Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1977, Blaðsíða 49

manninn. Hann var einmitt svo
niðursokkinn við að strjúka gamla
bátinn sinn. Hann fann ójöfnurn-
ar og trosninginn upp í næma
fingurgómana. Einhvers staðar
átti hann að eiga smálögg í boxi til
að bera á hann. Blessaður gamli
báturinn hans átti ekki að þurfa að
finna til, ekki að kvarta eins og
örvasa gamalmenni, sem varð að
liggja þreytt með fleiður og
sprungur. Cr því að hægt var að
bæta úr því.
„Afi,“ sögðu drengirnir. Þeir
settu boxin sín á sléttar steinhell-
urnar, stungu höndunum í vasana,
á þann hátt sem fjögurra og sex
ára drengir gera sem vita að þeir
eiga vasa, sem eitthvað hringlar í.
„Er báturinn þinn orðinn ónýt-
ur“?
„Og það hefði ég nú ekki hald-
ið,“ ansaði gamli maðurinn. Hann
var afi þessara litlu drengja.
Afi var alvarlegur á svipinn.
Kannski dálítið þungur á brúnina,
því þessi spurning var mjög
kjánaleg, enda voru þeir litlu
skinnin mestu kjánar. Því var ekki
hægt að neita. En þarna komu
þeir svo óvænt, með ys og þys frá
leikjum og ærslum til hans og
horfðu á hann með hátíðlegri for-
vitni.
„Onei, báturinn minn er ekki
ónýtur,“ mælti hann, hlýlegri og
mildari á svipinn. „Þetta hefur
alltaf verið góður bátur, fallegur
og happasæll. Maður hikaði nú
ekki við að sækja sjóinn á honum í
gamla daga. Þá var maður líka
ungur.“
„Varstu ungur?“ spurði Bjössi
litli. Hann lét litla steinvölu velta
niður síðuna á bátnum, hann var
eiginlega meira að hugsa um það.
„Já, hvað heldurðu,“ ansaði afi.
Þarna kom það, þetta var það, sem
hann heyrði alltaf, allir hissa á því,
að hann hefði verið ungur hér
einu sinni.
„Afi, þegar þú varst ungur og
báturinn þinn nýr,“ mælti Þórir
VfKINGUR
litli af sexáraspeki sinni. „Varstu
þá fallegur og báturinn þinn
líka?“ En afi var að dunda; hann
flýtti sér ekkert að svara svona
lagaðri spurningu. Hann leitaði að
tóbaksdósunum sínum og fékk sér
í nefið. Svo fjarlægði hann smá-
steina, sem sjórinn hafði velt of
nærri bátnum hans.
„Já, báturinn minn var það að
minnsta kosti,“ ansaði afi loksins.
„Hann var fallegur, ljósgrár, með
hvítan og grænan fleyg í brjóstum.
Hann smaug öldurnar léttur og
fagur. Þú hefðir átt að sjá hann.
Sjá drifhvíta, sóllitaða seglið hans
úti á hafi, undir heillandi bláum
himni og heyra mjúkan kliðinn í
rám og böndum.“
„En hvernig kliðar bátur?“
spurði Bjössi litli, „segir hann
eitthvað svo maður geti hlustað?“
„Ojá,“ ansaði afi dapur, „bátar
tala. Hann talar fagnandi til
manns úti á opnu og björtu haf-
inu, en þegar honum hefur verið
lagt, þegar hann fær ekki að fara
neitt framar, þá hvíslar hann að
manni raunalega, minningunum.
Þá kúrir hann sig niður, kaldur og
einstæðingslegur og hugsar um
gamla daga, sem aldrei koma aft-
ur.“
„Afi, ef að þú málaðir bátinn
þinn, yrði hann þá fallegur,"
spurði Þórir litli. „Við Bjössi gæt-
um hjálpað þér. Ég á rauða og
bláa í tveim boxum og pabbi á
heilmikið af hvítu.“
Það var skrýtin hugsurt, sem
varð til. Afi skildi hana ekki þá,
hún var svo óljós og hikandi. Hún
bjó þó í hjarta hans. Andlit litlu
drengjanna voru alvarleg og í svip
þeirra bjó eftirvænting og gleði.
Hann horfði á þá langa stund, á
ljósbrúnt þangið í fjörunni og
hvítar raðir sjófuglanna, sem
syntu meðfram fjöruborðinu. í
dag var lífið svo ungt og fagurt.
Víst var það gaman að mála
gamla bátinn fallega, veita honum
björtu myndina, sem hann átti í
huga hans.
Afi laut höfði og hugsaði. „Við
gætum reynt það,“ sagði hann
loks, eftir langa umhugsun.
Þeir voru farnir til að sækja
málninguna. Þeir hentust eins og
ljóshnoðrar upp brattan bakkann.
Komu svo aftur, móðir og sveittir.
Afi átti ótal kústa undir bátnum
sínum, svo verkið gat byrjað. Úti á
lognkyrrum sjónum heyrðist
skvaldur fuglanna. Sólin hækkaði
á loftinu, en skuggi og birta féllu
yfir steinótta bakkana.
Og morguninn leið, meðan
ljósgrár reykur frá vinalegum bæ,
sem þarna stóð, leið út í geiminn,
breyttist liturinn á gamla bátnum
niður við sjóinn. Hann varð hvít-
ur, rauður og blár. Það var ekki
rétt að segja, að afi væri nákvæm-
ur. Bjössi bjó til bletti, sem gátu
þýtt margt, en afi sléttaði venju-
lega úr þeim. Eiginlega hafði Þórir
litli verkstjórnina. Afi sagði þeim
sögur um ævintýralandið, stóra,
bjarta eyju, sem báturinn þeirra
átti að sigla til, eftir að þeir voru
búnir að mála hann og gera hann
fallegan.
Þar var silfurskógur og gullepli,
rúsínur og sveskjur uxu þar alls
433