Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1981, Síða 40

skoti vonlaus. Hann var svo viss
um þetta, að hann ætlaði ekki að
lofa okkur að taka bátinn þegar
búið var að smíða hann, ekki fyrr
en Fiskveiðasjóður hefði gert upp
við bankann og gengið frá hverj-
um einasta smásnepli í sambandi
við það allt. Báturinn var tilbúinn,
en Jón sagði nei. Þá sögðum við
bara við hann: Allt í lagi, góði
minn. Ef þú heldur að báturinn
renti sig betur bundinn við
bryggju á Akureyri, ja þá skaltu
bara hafa hann þangað til Fisk-
veiðasjóður hefur gengið frá sín-
um málurn! Við töluðum nú létt
við hann drengur minn, ha, ha!
Þá hringdi Sólnes í Gunnar
Ragnars hjá Slippstöðinni og
sagði að hjá sér væru staddir þrír
brjálaðir Dalvíkingar sem gætu
drepið sig og bað hann í öllum
bænum að láta þá fá þennan bát!
Annars þurftum við ekki að
kvarta undan Sólnes gamla eftir
að hann hafði samþykkt að
Landsbankinn yrði okkar við-
skiptabanki og hann var farinn að
sjá að þetta væri nú ekki eins
vonlaust og hann hélt í byijun. í
fyrstunni hefur honum sjálfsagt
ekkert litist á þessa helvítis peyja
þótt þeir væru orðnir vel full-
orðnir. En eftir að þetta var allt
farið að ganga hjá okkur var alveg
dæmalaust gott að eiga við kall-
inn. Um hann get ég ekki sagt
nema allt það besta.
En til þess að svona útgerð geti
blómstrað hér fyrir norðan verða
menn að gera svo vel að verka
aflann sjálfir. Það þýðir ekkert
annað. Auðvitað var búið að
reyna þetta oft hér á Dalvíkinni,
en aflinn er ekki það mikill að slík
útgerð geti borið sig með því að
leggja upp í frystihúsinu. Hefðum
við ekki farið útí það að verka
aflann sjálfir, hefði allt farið á
hausinn. Hinsvegar var grund-
völlur fyrir þessu með því móti að
mannskapurinn á bátunum gerði
sjálfur að aflanum og fullnýtti
hann. En svo gerðist það bara að
bátaflotinn óx svo mikið á þessu
svæði, að menn urðu að fara að
sækja lengra. Það var hreinlega
ekki pláss. Fiskigengdin er ekki
það mikil hér fyrir Norðurlandi og
veiðisvæðin takmörkuð á grunn-
slóðinni. Þessi þróun kallaði á
stærri báta. Sjósókn héðan frá
Eyjafjarðarhöfnum er örugglega
sú langlengsta á öllu landinu. Ég
hugsa að það þætti langt sótt víða
annars staðar að vera með netin
langt norðan við Kolbeinsey eins
og við gerum hér á sumrin og fram
á haust. Þangað er tíu til tólf tíma
stím, það er nú ekkert annað.
Á vorin er algengt að við sækj-
um austur að Langanesi, austur í
Langanesdýpi og um allar trissur
.. . á annað hundrað mílur. Og
þetta var áður gert á litlum bátum,
svona 15 til 30 tonna bátum. Sömu
sögu er að segja um línuveiðarnar.
Þeir sem róið hafa með línu verða
að stíma í 6 til 8 klukkutíma á
miðin. Þetta er svoleiðis miklu
lengra en alls staðar annars staðar
á landinu.“
„Finnst þér fiskigengd hafa
aukist fyrir Norðurlandi að und-
anförnu?
„Ja, það er nú svo skrýtið með
það, að þegar við byrjuðum á
VÍKINGUR
40