Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1973, Blaðsíða 37

æði!“ hrópaði dómarinn hneyksl-
aður.“ Og maðurinn átti að mæta
fyrir rétti! Ég hefi aldrei heyrt
annað eins.“
„Nei, það má víst segja svo.
En við vorum orðnir svo þyrst-
ir eftir drykkjuna kvöldið áður.“
„Öjá, nóg um það. Þegar Jesp-
er var farinn, sat ég svo ein-
manna og niðurdreginn á bekkn-
um niður við tollbúðina, — en
svo kom þarna aðvífandi náungi,
sem ég þekkti og settist hjá mér.“
„Ert það þú,“ sagði ég.
„Já það er ég,“ sagði hann.
Nú, auðvitað lifnaði ég allur
við.
„Ef ég ætti nú nokkra skild-
inga skyldi ég, svei mér „spand-
era“ einum bjór á þig,“ sagði
ég.
Við því er nú víst ekkert hægt
að gera.
En svo mundi ég allt í einu eft-
ir úri vélstjórans í vasa mínum.
„Viltu fara og veðsetja þetta
úr fyrir mig, sagði ég. Er það
þitt, spurði hann. Já, víst í helv.
er það mitt úr, svaraði ég. Hvers-
vegna ferðu þá ekki sjálfur,
spurði hann. Það er ekki eins
klárt, þú sérð, að ég er hálfur,
en þú ert olræt.
Svo fór hann og kom aftur
með 80 krónur. Svo urðu þá
nokkrir bjórar og snapsar í við-
bót.“
Rétturinn stynur og dómarinn
þolir nú ekki öllu lengur að hlusta
á fleiri drykkjusögur.
„Finnst ykkur karlmannlegt,
að fylla yður svona af vínanda?“
„Onei, en þetta bragðazt af-
bragðsvel þegar maður er þunn-
ur og þyrstur.
„Urðuð þér ekki veikur?“
„Nei, svo sannarlega varð ég
ekki veikur, en ég var tekinn
fastur af því að ég var svo ó-
heppinn, að sofna þar sem ég
sat.“
„Þér áttuð þó að vita, að það
var ólöglegt, að veðsetja annars
manns úr.“
„Ég hugsaði nú ekki svo ná-
kvæmlega um það. Reyndar vor-
um við orðnir það góðir vinir,
vélstjórinn og ég, að ég var hár-
VÍKINGUR
viss um, að hann mundi ekki
segja nokkurn skapaðan hlut,
þegar ég afhenti honum pant-
seðilinn, svo að hann gæti leyst
út úrið sitt.“
„Nú en hann hefir kært yður
fyrir þjófnað,“ svaraði dómar-
inn.
Jú, reyndar, en ég hefi heyrt
að hann sjái mikið eftir því.“
„Vélstjórinn hafði hlustað á
framburð Ansgar með mikilli at-
hygli. Nú bað hann um orðið.
„Hvað var nú það,“ spurði
dómarinn. Allt það sem Ansgar
sagði var sannleikanum sam-
kvæmt.
Hefði ég vitað málavöxtu hefði
ég aldrei kært hann. Urið mitt
hefði ég fengið aftur, ég leysti
það út sjálfur og þetta var að-
eins lán og ég tek mína ákæru
aftur.“
„Nei, það er, því miður, ekki
hægt,“ svaraði dómarinn.
„Mér þykir þetta miður, meira
hefi ég ekki að segja um þetta
mál.“
Eftir klukkutíma bið kom
dómurinn:
Ansgar var dæmdur í fjórtán
daga fengelsi — skilorðsbundið
— fyrir traustatakiö á úrinu.
inu.
Hins vegar var Jesper sýkn-
aður.
Það, sem honum bjargaði var,
að allir peningarnir komu til
skila og vélstjórinn var engan-
veginn viss nema að hann sjálf-
ur hefði lætt veski sínu undan til
að forða peningum sínum frá því
að hverfa.
„Hann var sýnilega miður sin
og leiður yfir því, að hafa or-
sakað afskipti dómstólanna og
þetta með úrið! Það mál var klárt
og þrátt fyrir dóminn tókust þeir
Ansgard í hendur.
Og öll hélt hersingin af stað
útúr réttarsalnum niður á strik-
ið, ákveðin í því, að fá sér einn
skjólgóðan svalardrykk, eftir að
hafa sloppið svo vel' frá réttvís-
inni. Það var nú þetta með hann
Ansgar veslinginn. Hann átti nú
skilið að fá einn extra!
Endursagt. G. Jensson
Margur maðurinn segir við
sjálfan sig og jafnvel aðra:
það
kemur
alúrei
neitt
fyrir
mig
Þetta eru staðlausir stafir,
því áföllin geta hent
hvern sem er,hvar sem er.
Það er raunsæi að tryggja.
Hikið ekki — Hringið strax
ALMENNAR
TRYGGINGARf
Pósthússtræti 9, sími 17700
37