka samkvæmum hjá hinum
almenna borgara, að eftirleiknum
lýkur í réttarsalnum.
Þegar fólk, sem daglega lifir
gráleitu og gleðisnauðu lífi,
kemst óvænt í snertingu við veru-
lega peningaupphæð, fyllist það
óstjórnlegri löngun til að njóta
lífsins eftir beztu getu; drekka,
svalla og lifa svo hátt að það
spyrst og heyrist í sjö konungs-
dæmum eins iengi og seðill finnst
í veskinu,
Flöskurnar á borðið! Margar
flöskur. Eins margar og við get-
um innbyrt.
Og boðin ganga, fyrstu „hleðsl-
unni“ er slegið í borðið og er
fagnað með gleðiópum.
Þorstinn vex og gleðin eykst
og tímanlega, áður en fyrstu
birgðirnar eru þrotnar, eru
nokkrir ólatir náungar þegar
horfnir til að afla nýrra birgða.
Hversu miklu magni fámennur
hópur getur torgað t. d. á einum
sólarhring er beinlínis ótrúlegt.
Og hvað skeð getur á þessu
tímabili drykkjusvalls, áður en
það endar með ósköpum! Það er
erfitt fyrir þátttakendurna að
henda reiður á atburðunum í
smáatriðum, eftir á.
Þegar allir þeir, sem gera eiga
grein fyrir atburðunum, hafa
verið „hátt uppi“ leggst víma
óminnis yfir stað og stund, svo
að jafnvel skörpustu augu rétt-
vísinnar tekst ekki að upplýsa
hvernig úr, peningaveski, eða
þúsundkall berst milli handa og
hverfur á leiðinni.
Algjör „sólmyrkvi" yfir öllu
sjónarsviðinu og getur þessvegna
oft á tíðum afmáð allar sannan-
ir fyrir sekt eða sakleysi við
efti r *\J, Jt^ijliuarcl
Þar kom stúlka. sem kölluð var
„blóðappelsínan“
Ég var handtekinn fyrir að sofna
á bekknum
réttarhöld, vegna þesskonar at-
burða.
Ungur vélstjóri var afskráður
í Olsó eftir margra mánaða sigl-
ingu á Austurlönd. Hann er
með hýruna sína í veskinu, — er
einhleypur og ágætlega upplagð-
ur í hressilegt geim. Hann þyrst-
ir eftir lífsins gæðum, sem að-
eins er hægt að veita sér á þurru
landi og reiðubúinn að gjalda
þann munað, sem hann kynni að
eiga kost á að njóta.
Fyrstu nóttina gengur þetta
allt að óskum. En morguninn
eftir er hann skelþunnur.
Klukkan sex um morguninn
sat hann á „þurri“ veitingastofu
niðri við járnbrautartorgið í fé-
lagsskap með ungum sjómanni,
Ansgar að nafni.
Það er hættulegt að hittast
svona snemma að morgni, eftir
nætursvall. Ekki sízt á fmrrurn
stað, eins og nú. Það endar næst-
um því alltaf með skelfingu og
í þetta skiftið í réttarsalnum.
Á ákærendabekknum sitja tveir
menn; Jesper og Ansgar, ákærðir
fyrir þjófnað. Þeir neita báðir
ákærunni.
Fyrsta vitnið er ákærandinn,
vélstjórinn.
„Þekktuð þér þennan Ansgar
frá því áður?,“ spyr dómarinn.
„Ég hefi hitt hann í nokkrum
erlendum höfnum, en get ekki
sagt að ég þekki hann neitt að
ráði.
„Hvernig komust þér þá í slag-
tog við hann?“ „Ég bauð honum
uppá ölglas.“ „En þetta var á
kaffistofu?"
„Jú, reyndar, ég man nú ekki
hvernig hann reddaði því, en
hann virtist kunnugur og þekkti
allar leiðir.“
„Drukkuð þið heila flösku af
öli?“
„Hún hrökk nú skammt, við
drukkum 2 flöskur og nokkra
snapsa, já, þ. e. a. s. hvor um
sig.“
34
VÍKINGUR