Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1973, Blaðsíða 53

Á myndinni er freigáta að nafni Avenger
„Hvar hitti skotið, herra?“
sagði hann.
„Einhvers staðar bakborðs-
megin og framarlega, gæti ég
trúað.“
Þeir Hornblower og Matthews
könnuðu málið en gátu ekkert séð.
„Eg get ekkert séð, herra,“
sagði Matthews. Látið þér mig
síga niður í pelastykki, og ég ætla
að vita hvað ég get séð,“ sagði
hann.
Hornblower var að því kominn
að fallast á þetta, en breytti um
skoðun.
„Ég fer sjálfur," sagði hann.
Matthews og Carson brugðu
um hann pelastykki, og létu hann
síga útbyrðis. Hann dinglaði við
skipshliðina en sjórinn freyddi
rétt neðan við hann og þegar
skipið hjó og valt, þá fór hann
í kaf upp að mitti, og auk þess
danglaði hann til og frá eftir
velting skipsins. Mennirnir með
línuna fluttu sig hægt aftur eftir
og gáfu honum nægan tíma til
þess að athuga alla síðu skipsins,
sem var ofan við sjómál, og þar
var ekki gat að sjá. Hann sagði
Matthews þetta þegar þeir drógu
hann upp.
„Þá er það neðan við sjólínu,
herra," sagði Matthews og kom
þar með orðum að því, sem Horn-
blower hugsaði. „Þér eruð vissir
VÍKINGUR
um það, herra, að skotið hafi
hitt?“
„Já, ég er viss um það,“
hreytti Hornblower út úr sér.
Svefnleysi og áhyggjur voru að
gera hann stuttan í spuna, og
hann varð að tala hranalega eða
þá að hann færi að skæla (og hér
verður að minnast þess, að Horn-
blower var sautján ára, — ), en
hann hafði þó ákveðið hvað næst
skyldi gert.
„Við verðum að venda og at-
huga þetta betur,“ sagði hann.
Með þessu móti mundi hliðin, sem
gatið hlaut að vera á, koma hærra
úr sjó, og ekki jafn djúpt á því.
Þegar skipið tók að hallast á
stjórnborða, létu þeir hann síga
niður aftur og svo langt niður,
að fætur hans skröpuðu sjávar-
gróður á síðunni.
Enn drógu þeir hann eftir
skipshliðinni, og rétt aftan við
framsigluna fann hann það, sem
hann var að leita að.
„Ekki lengra,“ galaði hann, og
tókst að vinna bug á þeirri ör-
væntingu, sem sótti á hug hans.
„Látið síga! Tvö fet eða svo;“
Nú tók sjór honum í mitti, og
þegar skipið valt, þá fór hann
snöggvast í bólakaf, og þegar
sjórinn laukst saman yfir höfði
hans, var það næstum eins og
hann væri snögglega að deyja.
Hérna var það, tveim fetum neð-
an sjólínu, og það þótt skipið
hallaðist á stjórnborða. Þarna
hafði splundrast gat á skipið,
fremur ferkantað en kringlótt,
svo sem fet að þvermáli. Horn-
blower fannst hann jafnvel heyra
sjóinn bulla .og ólga inn í skipið,
en það gat verið ímyndun.
Hann kallaði upp á þilfarið að
draga sig upp aftur, og þeir
hlustuðu áfjáðir á það, sem hann
hafði að segja.
„Tveim fetum neðan við sjó-
línu, herra, sagði Matthews.
„Hún sigldi nauðbeitt og hall-
aðist mikið þegar við hittum
hana,“ bætti hann við, en hún
hlýtur að hafa lyfst á báru þegar
hún fékk skotið, og auðvitað ligg-
ur hún dýpra í sjó núna.“
Og það er einmitt lóðið. Hvern-
ig, sem þeir reyndu að halla henni
eins og komið var, þá myndi gatið
allt að einu vera undir sjólínu.
Eitthvað varð að gera til þess að
stöðva lekann, og svo hafði Horn-
blower lesið í handbókum, að
hann vissi hvað átti að gera og
hvernig.
„Við verðum að fóðra segl og
koma því fyrir gatið,“ sagði hann.
„Kallið Frakkana upp.“
Að fóðra segl í þessu sambandi
var að gera það að einskonar
mottu með því að draga í það
íjöldan allan af hálftáinni línu,
en síðan var þetta látið síga út-
byrðis og yfir gatið. Þrýstingur-
inn að utan átti þá að klemma
þessa mottu fyrir og inn í gatið,
svo að lekinn stöðvaðist, eða
minnkaði að minnsta kosti veru-
lega.
Frakkarnir voru ekki sérlega
fljótir til aðstoðar við þetta verk.
Þetta var ekki lengur þeirra skip,
og þeir voru á leið í enskt fang-
elsi, svo að jafnvel þótt líf þeirra
kynni að vera í veði, þá voru þeir
næsta sinnulausir um þetta. Það
tók tíma að ná í nýjan segldúk,
þræða í hann línu og skera og
tæja.
Hornblower fór niður til þess
að leita sér að þurrum fötum,
og þar fannst honum að brakið
og brestirnir í skipinu væru
58