Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1973, Blaðsíða 55

meira áberandi en áður. Brigg-
skipið fór vel í sjó þegar búið var
að leggja til, og samt brakaði og
gnast í bitum, böndum og skil-
þiljum eins og skipið væri að
rífa sig í sundur í óveðri. Horn-
blower hratt þessari hugsun frá
sér og hélt ímyndun, en þegar
hann hafði þurrkað sér og var
kominn í beztu föt skipstjórans,
þá kom þessi hugsun aftur.
Briggskipið stundi eins og und-
an þungu álagi.
Hann fór til þess að sjá hvern-
ig verkið gengi, en vart hafði
hann verið tvær mínútur uppi,
þegar einn Fransmaðurinn, sem
var að seilast eftir línuspotta,
snarhætti að hreyfa sig og glápti
á þilfarið. Hann beygði sig og
tók í samskeytalínu á þilfarinu,
leit upp, horfðist í augu við
Hornblower, og kallaði til hans.
Hornblower gerði enga tilraun til
þess að látast skilja hann, enda
þurfti þarna engrar skýringar
við. Samskeytin á þilfarinu voru
að gliðna í sundur, tjaran var
farin að vella upp. Hornblower
leit á þetta án þess að átta sig í
bili — þarna var um ein tvö fet
að ræða, en aðrir hlutar þilfars-
ins virtust traustir.
Nei. Þegar athygli hans einu
sinni hafði verið vakin á þessu
og hann litaðist um, þá sá hann
að á þilfarinu var tjaran milli
plankanna farin að bólgna upp,
íyftast. Takmörkuð reynsla hans
náði ekki svona langt, jafnvel
ekki neitt sem hann hafði lesið
og það var þó nokkuð. En nú var
franski skipstjórinn kominn til
hans og horfði á þilfarið líka.
„Farmurinn!“ sagði hann.
„Hann-------hann stækkar!"
Nú kom Matthews til þeirra,
og án þess að skilja frönsku,
skildi hann hvað var að gerast.
„Heyrði ég ekki rétt, að
skipið væri með hrísgrjónafarm,
herra?“
“Jú.“
„Þarna kemur það! Sjórinn
hafði komizt í þau og þau bólgna.“
Það var og. Þurr hrísgrjón,
sem bleytt eru upp, tvöfaldasí
eða þrefaldast að fyrirferð.
VÍKINGUR
Farmurinn var að bólgna upp og
brjóta skipið utan af sér. Horn-
blower mundi allt í einu eftir
brakinu og brestunum, sem hann
hélt sig heyra þegar hann var
niðri að skipta um föt. Þetta var
skuggaleg stund. Hann svipaðist
um yfir hinn úfna fjandsamlega
sæ til þess að sækja þangað hug-
myndir eða hjálp, en þar var
hvorugt að hafa. Nokkrar sek-
úndur liðu áður en hann treysti
sér til þess að tala, og taldi sig
færan um að halda reisn og virðu-
leik sjóliðsforingja þegar hann
lendir í erfiðleikum.
„Því fyrr, sem við komum segl-
unum fyrir gatið, þeim mun
betra,“ sagði hann. Það var til of
mikils ætlast að rödd hans væri
fullkomlega eðlileg. „Ýtið við
þessum Frökkum.“
En rétt þegar hann sagði þetta
fann hann eins og snöggt högg
beint undir fótum sér, eins og
einhver hefði barið í þilfarið með
tréhnalli. Skipið var blátt áfram
að rifna í sundur.
„Flýtið ykkur með seglið,“
kallaði hann, og sneri sér aftur
að mönnunum, og varð sjálfum
sér reiður vegna þess, að tónn
í röddinni hafði komið upp um
óvirðulegan æsing.
Loks var lokið að ganga frá
seglinu, taugar voru festar í
jaðra þess, farið fram á stafn,
seglið látið síga útbyrðis og dreg-
ið síðan aftur á bæði borð unz það
kom að gatinu. Homblower var
að fara úr fötunum, ekki vegna
þess að hann vildi hlífa fötum
skipstjórans, heldur vegna þess,
að hann ætlaði að halda þeim
þurrum fyrir sjálfan sig.
„Ég ætla að sjá til þess að
seglið komizt á réttan stað,“ sagði
hann Matthews, hafðu línuna til-
búna fyrir mig.“
Honum fannst fáklæddum og
blautum, eins og vindurinn hvini
beint í gegnum sig, og þegar
hann nuddaðist við skipshliðina
þá flumbraðist hann og flagnaði
af honum ekki svo lítið af skinni,
en bárurnar sveifluðu honum
glaðhlakkalega og tillitslaust.
Hann sá til þess að seglið lenti
yfir gatinu, og sér til mikillar
ánægju að þessi „motta“ þrýstist
að gatinu, og myndaði þar dæld,
svo að hann var viss um að tekið
var fyrir lekann. Þeir höluðu
hann upp aftur og biðu skipana,
en hann stóð þarna nakinn, orð-
inn heimskur af svefnleysi, kulda
og þreytu, og barðist við að taka
næstu ákvörðun.
„Vendið henni aftur yfir á
stjór,“ sagði hann loks.
Þegar hann var aftur kominn
í föt, fann hann Matthews, sem
beið hans njósnaralegur á svip.
„Herra.“ sagði hann, „ég bið
afsökunar, en mér lízt ekki á
blikuna. Hreint út sagt, mér líst
ekki á hvernig hún fer í sjónum.
Hún er að síga og hún er að
springa, það er ég viss um. Bið
yður að afsaka, herra að segja
þetta.“
Niðri hafði Hornblower heyrt
gnesta og braka í skipinu, og
uppi var svo að sjá að samskeytin
á þilfarinu færu víkkandi. Jafnt
því sem hrísgrjónin bólgnuðu og
þrútnuðu höfðu þau þvingað
sundur samskeyti og þar féll inn
sjór og bleytti grjónin alls staðar
og skipið var að opnast eins og
blóm, sem springur út.
„Nei, sjáið þér herra.“ sagði
Matthews allt í einu.
Þarna um bjartan dag trítlaði
grátt kvikindi eftir skammdekk-
inu og meðfram lensportunum á
kulborða, og annað á eftir og þar
eftir enn annað og fleiri. Rottur!
Eitthvað alvarlegt hlaut að vera
á ferð niðri í skipinu, að þær
skyldu koma á þilfar um bjartan
dag. Hornblower fann dynk und-
ir fótunum eins og eitthvað væri
að splundrast þar. Þó, enn var
eitt ráð, sem til varnar mátti
verða, að hann ætlaði.
„Ég hendi farminum fyrir
borð,“ sagði Hornblower. Hann
hafði aldrei á ævinni talað þetta,
en lesið um það. „Náið í fangana
og við skulum taka til starfa.“
Skálkuð lestarlúkan var ein-
kennilega upphvelfd og það sagði
sína sögu. Um leið og fleygamir
voru barðir lausir brast einn
65