Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1977, Blaðsíða 41

í síðasta blaði rifjaði Auðun
Auðunsson, skipstjóri nokkuð upp
reynslu sína á gömlu togurunum.
Treyst var á minnið einvörðungu,
en Auðun benti á að margt af þessu
mætti kanna nánar, t.d. með afla-
skýrslum, og með öðrum rituðum
heimildum.
Fram kom í greininni, að Bjarni
Ingimarsson, skipstjóri var talinn
höfundur flotvörpunnar, en þarna
var um svonefnda Breiðfjörðs-
vörpu að ræða, og hefur Agnar
Breiðfjörð haft samband við
blaðið, en hann var upphaflega
höfundur þessarar vörpu og gerði
veiðitilraunir með hana ásamt
Bjarna Ingimarssyni.
Á Agnar var hinsvegar ekki
minnst í greininni.
Mun blaðið síðar ræða um flot-
vörpu Agnars og eiga við hann
viðtal um málið.
Þá slæddist sú villa inn, að
Þórður Þorsteinsson, skipstjóri var
talinn vera föðurbróðir Auðuns
Auðunssonar, en hann var móð-
urbróðir hans.
Karfaveiðarnar
í þessum hluta viðtalsins segir
Auðun Auðunsson frá reynslu
sinni af karfaveiðum og gefum við
honum orðið:
— Ég fór fyrst á karfaveiðar
eftir stríð, en það var ekki upphaf
sérstakra karfaveiða, því fyrirstríð
stunduðu togarar okkar karfa-
veiðar í bræðslu. Ég var ekki við
þær veiðar.
Hátt verð var þá á karfalifur, en
fiskur og bein voru unnin í fiski-
mjöl.
Það munu einkum hafa verið
Patreksfjarðartogararnir tveir,
Gylfi og Vörður, sem stunduðu
þessar veiðar, en þær munu hafa
haft töluvert gildi fyrir rekstur
togaraflotans á þeim tíma.
V__________________________________
Auðun Auðunsson, skipstjóri
Síðar bættust Kveldúlfstogar-
arnir í hópinn og þeir munu aðal-
lega hafa landað karfanum á
Hesteyri.
Einhverjum karfaafla mun þó
hafa verið landað á Hjalteyri.
Það var ekki fyrr en í stríðinu,
sem Englendingar byrja að kaupa
ísvarinn karfa, en til þess að koma
sem mestu magni í skipin, þá var
karfinn „skorinn“, þ.e. hausinn og
kviðurinn var skorinn frá búkn-
um.
Það var auðvitað kleppsvinna
að skera karfa í heilan farm í tog-
ara, en hjá því varð ekki komist ef
skipstjórinn lagði sig sérstaklega
eftir karfa.
Ekki vakti karfinn mikla hrifn-
ingu heldur hjá löndunarkörlun-
um í Englandi. Ef mikill karfi var í
skipinu, þá spyrtu þeir gjarnan
nokkur bönd og hengdu á brúna,
skipinu til háðungar.
Það mun hafa verið árin 1949
og 1950 að vissum kafla í togara-
útgerðinni lýkur, en það var fisk-
sala á föstu verði í Þýskalandi á
vegum Marshall-hjálparinnar
svonefndu.
Þá kemur eyða. Englendingar
voru þá langt komnir með að
byggja upp togaraflota sinn eftir
styrjöldina og Þjóðverjar reyndar
líka, og þá var ekkert verkefni
fyrir íslenska togaraflotann, ann-
að en það að fiska karfa í bræðslu.
Þær veiðar voru í hámarki árið
1950.
Karfi til manneldis
Það mun hafa verið árið 1951,
en ég var þá með gamla FYLKI,
að Akurnesingar byrjuðu að flaka
karfa og frysta til útflutnings.
Þar var Haraldur Böðvarsson í
broddi fylkingar og karfinn var
seldur á Bandaríkjamarkað.
VÍKINGUR
425