Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1973, Síða 52

„Ég geri það seinna,“ svaraði
Hornblower, og reyndi að láta
ekki heyrast á röddinni, að hon-
um hafði alls ekki dottið þetta
í hug.
Hann vissi þó að þetta var
skynsamlegt, og hann reyndi satt
að segja að fara eftir ráðlegg-
ingunni, fór niður, og fleygði sér
á bedda skipstjórans, en auðvitað
gat hann ekki sofið. Þegar hann
heyrði varðmanninn gala niður
stigann til þess að vekja hina
vaktina, sem raunar sváfu í
næsta klefa við hann, þá gat hann
ekki stillt sig um að fara upp
aftur til þess að sjá að allt væri
í lagi. Hann vissi að óhætt var að
treysta Matthews, en vart hafði
hann kastað sér út af aftur þegar
hann hentist á fætur kaldur af
kvíða. Hann rauk upp og frammá
skipið, þar sem Matthews var á
verði.
„Við höfum ekkert gert til þess
að athuga hvort skipið lekur,“
sagði hann. „Við ættum að finna
hvort svo er.“
„Ójá, ójá, herra,“ sagði Matt-
hews umbúðalaust, og gekk aftur
að dælunni.
„Ekki deigur dropi, herra,“
sagði hann þegar hann gaf Horn-
blower- skýrslu sína. „Hún er
þurr eins og panna frá gærdeg-
inum.“
Hornblower varð þægilega
hissa, ef svo má segja. Öll skip,
sem hann hafði heyrt um, láku
alltaf eitthvað. Jafnvel um borð
í hinu velsmíðaða „Indefatigable“
hafði verið nauðsynlegt að dæla
daglega. Hann vissi ekki hvort
þetta væri sérstakt fyrirbæri eða
athugavert. Hann vildi í senn
ekkert um þetta segja og láta
eins og hann væri hinn rólegasti.
„H’m,“ var hið eina, sem hann
sagði l'oksins. Það, að MARIE
GALANTE lak ekki, hefði átt að
gera honum auðveldara að sofna,
ef vindurinn hefði þá ekki tekið
upp á að breytast og hvessa nokk-
uð skömmu eftir að hann var
kominn niður. Það var Matthews,
sem kom og barði að dyrum með
heldur óþægilegar fréttir.
„Við getum ekki haldið stefn-
unní, sem þér gáfuð okkur, mikið
lengur,“ sagði hann. „Og það er
að verða byljótt.“
„Gott, ég kem upp, Matthews,
vekið hina,“ sagði Hornblower
stuttur í spuna, eins og hann
hefði verið vakinn óvænt, en var
yfirvarp til þess að dylja óró-
leika hans.
Með svo fáa menn þorði hann
ekki að taka minnstu áhættu
vegna veðurs, því að ekkert var
hægt að gera í snatri, eins og
hann komst brátt að raun um.
Hann varð að taka við stjórn
meðan menn hans fjórir strituðu
við að rifa segl og koma öllu í
lag, og þegar því var um það bil
lokið, þá hafði vindur gengið það
mikið í norður, að útilokað var
að MARIE GALANTE gæti hald-
ið norðaustlægu striki. Þótt siglt
væri eins nálægt vindi og unt var,
þá var sýnilegt að þá mundi ekki
með þessari stefnu taka fyrir
Ushant (smáeyja skammt norð-
vestur af Bretaskaga (Bretagne).
Hornblower lét annan taka við
stýrinu og fór niður, en það, sem
hann sá þar á korti, staðfesti að-
eins þá óþægilegu ályktun, sem
hann þegar hafði komizt að í
huganum. Þar sem hann var svo
fáliðaður þorði hann ekki að
halda sömu stefnu í þeirri von að
áttabreyting yrði aftur, og hon-
um hafði verið innrætt dyggilega
hvaða hættu strönd á hléborða
gæti haft í för með sér. Það var
ekkert að gera annað en að venda,
og honum var þungt í skapi þeg-
ar hann fór upp aftur.
„Allir tilbúnir að venda,“ belj-
aði hann og reyndi að stæla herra
Belton, þriðja lautinant á „Inde-
fatigable."
Þeim tókst að venda og briggin
tók nýja stefnu eins nálægt vindi
á stjórnborðsbóg og gerlegt var.
Skipið fjarlægðist nú að vísu
Frakklandsströnd, en líka næst-
um eins mikið strendur Englands.
Vonin um tveggja dægra siglingu
til Englands var fokin í vind, og
öll von úti um það, að Horn-
blower gæti sofnað.
Árinu áður en hann gekk í
sjóherinn hafði Homblower sótt
tíma í frönsku. Nokkuð af því,
serri hann hafði lært, hafði setzt
fast í stál’minni hans. Honum
hafði aldrei til hugar komið að
þetta kæmi að haldi, en hann
komst að raun um annað þegar
franski skipstjórinn heimtaði við-
tal um það bil er dagur rann.
Frakkinn skildi ekki orð í ensku,
og það var Hornblower nokkurt
undrunar- og gleðiefni, að þeir
gátu sæmilega bjargast við
frönsku, þegar hann loks hafði
unnið bug á feimni sinni og fór
að stauta frönskuna.
Skipstjórinn virtist skynja hreyf-
ingar skipsins undir fótum sér
með athygli.
„Hún fer dálítið þungt í sjó,
eða hvað?“ sagði hann.
„Það kann að vera,“ svaraði
Hornblower. Hann þekkti ekkert
MARIE GALANTE, og yfir-
höfuð ekkert til skipa, og hann
hafði enga skoðun á málinu, en
hann ætlaði ekki að láta nokkurn
sjá þekkingarskortinn.
„Lekurhún?“ spurði skipstjór-
inn.
„Það er ekki að sjá, og engan
sjó að finna,“ svaraði Horn-
blower.
A-h-h,“ sagði skipstjórinn.
„Það er engin von til þess að það
finnist vegna þess að við erum
með hrísgrjónafarm, þér hljótið
að muna það.“
„Já,“ sagði Hornblower.
Hann varð að beita sér til þess
að sýnast rólegur og láta sem
ekkert væri, þegar hugsun hans
greip hvað það þýddi, sem honum
var nú sagt. Hrísgrjón munu
sjúga í sig hvern dropa sem í
skipið kæmi, og leki fyndist ekki,
en flotmagn skipsins minnkaði
allt að einu jafnt og þétt.
„Eitt skotið frá bölvaðri frei-
gátunni hitti neðan við sjólínu,
sagði skipstjórinn. „Auðvitað
hafið þér athugað skemmdirn-
ar?“
„Nema hvað,“ laug Hornblow-
er hressilega.
En undir eins og hann kom því
við, ræddi hann þetta við Matt-
hews , og Matthews varð á svip-
stundu alvarlegur.
52
VÍKINGUR