Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1981, Blaðsíða 58

sultardropa á nefinu uppi í bassa-
skýli og góndi eins og þorskur út á
sjóinn eftir torfu.
— Maður getur svo sem haft
helvítis helling upp ef fiskast.
Annars á frændi minn sjoppu og
hann veður í peningum.
— Nú hefur þetta breyst. Það
þarf ekki lengur að streða nótinni
inn á höndunum. Nei, nú er bara
dregið úr blökk og maður getur
skotist í kaffi meðan verið er að
háfa. Næsta skref verður að dæla
síldinni beint úr nótunum og í
móðurskip úti á miðunum — en
þá verð ég trúlega dauður.
— Ég ætla að kaupa mér amer-
íska kerru. Þá skal nú rúntað í
haust, sagði Táningurinn og brosti
í kampinn.
— Orðinn of gamall til að
hætta, en líka að verða of gamall
til að vera með. Þá verður manni
sparkað eins og einskis nýtum
hlut. Og hvað hefur maður svo
borið úr býtum? Ekkert nema
timburmenn og samviskubit yfir
því að hafa eitt sinn átt konu í
landi, sem maður gleymdi. Lífið
búið og hefur þó staðið í sömu
sporum í 40 ár. Ójá, svona er nú
það.
— Þú ert nú alveg glataður, ef
þú verður með svona móral. Þú
ert búinn að kasta henni Gunnu
frá þér fyrir löngu og mér skilst, að
þú hafir ekki átt skilið að eiga
hana.
— Nei, það er rétt hjá þér. Hún
Guðrún Karólína Bjamadóttir
var og er sómakvendi og ætti
miklu fremur skilið orðu heldur
en þessir þjóðmálaskúmar, sem
verið er að básúna með. Víst er um
það.
Með þeim orðum þrammaði
Gráskeggur inn í bestikkið. Um
leið heyrðist umgangur og kokk-
urinn kom upp í brúna. Það var
kvenkokkur, föngulegur kven-
maður um þrítugt. Hún bauð
góðan dag og kvaðst ekki hafa
getað sofið.
58
—- Þig er kannski farið að langa
á ball eins og þessari blessaðri
renglu, sagði Gráskeggur og
klappaði á herðar Tánings.
Kokkurinn hló. — Það getur
bara vel verið. Maður á orðið inni
að fá að sletta örlítið úr klaufun-
um. Svo tók hún sér stöðu við
rattið og kompásljósið sló daufu
skini á andlit hennar. Táningi
fannst það ekki beinlinis frítt, en
bauð þó góðan þokka. Hún var í
þröngum buxum og blússu og
þung brjóst hennar lágu þungt á
tölunum. Táningur gat ekki slitið
augun af þeim.
— Á ég ekki að gefa ykkur
kaffisopa. Ég sé, að þið hafið ekki
haft fyrir því. Eruð þið kannski
latir að eiga við slíkt? spurði
kokkurinn.
— Nei, ekki vil ég bekenna það.
Við vorum bara niðursokknir að
ræða rök tilverunnar, svaraði
Gráskeggur.
Þau gengu niður stigann. Grá-
skeggur og Táningur settust sinn á
hvom bekkinn í borðsalnum.
Táningur dró undir sig fæturna og
virti fyrir sér berlæraðar fyrirsæt-
ur á myndum, sem prýddu þessa
vistarveru. Kokkurinn fór að
bjástra við kabyssuna, sem raunar
var engin kabyssa heldur nýtísku
rafmagnseldavél. Von bráðar
hallaði hún sér fram í gatið og rétti
fram brauðdisk. Táningi varð á ný
starsýnt á brjsot hennar, sem ultu
fram í blússuhálsmálið og hann
sá, að hún notaði ekki brjóstahöld.
Hann dró betur að sér fæturna, til
þess að leyna vaxandi bungu á
buxunum. Hún fann áleitið
augnaráð hans hvíla á sér og
spurði á hvað hann væri að glápa.
Hann roðnaði agnarlítið og sagði:
— Ekki neitt.
— Jæja, sagði hún. — Mér
fannst þú sjá eitthvað merkilegt.
Hún brosti dauft. Svo hvarf hún
úr gatinu og hallaði sér upp að
veggnum gegnt því, stóð þar lítið
eitt gleiðfætt til að standa betur af
sér ölduna. Táningur fylgdi henni
með augunum og hann sá móta
fyrir þróttmiklu lífbeininu, því
buxurnar voru svo þröngar.
— Fundust þér eplin girnileg?
spurði Gráskeggur og glotti.
— Einhvem tímann hefði mað-
ur haft gaman af að handfjatla
þau svolítið.
Táningur þagði. Hugur hans
var á einhverju undarlegu reiki.
Von bráðar rétti kokkurinn
kaffikönnuna fram í gatið og
Táningur forðaðist að líta þangað.
Þeir drukku kaffið þegjandi. Þeir
voru orðnir hálfsyfjaðir.
— Jæja, kunningi. Eigum við
ekki að fara að ræsa. Klukkan er
að verða fjögur, sagði Gráskeggur
eftir drykklanga stund.
Táningur kinkaði kolli, stóð á
fætur og gekk fram ganginn.
Hann nam staðar á gangbrettinu
og sneri andlitinu í kaldann. Jú,
hann var óðum að bæta í þetta.
Svo stakk hann sér niður í lúkar-
inn.
Gráskeggur var kominn í
brúna. Hann opnaði glugga kul-
borðsmegin og gretti sig framan í
gjóluna.
— Það hefði víst verið farið að
halda í land, ef nótabátur hefði
verið á síðunni. En nú þarf aldrei
að keyra í land, þótt komi brælu-
steyta. Hægt að láta reka, þótt
eitthvað gutli. Ójá, það er nú það.
Gráskeggur renndi upp rúð-
unni og regndroparnir hrundu af
henni. Þeir minntu á perlur— eða
kannski tár. Það var byrjað að
birta og bjarmi ævintýraborgar-
innar var horfinn. Við augunum
blasti blýgrár heimur og það braut
lítils háttar úr einstaka báru.
Gráskeggur settist í stólinn og
studdi hönd undir kinn. Andlit
hans var tjáningarlaust. Það
speglaði einungis svefndrunga.
En umhverfis bátinn héldu
múkkarnir áfram sínu ráðslagi.
Þeir gáfust ekki upp.
VÍKINGUR