Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1981, Side 56

heilan mánuð, sagði Táningur.
Það var ergelsi í röddinni.
— Já. Áður fyrr höfðu menn
nótabáta, bassaskýli og enga síld
síðustu árin. Nú eru engir nóta-
bátar eða bassaskýli en nóg síld.
Þú átt ekki að vera að óska eftir
brælu, sagði Gráskeggur.
— Einhvern tímann verða
menn að eiga frí.
— Það er aldrei frí til sjós. Bara
strit og svefn og svo nokkrar
kringlóttar til að kaupa brennivín
fyrir.
— Maður verður þó að hafa
tíma til að drekka brennivínið.
Fjandinn hafi það, sem ég fer á
síld aftur.
— So-o. Þetta sagði ég eitt sinn
fyrir mörgum árum, ég man ekki
hve mörgum, en það er langt síð-
an. En ég fór aftur og afturog þess
vegna er ég hér. Svona er nú lífið,
rétt eins og óráðin gáta.
— Þú hefur nú kannski viljað
komast á ball, þegar þú varst
ungur eða hvað?
— Ekki neita ég því og oft
komst maður á ball. Það gerðu
blessaðir nótabátarnir. Gráskegg-
ur glotti til Tánings, svo hélt hann
áfram: — Það voru líka böll í lagi.
Dansað í yfirfullum húsum og allt
endaði með general slagsmálum.
Þá fékk margur tignarlegt glóðar-
auga og ókeypis tanntöku, minn
kæri.
Það hnussaði í Táningi.
— Ég fíla nú ekki svoleiðis. Ég
vil hafa notalegheit, vil fá að
drekka mitt bland í friði og húkka
í stelpu.
Gráskeggur hló. — Ég skil. Þig
er farið að langa að fá á oddinn.
Vaknar rennblautur á maganum á
hverri nóttu.
— Er það svo undarlegt. Ég fæ
enga fullnægingu í slagsmálum.
— Maður kunni svo sem tökin á
gentunum hér áður fyrr, þó maður
hefði gaman af dálitlum handa-
lögmálum. Nei, það er engin
56
breyting á því, þótt annað hafi
verið stokkað upp.
— Mikið var. Það vottaði fyrir
hæðni í rödd Tánings.
Svo varð þögn um stund. Vakt-
félagarnir horfðu út i ljóshaf
borgarinnar. Utan úr áttleysunni
barst slitrótt tónlist úr gjallarhomi
einhvers bátsins. Það var Lúxem-
borg með Fats Domínó. Sjór var
að aukast og það skolaði orðið inn
um lensiportin. Gráskeggur vék
frá glugganum, gekk að rattinu of
horfði upp í kompásinn. Síðan
dumpaði hann á barómetið, en
settist svo í stólinn við asdikið.
— Já, flest annað hefur breyst,
sagði hann hægt og svona eins og
við sjálfan sig. — Nú standa menn
ekki lengur uppi í bassaskýli og
góna út um allan sjó eftir vaðandi
torfum eða mori. Nei, nú sitja
menn bara á rassgatinu og glápa á
mælinn og bíða eftir því, að hann
ýlfri á torfu. Já, bara glápa á
apparatið og bíða eftir svartri
klessu á pappírinn. Þetta er víst
það sem spekingarnir kalla fram-
vindu tilverunnar. Hún er eins og
óráðin gáta.
Gráskeggur þagnaði. Táningur
gerði enga athugasemd við þessa
heimspeki, heldur kveikti sér í
annarri sígarettu, blés grábláum
reyknum út um gluggann, þar sem
kaldinn tætti hann í sig. Stjöm-
umar sáust ekki lengur, það var
orðið alskýjað. Elnhver ósýnileg
hönd hafði dregið tjöldin fyrir
glugga himinhvolfsins. Báturinn
valt orðið þungt. Reglubundinn
hjartsláttur vélarinnar barst neðan
úr vélarrúminu, annars var nota-
leg kyrrð.
— Mér er alveg sama. Ég fer
ekki á síld aftur, aldrei á sjó meir.
Það er eins og í fangabúðum,
sagði Táningur loks.
— Uss, blessaður vertu. Nú er
gott að vera til sjós, bátarnir
orðnir svo stórir. Eitt sinn var ég á
30 tonna pung á snurpu. Það voru
átján kallar um borð og tveir um
kojuna. Nú eru ekki nema tveir til
þrír í klefa og hægt að fara í bað,
sagði Gráskeggur.
— Það er nú hægt í landi líka,
ansaði Táningur snöggt.
Það kumraði eitthvað í Grá-
skegg, en hann sagði ekkert frek-
ar. Allt í einu skellti yfir skúr.
Stórir dropar runnu niður rúð-
urnar og nokkrir ruddust inn um
opinn gluggann, sem Gráskeggur
sat við og sumir ofan um háls-
málið á skyrtunni hans. Hann
þaut á fætur og skaut upp krypp-
unni eins og köttur.
— Naumast er það, sagði hann
og rykkti upp rúðunni. Það var
ekki að sjá, að hann hefði marg
sinnis staðið í bullandi ágjöf úti á
dekki. En svo settist hann mak-
indalega í stólinn, krosslagði
handleggian og sagði:
-— Ef þú átt kærustu, þá er at-
hugandi fyrir þig að hætta.
Kvæntir menn ættu líklega ekki
að vera sjómenn.
— Ég á ekki beint kærustu, en
ég er búinn að vera á föstu nokkra
mánuði.
— Bróðir minn, sem var tíu ár-
um yngri en ég, fór í hafið og
konan stóð ein uppi með þrjú
börn. Nei, sjómenn eiga ekki að
kvænast.
— Átt þú kellingu, ég meina
konu?
— Ég átti konu, sem náttúrlega
er orðin kelling nú. Það blessaðist
ekki. Það var að vísu ekki ein-
göngu sjómennskunni að kenna,
ég var dálítið blautur. En Gunna
sagði aldrei neitt. Hún átti betra
hlutskipti skilið en eiga óreglu-
saman sjómann.
— Gaf hún þig upp á bátinn?
— Hún Gunna, nei, það gerði
hún ekki. Hún umbar mitt líferni
sjálfsagt allt of lengi. Við fjar-
lægðumst hvort annað eins og fólk
með ólík lífsviðhorf hlýtur að
gera. Við höfðum ekki sama
snúningshraða.
— Þér hefur kannski aldrei þótt
VÍKINGUR