Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1981, Side 32

„Ég er alveg hættur að grípa í nikkuna“, sagði Jóhann Stefánsson.
Þegar Áskell byrjaði á netunum
upp úr áramótunum, voru sel-
bitnir þeir fáu fiskar sem hann
fékk.“
Lífsins symfónían
Þegar ég kom inn í skúrinn til
Jóa, var hann að fella grásleppu-
net. Úti í einu horninu var stafli af
netum sem biðu eftir því að vera
lögð. Á þessum árstíma bíða allir
eftir því að sú gráa fari að ganga.
Ég læt fara vel um mig á gamla
dívaninum og nýt þess að finna
hitann frá olíuofninum innan við
dymar. Inn í skúrinn til okkar
berst ómur af sjávamið og gargi
mávanna í þesskonar samhljómun
að sjálfur Chopin hefði mátt vera
stoltur yfir að semja slíka
symfóníu.
Fram að þessari stundu hafði
hugtakið „hljómskálamússik“
verið mér óskiljanlegt. En þar sem
ég sat þarna í skúmum hjá Jóa,
skildi ég allt í einu merkingu þess.
FYrir eyrum mér hljómaði sú eina
32
sanna hljómskálamússik sem til
er; ég var staddur á tónleikum og
hlýddi á þá symfóníu sem ein
skiptir máli: Sjávarsymfóníuna
eftir Guð.
Mitt í öllu þessu tónaflóði
minntist ég þess að hafa heyrt tal-
að um að Jói spilaði á harmón-
ikku.
„Ég er nú alveg hættur að grípa
í nikkuna,“ sagði Jói. „Maður var
að gutla við þetta í gamla daga og
spilaði á böllum héma í Sam-
komuhúsinu. Það fór svolítið eftir
veðrinu hvað við dönsuðum lengi.
Ég man eftir því að einu sinni var
öskubylur og þá var samkomulag
um að hleypa engum út fyrr en í
birtingu um morguninn. Það var
bara haldið áfram að dansa þar til
bjart var orðið af degi. Já, já.
Annars hef ég nú aldrei lent í öðru
eins og þegar tveir kunningjar
mínir frá Ólafsfirði komu hingað
á trillu daginn fyrir gamlársdag og
báðu mig að koma yfir á Ólafs-
fjörð og spila þar á gamlárskvöld.
Ég var laus og liðugur í þá daga og
dreif mig auðvitað með þeim. Og
þarna var dansað 5 kvöld í röð.
Það var nú ekkert annað! Það
viðraði ekki til að koma mér aftur
heim og því þótti sjálfsagt að nota
nikkuna meðan spilarinn var á
staðnum.
En svo var loks haldið af stað á
trillu . . . ég held að við höfum
verið 17 eða 18 um borð og trillan
sökkhlaðin. Þarna var skólafólk'
sem var að fara úr jólaleyfi og
karlmenn að fara suður á vertíð.
Við fengum á okkur suðvestan
rok, svo að ekki var hægt að fara
yfir fjörðinn og setja mig í land.
Við börðum þetta inn með vest-
urlandinu og þegar við loks náð-
um inn að Hjalteyri, fóru einir 12
þar í land. Þeir voru víst búnir að
fá nóg. En við sem eftir vorum
héldum áfram inn á Akureyri. Þar
var fólkið sett í land. En á baka-
leiðinni var mér svo skotið upp
hér á Grenivík. Ja, það var nú
meira ferðalagið! Þvílíkt og annað
eins!“
Ég hefði viljað sitja miklu leng-
ur í skúmum hjá Jóa og hlusta á
þróttmikla rödd hans, sem var
eins og sólósöngur við þá symfóníu
sem var leikin fyrir utan. En tím-
inn leyfði það ekki. Ég var aðeins
gestur á þessum konserti; föru-
maður sem var gefið stutt tækifæri
til að skyggnast inn á hljómleika-
hald lífsins.
Þegar ég hafði kvatt einsöngv-
arann og þakkað honum, tók
hann netanálina sér í hönd og hélt
áfram að bensla.
Eða var þetta kannski tónsproti
sem hann þræddi inn í möskvana?
Hafði Jói brugðið sér í líki stjóm-
anda?
Eitt var víst. Þegar ég lagði
skúrdyrnar að stöfum, fannst mér
mávagargið vera orðið að sætum
svanasöng.
Og þá vissi ég að Jói hafði tekið
við stjóminni.
G.A.
VÍKINGUR