Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1977, Blaðsíða 34

þessum slóðum enda hika sjó-
menn oft við að leita til tannlækna
á suðurslóðum og vilja heldur
þrauka þar til komið er á norð-
lægari breiddargráðu. Nokkrum
árum síðar, lét ég draga úr mér
þrjár tennur í Alexandria, eða
réttara sagt, hluta þeirra. Ég hafði
verið stranglega aðvaraður við
þessu, einmitt í þessari borg, en
Arabi, sem ég þekkti, mælti sér-
staklega með einum nafngreind-
um tannlækni, sem hann taldi
fyrsta flokks. Ég hætti því á þetta, í
von um að halda þessum tönnum,
en læknirinn var á öðru máli. Það
var mjög heitt í veðri þegar ég
heimsótti hann og allir gluggar í
stofunni voru opnir uppá gátt.
Einhvers staðar í nágrenninu
heyrðist hávær, arabísk músík í
útvarpi og í takt við hana hóf
læknirinn starf sitt. Allt gekk eins
og í sögu með þá fyrstu, en þegar
hann fór að eiga við þá næstu,
kom aðstoðarstúlka hans inn og
hvíslaði einhverju að honum, sem
orsakaði að tönnin brotnaði.
Hann varð augsýnilega taugaó-
styrkur og gróf eftir brotunum í
tannholdinu, en ég hafði varla við
að renna niður blóðinu, en eftir
hálfrar klukkustundar stanslausa
vinnu, lýsti hann því yfir að sárið
væri hreint og tók til við hina
þriðju, sem einnig brotnaði niður
við rót. Vera má að þessar tennur,
sem brotnuðu í tönginni, hafi ver-
ið svo illa farnar, að ekki hafi ver-
ið hjá þessu komist, en ekki bætti
það úr skák að læknirinn varð
óstyrkur. Ég var nú búinn að fá
nóg í bili og neitaði frekari að-
gerðum. Greiddi reikninginn, sem
mér fannst reyndar í hærra lagi og
fór um borð.
Þegar leið að kvöldi sama dags,
fór tannholdið og kinnin að
bólgna, svo að ekki var sjón að sjá
mig og vanlíðanin eftir því. Skip-
stjórinn skellti í mig einhverjum
kröftugum pillum, svo að mér
tókst að sofna og um morguninn
var bólgan horfin, en allt næsta ár
voru brotin úr hinu „hreina sári“
að skjóta upp kollinum og týndi
ég þau úr kjaftinum, jafnóðum.
Svo var það eitt sinn, að ég varð
að leggjast á sjúkrahús í Ameríku
og gekkst þá um leið undir alls-
herjar skoðun, þar á meðal ástand
tannanna. Læknirinn sagði mér
að opna munninn á meðan hann
skoðaði dýrðina. Á meðan hann
skoðaði hverja tönnina á fætur
annarri, stóð dáfögur ljóska á bak
við hann og skrifaði niður allar
athugasemdir, sem hann gerði. Að
lokum leit hann beint framan í
mig og sagði vingjarnlega: „Ungi
maður! Þegar þér komið næst
heim til föðurlandsins, skuluð þér
láta hreinsa allan þennan óþverra
burt úr munninum og fá yður
gervitennur, þær fara yður
ábyggilega betur.“
Því skal ekki neitað að í mörg-
um, já alltof mörgum tilfellum, er
um trassaskap að ræða þegar
tennurnar fara svona illa, en þess
ber einnig að gæta að sjómenn
veigra sér við að leita til tann-
lækna, reyndar allra lækna, á
suðurlöndum vegna þess að
hreinlætis er ekki jafnvel gætt og á
Norðurlöndum eða Bandaríkjun-
um og þar við bætist að reikning-
urinn er venjulega himinhár. Það
er nú einu sinni svo, að oftast er
ekkert hugsað um ástand tann-
anna fyrr en tannpína gerir vart
við sig, þá er það einnig að þegar
skipið kemur í erlenda höfn, eftir
langa ferð, hafa sjómenn um
annað að hugsa heldur en að leita
til tannlæknis, alveg—að-óþörfu.
Það er að segja án þess að hafa
tannpínu! Ég hef til dæmis hitt
sjómenn, sem ekki hafa notað
VÍKINGUR
418